Мајка му „го роди повторно“ - му подари бубрег: Лекарите скоро го отпишаа Игор, но таа не се откажа

Велка Гелиќ (61), која на својот син му даде бубрег, ги открива деталите за постапката за трансплантација, една од најризичните, но сепак успешна. 

Кога сите им кажале дека ниту еден од параметрите не им одговара и дека шансите се помали од 20% операцијата да биде успешна, тие не се откажале. Ги поминале сите ролеркостери на чувствата и излегле од операционата сала како победници.

Велка Гелиќ (61) од Зворник, ја раскажа својата емотивна и вистинска приказна за „Najzena“, а ние ви ја пренесуваме во целост.

Таа е најдобар пример за вистинска мајчинска безусловна љубов и жртва. Во јули годинава, Велка му подари бубрег на својот син Игор и на тој начин повторно му „даде“ живот.

Игор Гелиќ (32), нејзиниот помал син, бил здраво и успешно момче до еден момент. Во 2018 година, двата бубрези одеднаш му откажале, а потоа нивниот живот започнал да се движи во неочекуван правец.

Дијализата на која одел секој втор ден значително го нарушила квалитетот на неговиот живот, но исто така го држел до неа. 

- Најтешко ми беше кога одеше на дијализа. Се подготвувам за работа наутро, а мојот Игор за во болница. Запознавав момци на негова возраст на работа и душата ме болеше. Така две и пол години. Страдање ... Ми беше премногу тешко да го гледам моето дете во таква состојба, а не можев да му помогнам. Ми беше уште полошо бидејќи нема со кого да го споделам тоа. Мојот сопруг почина, моите родители се мртви, брат ми и сестра ми не се тука ... Во целата таа неволја, јас имав само колеги од работа, вака Велка започна да раскажува за почетокот на шокантната нивна приказна.

Преку хуманитарни организации и хумани луѓе, тие успеале да ја соберат предвидената сума на пари што им биле потребни за трансплантација на бубрег.

Оригиналниот план пропаднал

Дијализата почнала да го заморува телото на Игор, а решението требало да се спроведе што е можно поскоро. Планот бил да се земе бубрег од мртов донатор.

- Откако дозна дека двата бубрега му откажаа, за нас фактот дека Република Српска нема договор за трансплантација со ниту една земја беше уште една смрт. Што ќе правиме сега? Немаме решение, а докторите велат: „Не знаеме што ќе правиш, пребарувајте на Интернет“.

Велка вели дека секој ден следниот месец го минувала гуглајќи на Интернет. Ги пребарала сите клиники што постојат во светот, а од сите болници, како што вели, го добила истиот одговор „Немаме договор со Република Српска, така што трансплантацијата не може да се изврши“.

- Продолжив да гуглам (пребарувам). Разочарување, но без откажување. На Интернет најдов дека прават трансплантација на замена во Падова, Италија. Контактирав со нив и пишував дека јас би била неговиот донатор, но не сме компатибилни, не сме иста крвна група, не сме ист RH фактор, на што добивам одговор дека ќе закажат курс со доктори. Кога стигнавме таму, ни рекоа дека ќе биде премногу ризична операција бидејќи јас сум група Б, а тој е нула. Ако операцијата не успее, нема враќање назад, ниту пак можеме да собереме повеќе пари, а тешко дека ќе имаме втора шанса за трансплантација - раскажа Велка.

„Каков ќе биде мојот живот ако моето дете не се оздарви“

Според Велка, моментот кога им било кажано дека шансите операцијата да успее се само 20%, бил најнепријатен. Во тој момент сфатиле дека можат да загубат се‘ и дека во случај да не успее трансплантацијата, нема враќање назад.

- Ни рекоа: „Одете дома и договорете се“. Само се погледнавме и веднаш знаевме дека се согласуваме. Нема што да загубам, освен животот, а што ќе ми е животот ако моето дете не оздрави - изјави Велка.

Иако сфатиле дека најверојатно операцијата ќе биде неуспешна, и двајцата потпишале дека се согласуваат на трансплантацијата на сопствен ризик. Игор бил хоспитализиран и ја започнал својата потрага.

- Ни рекоа дека неговите антитела се превисоки и дека има само 3 дена да му паднат, за да ја започнат операцијата - додаде таа.

Најтешкиот момент во животот на Велка

- Операцијата е закажана за понеделник. Му донесов нешто да јаде во сабота. Беше многу исцрпен и блед. По 20 часа, тој доби терапија за намалување на нивото на антитела. Јас онака насмевната, мислам начин како да го расположам и да ја отворам устата за да кажам нешто ... Тој се приближи до стаклото кое не делеше и со половина срце рече: „Мамо, нема да има трансплантација“.

Велка вели дека тој момент бил најтешкиот во нејзиниот живот. Почувствувала зуење во ушите, притисок во главата. Таа вели дека на почетокот мислела дека не слуша добро, но не се осмелила да го замоли да го повтори она што го кажал.

