Изострено перо // Колумни

Кој се крши прв

24 Ноември, 2020

При разно разни дискусии периодов со луѓе кои немаат потреба никому да се докажуваат, единствен заклучок кој можам да го донесам е дека општеството наше болува. Скоро секој од нас е заглавен во еден лавиринт од депресија, болка, анксиозност и траума. Најчесто со багаж од минатото кој баш сега реши да се отвори во склоп на сета планетарна болка која се чувствува и со која секојдневно се бориме. Во сета оваа загуба која е решена да не ништи, јас велам стани, не паѓај. Разбуди се во свежина и одбери да те има. Ако се одселиш за да побегнеш, истите кофери ќе ти останат препакувани за да те срозат на нови територии. Не е важно каде си, важно е кој си, што сакаш, кон што целиш и каде го наоѓаш својот мир. Јас се борам со сите тежини периодов, и нови накалемени и стари недовршени, со огромна помош на македонска проза и поезија. За да не заборавам од каде сум, каде почнав, па без разлика каде и да завршам, кој ќе е покрај мене и на кој јазик и да зборувам, не сакам да заборавам која сум, како започнав да бидувам. Уживајте во везенициве на Игор, се повлекувам пред великаните на македонскиот пишан збор. Намасте.