Ана Бунтеска: Зборот алтан да ти биди

Алтан зборот да ти е

Ко ламба во ноќ да свети

Ко стомна вода за жеден чоек да биди

Ко корка леб во рака на сирак

Ко мирен сон за грешник

Уста ко ќе отвориш мед да потече

Ама пусто за така

За така да биди треба душата чиста да ти е

Ко бистра вода во планина

Ко небо без облаци

Ко снага на мома лична

Ко дете на мајчини гради

Душата да не ти се испогани

Со лоша мисла да не ја храниш

Со завист да не ја поиш

Да ја чуваш ко азно под перница

И одвреме навреме да ја забришуваш

Таму кај шо се заматила да ја светниш

Кај шо лошотилак капнал

Таму пиле да ја замиеш

За да не ми ти го нагризи срцето

Оти најбрзо чоек заборава кој е

Ако душата некаде по пат си ја остави

И не клај некој знак за да се врати по неа

Та после

После години ко ќе минат џабе е

И да ја сретниш пак си заборавил оти твоја била

А и да ја одминеш можеш

Оти ѓаолот веќе си ја зел и по свое ја скроил

Алтан да ти е зборот

Со него да лечиш

Со него љубов да даваш

Некому надеж

Некому љубов

Некому утеха

Ама никому бол да не нанесиш

Оти чоек колку и силен да се прај

Ниту телото

Ниту душата од камен му се

И на дикат си клава

Од умот после на срцето му тежи

Дур еден ден телото не му оболи

Дур болести не го изгризат однатре

Да ми го паметиш ова

Дека зборот знае сабја да биди

Да исечи онаму кај шо нож не можи

Да искини во чоека се’

Ко од хартија да сме сторени

Така можи зборот да те скини

Така можиш некого со збор да скиниш

И не џабе се рекло

Оти зборот треба алтан да ти биди

Поарно премолчи

Поарно на само изнапцуј се

Викај и лути се

Оти еднаш кажан да го голтниш не можиш

Ниту назад да го вратиш

И тебе ќе те боли

Не само оној за кого бил наменет

И тебе на душа ќе ти тежи

И умот таму ќе ти биди

Умен да е чоек

Умни да сме и да знајме во себе СТОП да речиме

Да го замрзниме зборот пред од нас да излези

Оти тој алтан треба да е

И ништо помалку од иљач

Ништо помалку од љубов

Ништо помалку од живот