Чек да брцнам во ташнава: Ма немој, жити сè! Еве до кое дереџе дојдовме!
Одвреме-навреме ќе се „мушнеме“ во по некоја кафана, да не речам ресторан. Не ми се допаѓа ресторан, особено НЕ, кога некои ќе го наречат „РесторанТ“. Сакам кога нештата се викаат по вистинските имиња. Многу сакам кога Да-то е ДА, а кога Не-то е НЕ. Ич не поднесувам скриена комуникација.
Цел живот го кажувам, тоа што го мислам, ама не секој пат наидувам на луѓе кои сакаат да го чујат тоа.
Ова, сто пати ми се удрило од глава. Мама ми се е*а во неколку клучни ситуации во животот. Еднаш на еден професор, му реков дека неговите фрустрации треба на друго место да си ги лечи, дома, со жена му, а не на нас студентките. Ме викна кај него во кабинет да ми даде потпис. Што да му речам друго!? Три сесии по ред ме буткаше. Паднав година се разбира. Ама ја дочекав сесијата, на неговиот колега (по некои клучни предмети двајца професори држеа еден предмет, овој другиов беше политички ангажиран, па ретко доаѓеше на испити, ама го дочекав!) Една година изгубена. Па што!? Скапите лекции, скапо чинат. Ама носат цело богатство, кое на долги стази во животот има вонсериска вредост. Сега, од оваа перспектива ми е жал, што уште повеќе не му реков и што не отидов подалеку. Требаше да го пријавам, требаше да му ја доведам кариерата и „угелдот“ во прашање.
Друг пат, на еден директор му реков дека со ќерка му сме иста возраст. Се освести во секунда. Со години не можеше во очи да ме погледне. Со наведната глава ми викаше „добар ден“. Да, има и такви луѓе. Ќе ги понесе моментот, ама умеат да се засрамат и да ги стигне совеста.
Следно, на една уредничка, што го бркаше од работа секој кој што ќе се осмелеше да ѝ се спротивстави и која беше страв и трепет за сите ѝ кажав сè што мислам. Тука пред сите. Почна да ми се дере пред цела редакција. Вика, она, викам јас! Не беше во право. Само, ја користеше својата моќ и позиција. Од што ѝ се плашеа сите, уште толку таа летнаше во „васиона“. Кажав сè што мислам, излегов и случајно ми се тресна вратата. Не беше намерно, ама не се вратив да се извинам. Во некои ситуации нема назад.
Ми рекоа колегите „подобро дај си сама отказ, ќе те избрка сигурно“! Нит дадов отказ, нит таа ме избрка. Одвреме-навреме ќе дојде во цвеќарница кај мене и ќе купи цвеќе.
Во центарот за социјална работа ми рекоа „ако сакаш да добиеш стрателство, не доаѓај толку дотерана и средена“.
- Како !?
- Така! Мораш да изгледаш скршено, треба да плачеш, да се трескаш од земја, да те сожалат. Инаку готова си!
Уште толку со дигната глава го бранев своето право, оти пари за подмитување никогаш не сум имала. Не пари, него раце за подмитување не сум имала. Пари на музика само знам како се ставаат. Оти првата лекција од мајка ми и татко ми беше „те видиме ли на нечесен начин нешто да смуваш рацете ќе ти ги скршиме“. Така не учеа во тоа време на лекции, а не ко сега ова модерниве демократски препораки за воспитување деца... Те детето требало да биде рамноправно, те не смее да се истепа, те треба да се внимава, како ќе му се каже.
- Ма немој!? Супер. Еве до кое дереџе дојдовме.
Еднаш па, на „маѓарош“ граница- скоро беше тоа, (а знете многу добро што значи маѓарош и бугарош граница, таму голи те соблакаат ако решат да се иживуваат со тебе), ја претрчав цела колона од коли, за да стасам до кукичките на полицајците. Цела задишана, во дрес на Вардар, му викам на тој „брзаме на ракомет, го згрешивме граничниот премин“, му велам, „отидовме на еден таму помал, за да избегнеме гужва, ама таму било само за локалните жители и за одбраната елита од европското друштво, се разбира. Ене го маж ми, таму 1345 кола. Молим те пушти нè преку ред“.
Цариникот ме гледа и се мисли дали да ме апси и директно во зандана да ме стрпа.
Ми вика- НЕ МОЖЕ! ВРАТИ СЕ НАЗАД.
Викам, „кај е шефот“!? (Како на времето)
Ме праќа кај шефот. Овој не знае англиски. Барам преведувач. Со сиот ум. Доаѓа преведувач. Јас зборувам, тој преведува. Шефот на смена на „маѓарош“ граница, слуша. Јас објаснувам, како да сум пронашла вакцина од која се останува вечно млад. Шефот клима со глава. Мртов озбилен.
Го подигнува појасот, сосе сите пиштоли и пендраци на него. Излегува и вика.
- Where are is your car!?- колку за толку знаеше англиски.
Покажувам во недоглед. Мафта тој со раката, мафтам јас со дресот. Маж ми нè здогледува и тргнува. Ги поминува сите 1347 коли. Стигнуваме на второ полувреме. Вардар губи 9 гола разлика од Сегед. Не знам да објаснам што се случи, бев во бунило, во транс. Сите во делот за вардаровите навивачи бевме во лудило. На крај на утакмицата на семафорот стоеше 29-25 за Сегед. Ама ние имавме 8 гола предост од дома. Таа година Вардар по втор пат стана Шампион.
Не победи Вардар поради тоа што јас на шефот маѓарош му ја кажав вистината, дека одам на утакмица, да навивам против неговиот клуб, наместо да му плетам приказна дека брзам на авион, или дека баба ми маѓарка, е на смртна постела, па да ја видам. Не проаѓа тоа. Проаѓа само вистината. Не секогаш, ама на долги стази ДА!
А можеби и Вардар баш поради тоа победи. Оти, кога ќе се здружат заедно љубовта, желбата за успех, среќата и вистината, победата паѓа од небо. Не од она небо, од кое седиш, чекаш и ништо не правиш. Не од тоа. Од тоа ништо не паѓа.
Од она, каде што само небото е граница. Кога ќе допре желбата до тој небесен лимит, тогаш се враќа назад и паѓа во облик на ПОБЕДА.
П.С. Кажи им го на луѓето, тоа што сакаат да го чујат и супер ќе ти биде. Ма немој!? Види Богати! Жити се!? Што сум јас!? Амеба.
Ама ќе останеш сама! Па што! „Боље сам, него у р’ѓавом друштву“, викаше баба ми цел живот. Башка, како сама!? Си ја имам Маци, Сандра, си го имам него, мајка ми, син ми… Ехеее… Цела војска, за која знам дека само да свирнам, ете ги сите во први борбени редови. За нови неба и нови лимити.
Колумната може да ја слушате во аудио-верзија во продолжение:
За Женски Магазин, Тања Трајковска
