Го убив своето бебе во 17-та недела од бременоста: Горда сум на мојата сила, но внатре сум целосно скршена

„Ви ја раскажувам мојата приказна, бидејќи ова може да и се случи на која било друга жена како мене - или на некоја што дури и не личи на мене. Сакам да ви кажам, бидејќи тоа е важно“, вака звучи и почетокот и крајот на болната исповед на жена која морала да ја донесе најтешката одлука со која некој може да се соочи.

Таа за „Hafpost“ пишува дека нема ништо потивко од просторијата за ултразвук преглед, додека лекар гледа во болно бебе на монитор. Тоа била нејзина трета бременост, а бидејќи била во 12 недела од бременоста не очекувала ништо повеќе од зборување и шеги.

- Лекарот кој го направи ултразвукот не праша во кој формат сакаме да го имаме снимањето на ултразвук - Мак или Пи-Си. Кога заврши, докторот ја испита снимката. Тој ни ги кажа вестите. Размислувам за тоа како се чувствува кога треба да каже такво нешто. Како е да се гледаат лица, солзи и надежи како паѓаат и се истураат на подот од собата за ултразвук - опишува жената.

Лекарот ја информирал двојката дека нивното бебе има 80 проценти шанси да има хромозомска абнормалност.

- Ни беше укажано да разговараме со генетичар во темна канцеларија на крајот од одделот, каде што ќе ни дадат информации за процедурите за тестирање и дијагностиката што ни се достапни. Тие нè штедаат покажувајќи на задната врата, за да не мора да се враќаме во чекалната каде што седат идните (и среќни) родители. Тивко плачам накај дома. Кога пристигнавме, ги погледнав сите генетски нарушувања од кои може да страда нашето бебе - Трисомија 13, Трисомија 18, Трисомија 21 хромозом и Тарнер синдром - и веќе ги поврзувам можните исходи - додава таа.

Наскоро, двојката се враќа на клиниката за тестирање - голема игла се спушта длабоко во стомакот на жената и се обидува да ги фати клетките на бебето и да ја реши мистеријата.

- Генетичарот ни ги покажа резултатите. Се кршам, липам. Таа не признава, ниту јас. Откривме дека нашето мало девојче има Тарнер синдром - што значи дека има само еден Х хромозом каде што треба да има два. Кај овие девојки, последиците се различни, ако се родат. Многу жени имаат спонтани абортуси без да знаат дека нивната ќерка го имала ова (додека тие дури и не знаат дека е ќерка), некои девојчиња се раѓаат и не покажуваат знаци на болеста се додека подоцна имаат проблеми со зачнувањето - пишува жената.

Нејзиниот сопруг и таа одлучиле да ја продолжат бременоста сè додека нивното мало девојче не им даде причина да се надеваат.

- Ја викаме Клементина, знаејќи дека „Тајните“ ќе бидат соодветен прекар. Ние се грижиме со недели, чекајќи повеќе одговори. Плачам доцна во ноќта, плачам под туш, во автомобилот на пат кон работа, во бањата зад заклучените врати кога стравовите ме обземаат. Се најавувам на форуми за девојчиња со Тарнер синдром. Гледам во нивните насмеани лица и кликнувам на сликите од собирот. Ги посетувам линковите каде е опишано како некои родители ја прекинале бременоста само поради дијагнозата, а други затоа што бебето умирело во матката - опишува мајката.

Во исто време, таа одела на работа, се грижела за двете постари деца, свесна дека липањето и грижата нема да ги платат сметките за четиричленото семејство.

- За да видиме кои се шансите за нејзино преживување, закажуваме ехокардиограм на фетусот за 16-та недела, за да утврдиме како се развива срцето на Клементина. На пат кон болницата, сообраќајот забавува поради застојот во сообраќајот. Тивко, забележувам голем црн гавран како скока по работ на автопатот. Пиев премногу течност и морам да отидам во тоалет пред прегледот, не можев повеќе да издржам. После тоа, испив повеќе вода во лифтот во обид да го наполнам мочниот меур пред да пукам. Прегледот помина, јас го изневерив ова дете пред да се роди - опишува жената.

