Марина Радош: Луѓе мои, гледав „Задруга“ неколку недели...

Експериментот и љубопитноста тргнаа во погрешна насока.

„Немам телевизија, сама ја избирам содржината што ќе ја проголтам преку мојот лаптоп во текот на денот.

Ужасниот период од мојот живот започна некаде минатата година. Тогаш се емитуваше реалното шоу „Задруга 3“. Познавав некои ликови од медиумите: Луна, Кија, Слоба, Анабела. Две или три ноќи по ред ги вклучував тие видеа на ЈуТјуб и, започна мојот пекол.

Би било навистина излишно да се каже колку е бизарна, болна и штетна оваа програма за ТВ консументите, а јас бев една од нив.

Една вечер Луна се опи пред нејзиниот татко и момчето. Носеше само градник и панталони. Врескаше, хистерично, кршеше, плачеше. Дечкото ја смири, па ја фрли на подот за да се смири, а потоа и се развика - страшно.

Потоа, тука беше Миљана, заедно со своето дете во ова лудило. Нејзината мајка ја тепа на телевизија. Тие плачат и се тепаат. Па велат дека таткото ги тепа кога ќе се вратат дома, подобро им е во реалното шоу.

Па така, на телевизија, стана сосема нормално, лекови за смирување да се делат како бонбони додека се мешаат со алкохол. 

Денес децата го гледаат тоа на ТВ исто како да гледаат Бранко Коцкица. Излишно е, повторувам, да се дават дијагнози за овие луѓе и да се пишува дека таму има ментално болни луѓе, ситни криминалци и проститутки кои биле прифатени од општеството на најодвратниот можен начин.

Но, може да се праша - зошто некој го гледа ова? Зошто јас, здрава и стабилна личност, го гледав тоа неколку недели?

Да беше смешно - не беше. Да беше забавно - не беше. Guilty pleasure? - Ниту тоа не е.

Тоа беше бегство од реалноста и мазохизам. Убедена сум дека овие два пориви го водат секој гледач на наведената програма.

Набљудувањето на ментално болни луѓе од безбедно растојание е плод на човечката љубопитност и мазохизам. И една голема утеха за неговиот сопствен живот.

„Погледни ја оваа, таа помина полошо со мажите од мене. Погледни ја оваа, нејзината мајка е полоша отколку мојата. Погледни ја оваа, и таа се плаши. Погледнете го овој, и тој прокоцка се'. Погледнете ја онаа таму, сите ја оставија. Погледнете ја оваа, таа нема шанси кај тој.“

За неколку недели гледање на Задруга, се чувствував одлично.
„Мојот стан е хаос. Добро, не е како нивниот. Нешто не сум во ред, добро сум - гледај ги овие лудаци.“ 

Никој не се грижи за Луна и Кија. Тие се грижат за сопствените несреќи, кои креаторот на оваа програма ги подигна до налудничавост, па нашите проблеми ни изгледаат мизерни во споредба со нивните.

Не грижете се, вашите деца не сакаат да бидат како луѓето од „Задруга“. Но со нив можат да се оправдуваат.

Поминаа неколку месеци откако засекогаш престанав да гледам „Задруга“. Животот е одеднаш понормален и потежок. Па почнав да го споредувам со животот на успешни и исклучителни луѓе.

извор: (Лола/Марина Радош)/zenskikutak.rs