Емотивен говор на Оливера Балашевиќ: За деновите кои се непростливо тешки за семејството на прерано починатиот „панонски морнар“
Семејството на Ѓорѓе Балашевиќ направи хуман гест на денот кога Академијата за уметности во Нови Сад прослави 47 години постоење.
Односно, Оливера Балашевиќ, сопругата на славниот „панонски морнар“ донираше аудио-видео опрема во вредност од 3.668.550 динари на факултетот, пишува „Курир“.
Оливера, исто така, одржа емотивен говор во име на семејството Балашевиќ:
„Ви се обраќам во име на семејството. Гледајќи во овие црвени затворени куфери, кои паметат среќни моменти и аплаузи низ целиот регион, помислив колку е чуден патот по кој се движиме. Од моите три деца, две беа образовани во оваа академија. На овој начин би сакале да им се заблагодариме на драгите професори, градот Нови Сад, граѓаните на Нови Сад и оние кои учествуваа на креативен начин во денот кога Ѓорѓе си замина, кога тој нè напушти. Лицето на академската реалност на кое сме изложени јас и моето семејство, друга реалност, што морам да ја споменам, како јавни личности, има некои шпекулации по порталите за тестамент, а системот не научи дека има термин имотна расправа. На списокот на оние кои го наследуваат наследството се моите деца и Академијата за уметности“, рече Оливера.
Донираната опрема беше искористена и за промоција на филмот на Ѓорѓе Балашевиќ „Како раниот мраз“, кој се базира на мотивите од песната „Приказна за Васа Ладачки“ (Priča o Vasi Ladačkom).
Оливера Балашевиќ се огласи и на Инстаграм.
„По повод одбележувањето на Денот на академијата на уметностите и донацијата на семејството Балашевиќ:
Малиот жолт куфер кој го понесов на пат од Зрењанин „кон светот“, за да студирам во Нови Сад, тешко дека може да се нарече багаж? Возачот го меркаше со презир кога се обидов да го турнам додека тој нареди многу посериозни куфери и преполни патнички торби во багажникот. Од таа гледна точка, сфатив дека треба да го внесам во автобусот и можеби беше најдобро да не се разделувам многу од него. Затоа што се покажа дека го зедов целиот свој мираз во него, што не беше баш во стилот на традицијата на девојките за мажење, на кои им беа потребни и по три автомобили...
За моја среќа, тоа беше волшебен куфер ...
Квадратен, прилично длабок во споредба со неговата големина, и обложен со ситна свила, колку што е можно поубаво да го спакува Зрењанин во него. Затоа што тоа беше мојот мираз, Зрењанин, или барем најдоброто од него. Постојат оние сликовници во кои, кога ќе ги отвориш, се крева картонска сценографија од бајка, па понекогаш ми се чинеше дека кога ќе го отворам, ќе се создаде макета од плоштадот и Градското собрание, мостовите над Бегеј и сите улиците што толку многу ги сакав...
Но, она што беше највредно во тој мираз беше духот на мојот роден град, важен, индустриски моќен, духот на градот на спортот, олимписките учесници и шампиони, академскиот дух на средните училишта и учениците кои се собраа на шеталиштето на првиот ден на празници.
Градот го одредуваат граѓаните, а не неговата големина. Градот е определен со изложби, театарски претстави, концерти. И педагози кои се паметат, пред сè!
П.С.
Во деновите кои се непростливо тешки за моите деца и за мене, како родител сум барем малку смирена, бидејќи од три деца, две деца беа образовани во Академијата за уметности во Нови Сад! “, апиша Оливера Балашевиќ.
извор:телераф.рс
Поврзани вести:
Животната приказна на Оливера Балашевиќ: Средбата со него засекогаш промени се!
