Она на што ме научи селото, никогаш не ме научи ни училиштето, ни градот

Планината и нejзиното оддалечено селце не беа само феноменално игралиште, туку и една голема зелена и добро проветрена училница. Научивме многу животни мудрости таму. Гледајќи ги моите деца како уживаат во придобивките на дворот, без разлика дали е во лето кога го распнуваме базенот, кога играат фудбал, играат криенка или берат овошје што сами го одгледуваме, или во зима кога нашата улица станува лизгалиште, не можам да не се потсетам како ми бепе мене за секој распуст кога целата планина беше нашиот двор. Нашата земја од соништата, чијшто патеки и дупки напамет ги знаевме. Таму каде што први пристигнаа дивите јагоди, таму на ливадите,каде што водата може да се пие од езерцето...

Тоа беше детство што секој би го посакал за своите деца. Баш како што еднаш Ршум рекол: „Јас пораснав на село, а на село се раѓаат деца-луѓе, а не деца- домашни миленичиња, како што е случајот со градските деца. Тоа значи дека јас и мојот брат му бевме потребни на семејството и добивавме одговорности дома и на нивите уште од рана возраст “. 

Мора да знаете кои сте. Кои биле вашите предци? Од каде потекнувате, од каде потекнува вашето презиме, вашата слава. Само тогаш нема да се сомневате во вашиот пат. Нема да го изгубите патоказот, вашиот компас нема да пропадне кога ќе се најдете на крстосница, ако знаете дека тие починале чесно и славно бранејќи ја верата и татковината и честа на своите блиски. Таа лекција е поважна од тоа кои бубачки се отровни и кои печурки се јадат.

Секогаш можете да помогнете. Не е важно каква е работата и детските рачиња се секогаш вредни. Додека возрасните собираат сено, децата можат да помагаат, да берат сливи, да им носат ладна вода на косачите, да ја ѓубрат градината, да ги напојат телињата, да ги хранат кокошките ... што и да е. Сè е важно и ништо не е тешко кога ќе видите дека сите околу вас работат и се обидуваат да придонесат, и да прават што е можно повеќе.

Денес, кога мојот сопруг и јас, после четири години откако дрвото не раѓа кајсии, го исековме и ги ги извадивме корените за да засадиме друга, подобра сорта, се сеќавам на моите чичковци не сечеа ниту една дива оскоруша во тие времиња. Таа ширина и простор даваа можност за сè. Зрелата оскоруша беше лек за свињите во есен, дрвото ќе се исече дури кога ќе стаса да биде огревно дрво. 

За мене оние диви цреши беа најслатки... Денес, да најдам расад од таа цреша, не прашувам за цена ... Носталгија, тоа ти е...

Да се ​​биде мрзлив и непослушен беше најголем можен срам за едно дете. Ретки беа децата за кои можеше да се каже такво нешто. 

Таму ве учат да не избирете храна. Немаше изобилство од храна на планината од моето детство, но имаше доволно од сè. Се јадеше за да живее и работи, и тоа беше крајот на секоја дискусија за храната.

Летото во планинско село ве учи да бидете внимателни. Да се ​​биде внимателен на секој чекор од патот. Таа печурка што ја виде во сликовницата се јаде, но само еднаш во животот. Всушност, можете да ги јадете сите печурки и бобинки, но тоа не е добра идеја. Ако не знаете, прашајте. Првото нешто што ве учат на село е како да препознаете  печурките кои се јадат, каде има отровни змии и како да реагирате ако, не дај Боже, сретнете некоја. Тие ве учат да слушате, шумата не е само ваша, всушност воопшто не е ваша. Можете да сретнете разни суштества. Но, во таа средба, вие ќе бидете единствениот со разум, единствениот човек и секогаш можете да извадите жива глава. 

Сè што можете да заштедите за зимата, заштедете. 

Природата е секогаш на страната на човекот. Го знаете тоа затоа што тогаш на никој не му беа потребни лекови. Па, многу ретко требаше да се оди на лекар. Немаше болка што не може да ја ублажи некоја тревка.

Го знаете она чувство кога дедо е среќен заради богатата жетва и родот на сливи. 

Работи и работи, и едноставно тој не се срами од никаква чесна работа. Дедо ми велеше: „Тој што ќе стори сé, ќе заштеди уште повеќе.“ 

Нагоре главата. Како дете, се прашувате, како е можно животот да биде убав и суров во исто време? Но, тогаш ќе видите како сè продолжува и како сите стојат и покрај тоа што се поразени, и тие продолжуваат со својата работа. И дедото го крена челото и рече: „Само семејството нека биде живо и здраво! Ќе има говеда и жито!”

Некако знаете дека сè ќе биде добро и дека никој нема да ги спомне овие проблеми утре, затоа што не помага…

Веднаш после тоа, следеше уште една лекција, дека животот е тежок, многу потежок отколку што можете да замислите, сфаќате кога на баба и дедо на телење, им умираат и кравата и телето. И кога дедо, кој никогаш не сте го виделе како плаче, брадата му се тресе и очите му се наполниле со созли.  Тоа го сфаќате и кога соседот кој живеел сам затоа што неговите деца се „по белиот свет“ го наоѓаат починат, во падините на ливадата што сам ја косел.

Првото нешто што планината нè научи беше дека животот е многу убав. Дури и кога немате многу материјални работи. Животот е убав кога сте здрави, кога ништо не боли, кога можете да се искачите на највисоката гранка, кога никогаш не ви е здодевно, кога секое утро се будите со мирисот на печен леб, кога имате родители, сестра, брат и еден куп роднини.

Ништо не е фрлено. Кога ќе излупите јаболко, зелката, компири, остатоците се за кравите. Лебот никогаш не се фрлаше, тоа беше грев. Се јадеше без разлика колку време поминало, во попари или што и да било, само за да не се фрли. Од старото истрошено здолниште се правеше престилка. Од исносените чевли се правеа влечки. На сè што можеше да се даде нов живот, не мораше да се купи како ново. 

Денес, луѓето прекумерно купуваат, и прекумерно фрлаат. 

Однесете ја облеката во центри и засолништа, каде што можат да ја користат оние кои вреднуваат дури и истрошен џемпер. Одвојте ги пластичните капачиња и на тој начин помогнете ја акцијата за капаче за хендикеп. Секогаш постои начин. Можеме да го најдеме сами кога нема регулирано отстранување на материјали за рециклирање во оваа земја.

И, секако, најважната од сите лекции е никогаш да не се откажувате. Онаа за оптимизам: Кога после невреме, ги стискате забите, ја кревате главата и продолжувате понатаму.  Природата е онаа што обновува, човекот е тој што може да стори сé и на кого сè му е дадено, тој само треба да биде добар домаќин и мудро да располага со даруваните подароци.

Извор: zenskikutak.rs