Не ѝ реков „извини“: Зошто не можам само да ја прегрнам и да ѝ го шепнам магичниот збор?

„Утрово ѝ реков на мајка ми:

„Те молам, не можам да слушам и кажувам празни приказни со кафето, сакам да молчам. И да, нема да јадам ништо, не ми е гајле што ќе зготвиш денес и знам дека те болат рацете, не треба да го повторуваш тоа по петнаесетти пат утрово“.

Без збор стана и ме остави.

Жал ми падна во истиот момент. Ја побарав покрај маслиновото дрво, седеше тивко на сонцето. Јас ѝ се насмевнав и ѝ реков:

„Да купиме маст, добро е за болка, јас ќе зготвам ручек, ете и сонцето се појави конечно...“

Не ѝ ни реков „извини“...
А, нејзиното лице блесна од среќа со милион рефлексии на сонцето. Ја засени цела пролет.

Без „извини“.

Па, се прашувам какви сме ние луѓето. Зошто не можам само да ја прегрнам и да ѝ го шепнам магичниот збор?

Зошто компензирам маст за болка со прошката?

Полесно ли е да се купи маст отколку да се нанесе гел од вистинско каење на раните на оние што ги повредуваме.

Лесно е да му удриш шамар на некој што нема да ти врати. Лесно е да повредиш некого што те сака безусловно, затоа што знаеш дека секогаш ќе те сака.

И ќе ти простува дури и без „извини“.

А можеби токму сега комета ќе ја погоди Земјата. Можеби во овој момент, ќе престане да чука срцето на личноста што сме ја повредиле, а го чекала нашето „извини“. Можеби токму сега таа личност ќе исчезне засекогаш од нашите животи.

Што тогаш?

Можеш да го поминеш остатокот од животот гледајќи во небото, можеш од петиците да вескаш и да го изговараш тој проклет, тежок и толку едноставен збор „прости ми“, да плачеш, да викаш. Залудно, нема да те слушне, затоа што ќе биде доцна. Затоа што си заминала.

И затоа…

Гушкај ги оние што си ги повредила.

Гушкајте се силно, за да исчезнат сите тешки зборови.

И, по ѓаволите, кажи го тој проклет едноставен збор. ИЗВИНИ.

Не е тешко… пробај само.“

извор:Н.Н. / zelenaucionica

фото:pixabay.com