Ана Бунтеска: Најбрзо си одат тие кои молчат

Јас па и неќам силна да сум

Ниту да ми е душава ко бунар

Та фрлај се’ внатре демек бери

Оти и бунарот крај има

Полни, полни и ќе прелее

Исто ко и чоечката душа

Та после си отишол чоекот

Ама арен беше со здравјето

Шо така наеднаш горнион го земал?!

Е не бил!

Само молчел и во себе збирал

Голтал и се давел во чемер

И се с’клетисувал за ова и за она

Дур не му пукнало срцето

И болести го навјасале

Неќам

Еве јас да се прашувам

Сосем поинаква би била

Би пуштала солзи за секоја болка

Би ја исплакала секоја неправда

Море би се удајла во сопствениот плач

За се’ што сум одмолчила

И за се’ за што сум се насмевнала

А ми идело да вриштам

И не

Појќе не мислам оти е сила

Очите суви со децении да ти бидат

Дур еден ден не ти пресушат како езера во жега

И не

Не мислам оти да си ја чуваш болката е храброст

Оти чоек треба да вика

Ама до небо да се слуша ко не му е арно

Да се изнавика и изнапцуе

И ништо во себе да не држи

Да плукне и на силата

Да плукне на божемното достоинство

Врескај!

Врескај колку гласот те држи

Дур не ти попукаат гласните жици

Дур не засипниш та до деној после збор да не прогоориш

Ама врескај ко мака ти е

Ко те боли душата

Ко ти крвари срцето небаре некој за вечера ти го спрема

Та со ножот парче по парче откинува за да го зготви на пареа

Викај чоек!

Викај толку силно шо ќе се вџашат комшиите

И ич гајле да не бериш

Тие и онака те озборуваат за нешто

Викај за да не ти се наталожи пелин во тебе

За да не изрти во болест

Да не ти метастазира до умот

Да не биди после оти “арен беше, ама ете така си отиде”

Оти најбрзо си одат тие кои молчат

И кои тагата во себе ја чуваат

Во срцето

Во душата

Во телото

Во тој музеј на тага