Ана Бунтеска: сакав само да ти речам...

Сакав да ти речам...

ете, време измина и не ме боли повеќе

барем не толку за да посакам да ме нема

и не толку за да си ги гризам усните

крв да им пуштам за таму, ете таму

нив да ги боли а не срцево

не боли толку и не е така често

повеќе ми е како сеќавање на болката

како лош спомен од детството кој кошмар ти е

та од него од вресок навечер се будиш

Сакав, сакав да ти речам...

арна сум сега и можам и меѓу луѓе да седам

троа молчалива сум, ама ме има

знам и да запејам некојпат

ете пејам на сиот глас

дур ја стискам чашата со вино полна

да, бело е и ладно, како во градиве што ми е

некогаш ете одлетувам со мислите

и возам околу бесцелно, мерам улици

на студов пешачам дур носот не ми премрзне

Сакав да ти речам...

не го мислам минатото

и не ми горчи веќе загубата

денот ми врви брзо и како во сон

еве и книгата ми е готова

иако уште не сум и’ се израдувала ко чоек

а ја вртам низ раце и ја мирисам

има страници кои на тебе болно мирисаат

ама и има и такви кои потсетуваат на слобода и мир

па на нив се задржувам подолго дур не стивне кај душава

Сакав да ти речам...

љубовта не ми умрела

остана во мене и еве ја, бара надвор

па ме тера на смеење и олеснување

ме тера да повторно бидам она што бев

и да можам да љубам како да не си ми се случил

а тој, тој е добар со мене

и на првиот состанок ми тутна гумени бонбони во рацеве

и ме гледа ко чудо да сум

дур со двете дланки лицево ми го држи

Сакав...

Сакав само уште ова да ти речам...

простено ти е

прости ми и ти

ветрее љубовта меѓу нас

и ништо од неа не ќе остане

сакав,

сакав само да ти речам...

збогум

Фото: Стојан Стојановски