Мајка ѝ во зима ја оставила на улица покрај контејнер, а денес е успешна жена: Кога го зедов своето бебе во раце, сфатив што направила, не можам да ѝ простам
Зорана Лазаревиќ. Милица Николиќ. Милица Мршуљ. Три имиња, една личност и приказна од која произлегува ужасот, срцето се топи и на крајот паѓа солза радосница. А сè започна во зимата 1994-та година, кога во февруари во Гњилане во близина на контејнер пред музичкото училиште беше пронајдено бебе.
На 5-ти февруари 1994-та година во породилиштето во Гњилане пристигнало новороденче, оставено во картонска кутија на улицата „Цар Лазар“. Кога ја донеле во породилиште, добила сè што ѝ одзела суровоста на животот кога го земала првиот здив, љубов, внимание, посветеност и прекар - Нера, по грчката божица на храброста. Тој прекар ја направи Милица вистински борец, сопруга и мајка за пример, денес успешна писателка, новинарка и талентирана актерка.
Од Гњилане во 1994-та година до Лесковац во 2022-ра година, патот беше долг, трнлив и на самиот почеток тежок. Имено, таа на најсуров начин, од своите врсници, за време на бомбардирањето на Југославија во 1999-та година, дознала дека е посвоена и дека не е биолошко дете на семејствата Николиќ, Светлана и Љубиша.
- Имав пет години, во 1999-та година, кога дознав дека сум посвоена на грд начин, од деца на улица. Го слушнале тоа од нивните родители, па си поиграа со мене. Подоцна дознав дека сум посвоена на три и пол месеци и дека сум родена во Косово.
Светлана и Љубиша, брачна двојка од Лесковац кои не можеле да имаат деца, биле полни со љубов од првиот момент кога ја зеле во раце. Кога им кажала што ѝ кажале нејзините другарчиња, тие ѝ објасниле дека можеби тие не се нејзини биолошки родители, но дека таа е нивна ќерка.
- Се сеќавам, мајка ми убаво ми објасни тогаш и јас, како што велат, убаво го прифатив тоа. Тогаш мајка ми ми објасни дека не можела да ме роди, туку дека ме носи во срцето, како и дека ме родила друга тетка. Таа не можела да ме задржи, а тие навистина сакале бебе.
Кои се нејзините вистински родители, од каде е, чија е, почнало да ја копка во пубертетот. Првиот обид да се дознаат сите детали не вродиле со плод, но загатката полека почнала да се расплетува.
- Никогаш не бев заинтересирана да дознаам до својата 16-та година. До 16 години бев убедена дека сум била во дом за деца без родители во Белград. Кога влегов во пубертет, кога почна првото заљубување и дружење, си помислив, што ако случајно сретнам некој што ми е брат или сестра, да сум во роднинска врска, да се сретнам со мајка ми или татко ми на улица, без да знам кој се? Сè ме плашеше. Тогаш се отвори таа тема, ги прашав родителите, реков „би сакала да знам која сум, што сум, од каде доаѓам“. Потоа ми рекоа дека и тие не знаат сè, одиме во центар за социјална работа и ќе се обидеме да дознаеме. Таму дознав дека сум од Косово.
Беше тешко да се дојде до информации, па дури и кога се стекнаа нови знаења, некои лузни станаа поголеми.
- Тешко стигнав до тие хартии, сите врати ми беа затворени. Сè беше некако многу сомнително, подоцна дознав дека татко ми бил влијателен човек на Косово, како и дека наводно сето тоа го прикрил. Мојот покоен татко ми кажа дека сум посвоена во Гњилане и дека мојата биолошка мајка ме оставила затоа што морала. Кога дознав каде, не ми беше грижа. Ја знаеја информацијата дека сум најдена до училиште, мислам дека музичко, како и дека улицата се вика „Цар Лазар“. Бидејќи улицата беше „Цар Лазар“, во болницата ме нарекле Зорана Лазаревиќ, затоа што ме најдоа во зори во таа улица.
Со тие факти, во неа почна да се буди вознемиреност. Како може некој да остави дете на улица, каква личност е тоа? Таа сè уште не успеала да дојде до биолошките родители.
Еден ден, таа реши да ја прошири потрагата преку социјалните мрежи. На Фејсбук групата посветена на Гњилане таа остави статус кој брзо се рашири. Набрзо почнаа да пристигнуваат првите информации.
- Имав 18 години кога анонимно ја објавив мојата приказна преку Фејсбук групата. Почнаа да се јавуваат сите што се сеќаваат на тој настан. Барав и во медиуми и не најдов ништо. Само еден новинар ми кажа дека се сеќава на информацијата дека е пронајдено бебе. Сепак, јас ништо подетално не најдов.
Почнала повторно да се јавува во центарот за социјална работа. Во еден таков разговор таа случајно открила како и каде навистина е пронајдена. Таа вест ја потресила.