Кога конечно влегла во канцеларијата, забележала дека е многу тивко.

- Собата е насликана како океан со китови, делфини, златна рипка и желка. Секој е ужасно љубезен. Нè преместуваат во друга просторија со подобра опрема. Овој има тема џунгла со мајмуни и гепард. Темно е и тивко, а мојот сопруг зјапа во мониторот како да е супербоул - тоа е единственото време што го поминува со неа и нема да пропушти ниту еден момент. Тој се сеќава на неа. Гледам во неа и ја свртувам главата настрана. Ја гледам толку реална, жива и бушава, како да ја молам да ни даде надеж, но не верувам - пишува во признание анонимната жена.

Медицинската сестра им дала знак дека прегледот завршил, па побрзала во тоалетот. Наскоро следел разговор со докторот.

- Тој се извини за употребата на тој медицински термин и вели: „Срцето во овој момент е споро, белите дробови се распаѓаат, се појави едем“. По околу 20 минути, тој додава: „За жал, видов доволно“, тој ја разгледа просторијата за кутијата со марамчиња, ја забележа и кимна со главата и ѝ покажува на медицинската сестра дека е слободна. Се сврти кон нас и започна разговор, но јас ги фаќам само деловите: "Течност под кожата, околу и во белите дробови, белите дробови неспособни за развој, проблеми со бубрезите, едната комора е многу помала. Не знам кои се вашите верски верувања, но ве советувам да абортирате“ и конечно „ништо добро нема да се случи ако ја продолжите бременоста“. Тој доде дека неговата работа, како педијатар, е да препорача да ставиме крај на страдањата на бебето - пишува жената.

Скршени и тажни, но не до толку да би гледале како нивното дете полека умира и, велат тие, колку и да е незамисливо да се донесе оваа одлука, тие се благодарни затоа што имаат избор, финансиски средства и можност да направат така

- Седиме и тивко плачеме откако тој замина додека да се присвестиме. Се спуштаме на паркингот и се упатуваме дома. Три дена подоцна, јадам суши и пијам пиво. Четвртиот ден, стапче беше вметнато во мојата матка за да се отвори и прошири. Пет дена подоцна, во 17-та недела од бременоста, абортирав. Се пресоблекувам во болничка ноќница и потпишувам документи со кои ја одобрувам смртта на моето бебе, обидувајќи се да не плачам и ја подпевнувам песната од E.E. Kamingsa, која внимателно ја препишав на хартија за моето девојче - „Јас те носам во моето срце ...“. Тоа е патетична, испотена и стуткана хартија, како белешка од средно училиште. Сестрата го фрла во ѓубре, а мојот сладок, блед, тажен сопруг го вади од канта со болнички отпад - се присетува жената.

Седнала во споредна просторија со високи столови и чекала да бидат повикани.

- Влегува докторката и и ја давам мојата стуткана песна: „Можеш ли да го ставиш ова до неа?“, Доаѓа медицинската сестра и ни кажува дека е време. Се збогувам со сопругот и тргнувам низ ходникот кон собата. Лежам на масата и тивко плачам. Анестезиологот вели: „Доаѓа голема чаша вино“ и заспивам. Два дена подоцна, ми надоаѓа млекото. Ми недостасува личноста што бев пред да умре бебето. Горда сум на мојата сила, но внатре сум целосно скршена. Никој не разбира - никој. Сепак, благодарна сум што успеав да го сторам тоа - што јас сега страдам, но таа не мораше. Ви ја раскажувам мојата приказна, бидејќи ова може да и се случи на која било друга жена како мене - или на некоја што дури и не личи на мене. Сакам да ти кажам, бидејќи тоа е важно - заклучува жената.

Фото: Profimedia

Можеби ќе ве интересира: