Кога сум разочарана мора да се слушне мојот глас: Интервју со ораторката Ангела Петровска
Има само 17 години, а веќе многу сериозни планови за својата иднина. Ангела Петровска, младата ораторка која своите почетоци ги имаше во просториите на училиштето СЕПУГС „Васил Антевски - Дрен“, ќе ви ги размрда мислите, а секако и докаже дека кога се сака се е возможно. За љубовта кон ораторство, координирањето на обврските, како и за многу други интересни случки, настани, планови ќе откриете во искрените и исцрпни одговори на оваа млада поборничка.
# Од каде љубовта кон ораторството?
Важам за хиперактивна личност, спонтана и постојано сум опкружена со луѓе. Пријателите и познаниците кога би требало да ме опишат со три збора, мислам тоа би биле: гласна, насмеана, зборслеста. Не зборувам само кога спијам, а и во неколку наврати имам истакнато “Кога не зборувам, ме боли главата”. Првиот контакт со ораторството беше чиста случајност, која имаше огромно влијание врз формирањето на мојата личност. Поборник сум кога треба да се слушне мојот глас, па ораторството ме научи како тоа вешто да го наметнам. Претходниот благослов, да го наречам така, дарбата да пишувам, само доби еден нов облик, стекнав вештина моите мисли да ги врежам и трајно да одѕвонуваат во главата на секој кој ме слуша. Од тогаш трае мојата опсесивност и љубовта кон овој добитен спој.