- Претпоставувам дека виде дека се изгубив, па ми повтори: „Нема да има операција, ми рече докторот сега. Не успеавме да ги симнеме антителата“ - била реченицата што ја натерала Велка да изгуби секаква надеж.

Антителата се зголемиле на 150, а долната граница пред операцијата треба да биде осум. Бидејќи имале на ум дека остануваат само два дена, докторот проценил дека е невозможно да се симнат за толку кратко време.

- До него стоеја две сестри за да не падне, навистина беше блед и исцрпен, а јас чувствував дека земјата под моите нозе исчезнува. Успеав само да истрчам до тоалетот и да повратам од болката, само да ја извадам таа горчина од мене, за да не врескам гласно. Се измив и си реков: „Ако потонам сега - готово е!" - се сеќава Велка.

Знаела, или се сомневала, дека ако психички потоне, дека во тој момент и двајцата ќе останат да се дават без сламка за спас. Таа не се осмелила да се препушти на тие мисли.

Дури и во најлошите моменти, нивната надеж не умрела

- Се погледнав во огледало и си реков:„Соземи се Велка, мораш до крајот!“. Се вратив до стаклото каде стоеше Игор, ставам лажна насмевка на моето лице и му реков: „Знаеш што, Игор, ништо не е загубено. Знаеш кога се игра некоја утакмица, па убедливо води еден тим. Шампионите се оние кои даваат гол во последната секунда, и се‘ се менува. Па одат да слават! - раскажа Велка искрено и со насмевка на лицето.

Таму успеала да го расположи, да му ја врати бојата на лицето и трошка надеж. На што Игор одговорил: „Која е последната секунда, мамо? Луѓето дадоа се‘ од себе. Нема повеќе време“.

- Имаме уште еден ден. Па, што ќе даде Господ - се сеќава Велка.

Го однеле да пие лекови цела ноќ. Таа вели дека шетала по непознатите улици во Падова и плачела.

- Плачев како луда, се молев на Бога, па пак плачев. Гледав во телефонот. Тој не е онлајн, сигурно прима лекови. Можеби се‘ ќе биде добро - се сеќава Велка.

Во неделата попладне, таа отишла да го посети, да види како е ситуацијата и наскоро следувало она што ја вратило надежта во нивниот живот.

- Го прашувам каква е состојбата. Тој вели: „Замисли, антителата почнаа да паѓаат“.

По 7 дена од фазата на растење, антителата почнаа брзо да опаѓаат, што ги оставило лекарите малку изненадени.

- Никој не можеше да поверува. Еден ден пред операцијата, антителата почнаа да опаѓаат. Сите доктори се собраа и буквално скокнаа од радост. Така, го поминавме првиот чекор. Одиме понатаму! - вели Велка.

Пред да отиде во Италија, оваа лавица сама го научила нивниотјазик

За да може да ги разбере лекарите и како ќе оди операцијата, сама научила италијански.

- Една година пред операцијата, ги преземав сите апликации за учење италијански јазик. Ги мијам садовите, пуштам апликацијата за да зборувам на италијански ... Ги научив сите делови од телото, информации за себе и мојот син и како да комуницирам. Не се осмелив да одам таму и да оставам се‘ на случајност - вели оваа храбра жена.

„Шампиони стануваат оние кои постигнуваат гол во последната секунда и ја слават победата“

Шок за лекарите беше фактот што Игор доби шест плазма фари (прочистувачи на крв) пред операцијата, и уште три по операцијата.

Пред операцијата и рекле дека ќе има два големи засеци во стомакот. Тоа е последното нешто што го памети пред да ја заспијат, вели таа.

- Се будам од анестезија и во позадина го слушам звукот на хируршките инструменти. Не можам да ги отворам очите, но се обидувам да го почувствувам пресекот. Еднаш ја прекрстувам раката, друг пат, ништо не чувствувам. Пред да ги отворам очите, вреснав, ми падна на памет дека немало операција. Сестрата ми се приближи, а јас се обидов да кажам: „Каде ми е засекот?“, на италијански, но не можев поради анестезијата - се сеќава Велка.

Сестрата навреме разбрала што се обидувала да каже Велка, па и ја зела раката и ѝ ја спуштила до дното на стомакот. Засекот бил многу мал. Дури тогаш се освестила.

- Лекарите се смееја поради мојата реакција и ми рекоа дека Игор е добро и дека неговиот бубрег веќе работи. Лекарите беа многу задоволни од успехот на ваквата ризична трансплантација, бидејќи досега немале случај со толку високи антитела.

Епилогот на оваа приказна е среќен крај.

- Еве, погодивме во последната секунда и излеговме како победници. Му реков на мојот постар син Илија: „Сега знаете се‘, ја завршив својата мисија - ја заврши Велка својата исповед

Ова е приказна за храброст и љубов. Приказна за пример за остварени соништа и желби. Велка и Игор не се откажаа ... Не се откажувајте и вие!

Извор: најжена

Фото: Приватна архива/најжена