- Кога комуницирав со работниците од центарот во Гњилане, тие не сакаа ништо да ми кажат. На крајот ми се јави крајно нељубезна вработена во центарот, која храбро ми рече „А, зошто го бараш тоа ѓубре што те оставило до контејнер?“. Првпат слушнав за таа информација. Кога се собрав, ја прашав дали е тоа вистина. Таа ми рече: „Да, да, го знаеме тоа, те оставија во кутија, непокриена, да умреш. И ја бараш таа личност“. Не можам да тврдам дека било така, бидејќи тоа ми го кажааа телефонски, но дека сум била до училиште и на улица е вистина.
Набргу дошла прво кај братучедот на нејзината биолошка мајка, па дури и на разговор со неа. А за да дознае која е нејзината мајка, морала да разговара со дури седум жени кои таа година ги оставиле своите деца во Косово. Отпрвин, жената за која дознала дека е нејзината мајка одбила да го признае тоа. И потоа...
- Сакав да ја прашам зошто. Тоа го напишав во книгата „И тиквата има корени“. Прво, тогаш бев девојче, знаев дека еден ден ќе бидам мајка и нечија жена. Ме интересираше да знам, не дај Боже, да налетам на некој што ми е братучед. Средбата дојде преку луѓе, а на крајот ми се јави братот на нејзиниот вујко и ми кажа која е таа. Интересно е што морав да разговарам со седум жени, бидејќи во 1993 и 1994 година дури седум од нив ги оставиле децата. Во разговорот со секоја од нив зборував кога го оставила своето дете и зошто. Потоа дојдов кај неа, се јави таа. Знаев дека има семејство, сè и сешто и не сакав да ѝ ја расипам идилата. Отпрвин не сакаше да признае, па рече дека тоа се некои нејзини братучеди, а на крајот сепак призна сè, дојде во Лексовац. Ме прегрна, почна да плаче... Не можам да кажам дека бев рамнодушна во тој момент...
На прашањето „Зошто“, таа добила одговор дека морала да го направи тоа бидејќи немала поддршка од нејзинмиот партнер, ниту од најблиските.
- Не била малолетна, но ми кажа дека морала да го направи тоа поради нејзиниот биолошки татко. Бил оженет, тогаш на функција во Косово, без поддршка од нејзините родители. Таа сама морала да го направи тоа. Моментално живее во град во Србија. Не сум сигурна дека нејзиниот сопруг и децата денес знаат што направила.
Сè што поминала во животот до денес, ја направила Милица силна жена, целата тага и стравови ги претворила во зборови. Таа преку своите романи покажа неверојатна дарба за пишување, која не остана незабележана. Она што таа го посочи како „главен виновник“ за тоа е нејзината животна приказна.
- Во филмот „Тома“ има една реченица „Среќните луѓе не пишуваат песни“. Стојам зад тоа, некој што е навистина исполнет и среќен не може така лесно да напише ниту една среќна реченица. Оваа потреба за пишување произлезе од тага, од емоционална празнина. Досега напишав две книги, а откако станав мајка, бидејќи сум исполнета со љубов, не можам да поврзам ни две реченици.
Кога станала мајка и за прв пат го зела својот син во раце, сфатила што всушност направила нејзината биолошка мајка. Тогаш решила да прекине секаков контакт со неа.
- Не сакам повеќе да се слушам со неа. Кога ѝ се јавив за прв пат, ми рече „Ако сакаш, можеш да ме удриш, можеш да ме плукаш, можеш што сакаш да ми правиш“. Тогаш и реков „Не сакам ништо. Ти ме роди, ти благодарам. Да не ме родише, немаше да бидам таму каде што сум". Меѓутоа, кога го родив синот на 18-ти септември минатата година, кога го зедов во раце, сфатив колку лоша работа направила, што оставајќи ме на улица сакаше да го убие тоа што го родила. . Во тој момент сфатив дека не можам да ѝ простам и да заборавам додека е жива. Не ѝ го кажав тоа.
Таа денес е новинарка, актерка и писателка која зад себе има неколку книги. И додека од љубов влезе во актерството и пишувањето, таа беше турната во новинарството поради корона пандемијата.
- Случајно станав новинар, кога короната ми го прекина актерството. Мојот сопруг виде оглас на локална телевизија дека бара новинар, отидов на пробен период и се вработив. Планирам да се вратам и да глумам, моментално пишувам монодрама.
Сепак, синот Илија и сопругот Милош ѝ се приоритети денес, заедно со семејството кое ѝ посветува внимание и љубов. Сè она што неправедно ѝ е одземено на почетокот на животот.
- Детето има две баби, еден дедо, одговорен татко и многу љубов. Моментално сум на породилно, но во секое време знам дека го имам нивното внимание.
Извор: www.blic.rs
