Омажена сум, живеам како самохрана мајка: Ова е приказна за нас глупавите кои на свои плеќи натоваривме БАШ СЀ

Дали ја знаете таа песна „Оженет сум, живеам како ерген“? Па, овој наслов на кој кликнавте е моја верзија. И во мојата верзија, тоа не е баш песна. Има повеќе поплаки. Нарикуша.

Бидејќи животот на денешната, модерна, па дури и мажена Балканка, често се сведува на животот на самохрана мајка. (Без никаква лоша референца на оние кои се и со документи самохрани)

Па, ние кои доброволно се венчавме, родивме деца и одлучивме да останеме во брак по цена на различни услови, сѐ повеќе се судираме едни со други, во вообичаени ситуации и на истите места. Со дете во едната рака и цегер во другата.

Со планина од обврски и принуди во главата и добра километража под нозете. Зарем не е така? Која ќе се препознае во приказната - нека крене рака. 'Ајде. Станување, будење на децата, облекување. Работам јас. Каде се патиките, што ќе тренираат, кој подготвува појадок. Пак јас.

Однеси во градинка, на училиште, врати се, пиши домашна задача, нахрани, бриши задник, оди на родителска...? Пак, јас. До пазар, до продавница, до аптека, до книжарница, до Кинезите, до доктор ... Еве ме повторно. Дали треба да одам на претстава, да купам чизми,на прошетка, кај роднини, во кино ... срам ми е да повторам ... јас.

Пренатрупани со торби, кеси, од сите страни се влечам дома како хрчак. Ја отворам вратата со нозете, затворам со лактите. Менувам светилки, носам дрва, влечам кутии во таванот, ја расклопувам хаубата, бојадисувам и се дружам со шрафцигер како да ми е роден брат.

А во брак. Сопругот обично нема идеја кога е тренингот и часот по математика, или каде е неговата зимска јакна, или кога треба да го исчисти сифонот од мијалникот, или што да ѝ купи на мајка му за нејзиниот роденден, или да стави навлака за перница.

А полнолетен нели. Оженет човек. Татко. И целата оваа прозивка не се должи на (не дај Боже) недостаток на љубов, или вие на сметка на нив, мажи. Не.

Ова е јавен повик за сите нас - Пепелашки од 21 век, кои беа доволно глупави да стават сѐ што можеме да ставиме на нашите плеќи. А и можевме. А и ние сме будали. Едноставно, на тоа секогаш ни текнува после полноќ.

Токму во времето кога го завршуваме ручекот за утре, пуштивме втора машина за перење или тргнавме да ја закачиме завесата што штотуку ја пеглавме.

Тоа е време кога магијата престанува, и ние се претвораме во несреќна жена, во стара искината тренерка, и се сеќаваме дека таа лудача - добра вила - нѐ зафркна и нас, тиквата и глувците. Тоа е времето кога собираме 2 и 2, и по стоти пат си кажуваме дека утре ќе треба да биде 4, па каде пукне, нека пукне?

А пукне претежно од нашето време, нашите раце и нерви. И, знаете само што ме теши? Што ми значи, одекнува во ушите на среќата? Тоа, во целата оваа фарса од бајките, мојата мала принцеза и мојот мал принц - ме гледаат како кралица. Вистинска.

Со вистинска круна, вистински бисери и вистинска, права свила. Што сум јас за нив, во нивните очи, јас, мама-супермама. Со сите магични сили и стапови.

Без разлика дали држам молив, чекан или магично стапче во раката, тие секогаш гледаат во мене кралица која ги исполнува нивните соништа и желби и знаат дека во мојата прегратка секогаш ќе најдат одмор за трепките, слушател за нивните приказни и мелем за сите нивни заболувања.

Е, тоа. Токму тоа. Па, ѝ не е малку. Нели?.

(Автор: Јелена Ковинчиќ / списание Лола)