„9 дена по неговото раѓање, татко ми беше протеран од Палестина“: Бела Хадид проговори со емотивно писмо по долг молк
19 дена сите се прашуваа каде исчезна Бела Хадид која се истакна како активист и борец во движењето Слободна Палестина, а сега таа реши да му се обрати на светот
Американската манекенка Бела Хадид, една од најголемите манекенски ѕвезди во изминатата деценија, веќе некое време се држи настрана од јавноста и се повлече од работата за да се фокусира на своето здравје.
Меѓутоа, по избувнувањето на новите конфликти меѓу Израел и Хамас, прашањето каде таа исчезна е уште почесто, имајќи го предвид нејзиното палестинско потекло и годините учество во движењето за Слободна Палестина.
Манекенката, ќерка на палестинскиот богаташ Мохамед Хадид и холандската манекенка Јоланда Хадид, претходно ги посетуваше протестите за поддршка на татковината на нејзините предци и често зборуваше отворено, ризикувајќи ја својата кариера, за тешкото секојдневие на Палестинците. По долг период на молчење и смртни закани добиени за нејзиното семејство по објавата на нејзината постара сестра Џиџи Хадид, Бела реши да ѝ се обрати на јавноста со отворено писмо, кое го пренесуваме во целост.
- Простете ми за молчењето.
Допрва треба да ги пронајдам совршените зборови за овие длабоко комплицирани и ужасни изминати две недели, недели кои го вратија вниманието на светот на ситуација која носи невини животи и погодува семејствата со децении. Имам многу да кажам, но денес ќе бидам кратка.
Секој ден добивав стотици смртни закани, мојот телефонски број беше пронајден, а моето семејство се чувствуваше како да е во опасност. Но, не можам повеќе да молчам. Стравот не е опција. Народот и децата на Палестина, особено во Газа, не можат да си го дозволат нашиот молк. Ние не сме храбри како нив.
Моето срце крвари од болката од траумата што ја гледам како се развива, како и од генерациската траума на мојата палестинска крв. Гледајќи ги последиците од воздушните напади во Газа, тагувам со сите мајки кои ги загубија своите деца и децата кои плачат сами, со сите изгубени татковци, браќа, сестри, чичковци, тетки, пријатели кои никогаш повеќе нема да одат на оваа земја...
Тагувам со израелските семејства кои се справија со болката и последиците од 7 октомври. Без разлика на историјата на една земја, ги осудувам терористичките напади врз кој било цивил, каде било. Повредувањето на жените и децата и теророт не е и не треба да направи ништо добро за движењето за Слободна Палестина. Длабоко во моето срце, верувам дека ниту едно дете, ниту еден човек, никаде, не треба да биде одземен од семејството ниту привремено, ниту на неодредено време. Ова важи и за Израелците и за Палестинците.
Важно е да се разберат тешкотиите на тоа што значи да се биде Палестинец, во свет кој нè гледа само како терористи кои се спротивставуваат на мирот. Тоа е штетно, срамно и категорично невистинито. Татко ми е роден во Назарет во годината на Накба (расселување на 750.000 Палестинци во 1948 година). Девет дена откако се родил, тој, во прегратките на неговата мајка, беше протеран со семејството од нивната татковина Палестина, правејќи ги бегалци, далеку од местото што некогаш го нарекуваа дом. Моите баба и дедо никогаш не смеат да се вратат таму.
Моето семејство беше сведок на 75 години насилство врз палестинскиот народ - пред сè, брутални доселенички инвазии што доведоа до уништување на цели заедници, ладнокрвни убиства и принудно раселување на семејствата од нивните домови. Практиката на населување на палестинска земја продолжува до ден-денес. Болката од тоа е незамислива.
Мораме сите заедно да се залагаме за хуманост и сочувство - и да бараме нашите лидери да го сторат истото. Сите религии се мирни, владите се корумпирани, а нивното испреплетување е најголемиот грев. Ние сме едно, а Бог не создал сите еднакви. Сите крвопролевања, солзи и тела треба да се оплакуваат со иста почит.
Во Газа има итна хуманитарна криза која мора да се реши. На семејствата им треба пристап до вода и храна. На болниците им треба гориво за напојување на генераторите, лекување на ранетите и одржување на луѓето во живот.
Војните имаат закони и тие мора да се почитуваат без разлика на сѐ.
Мора да продолжиме да вршиме притисок врз нашите лидери, каде и да сме, да се сеќаваат на итните потреби на луѓето во Газа и да се погрижат невините палестински цивили да не бидат заборавените жртви на оваа војна.
Стојам со хуманоста, знаејќи дека мирот и безбедноста ни припаѓаат на сите нас.
Извор: glossy.rs
