Ана Бунтеска: Љубов

Љубов

Како нож до коска

Како свила на кожа

Како мрежаста чорапа на мазна нога

Како неколку капки парфем зад увото

Како коса замазнета и собрана угоре

Како прстен на домалиот прст

Како заглавена школка во песочен часовник

Како престегната вратоврска на голо

Како твојата дланка во која мојата се поти

Љубов

Од која ти доаѓа нож и вилушка да земеш

И на совршено наместена трпеза

Во порцелански тањир со салфета отстрана

Срцето да си го извадиш со маникираните нокти

Мирно да ги замиеш рацете

Во длабок лавор полн со лимонова вода

И без збор да го исечеш на идентични парчиња

Со скромниот прилог од грашок и малку брокула

И на секој касај со салфетата (во боја на чаршафот на масата)

Уредно да ги забришуваш аглите на усните

Преклопувајќи ја на четири

Љубов (ти вреска во умот)

За која си спремен за умреш наместо да живееш

Да убиеш наместо да зачнеш живот

Рацете во црвено да ги офарбаш наместо да ти обелат

Оти срцето си го убиваш и за вечера го спремаш

А куќата ти е полна гости

Ама ако (си велиш)

Ќе има доволно за сите да се заситат

А никој околу тебе не забележува

Дека зборуваш и се смееш со дупка во градите

Та дури и низ неа се гледаат и дрдорат

Дрдорат дур не ти се приблуе

Дур во твојот ум не почнеш еден по еден да ги сервираш

И тоа ете насмев ти измамува

И одмавнуваш со раката кога некој ќе те потпраша

Само велиш оти нешто си се замислил

И седнуваш повторно на своето место

Продолжуваш со истата сласт да си го џвакаш срцето

Потсетувајќи се да го запомниш рецептот

Без да го запишуваш во нотесот

Љубов (ти се згрчува желудецот)

Љубов од која виното на киселина ти мириса

А во стомакот ти скиселува како да ти се распаѓа утробата

И си велиш едно време, доста е

Стануваш елегантно

Ја подместуваш столицата напред кон масата

Со љубезна насмевка им посакуваш добра ноќ на гостите

И си заминуваш од сопствениот дом

Без ниту еднаш да се завртиш

Во потполна и лековита тишина

Со дупка во градите

Низ која толпата од која бегаш

Гледа дека го повикуваш лифтот

Ги затвораш вратите зад себе

Притискаш за најдолу

Иако во себе знаеш дека угоре одиш

Љубов

Тивко во себе си шепотиш

Љубов

Купуваш шеќерна волна

Љубов

Ја сместуваш онаму, срцето кај што ти беше

Љубов

Исчезнуваш во метежот со розово во градите

Љубов