Приказната на баба Зорка ќе ве засрами: Завршуваме во бракови без љубов, а го имаме светот на дланка

Објавата на извесна Марина Радош на Фејсбук за љубовната приказна на нејзината пратетка Зорка задолжително мора да го прочитате.

Мојата пријателка Зорка фатално се вљуби во момче од соседното село кон крајот на 1950-тите. Таа беше иста како мене, за љубовта даваше сè, додека за традицијата, обичаие, соседите, роднините не баш се замараше.

По сплет на тогашните околности нејзината љубов мораше да избега во Австралија.Тој и остави порака: Зорка одам, јас ќе се вратам по тебе, чекај ме, не се мажи, не раѓај синови фукари.

Зорка ладнокрвно одговорила: Јас ќе дојдам по тебе.

Ми го раскажува ова мене пратетка ми Зорка пред неколку години, случајно се сетив на тоа вечерва и последниот дејт кој го имав. 

Имам 25 години, мобилен, Viber, Фејсбук, WhatsApp и сите други чуда кои ми овозможуваат јас со мојот сакан да се договарам. И така цел ден се договраме каде ќе одиме, па кога ќе излеземе што да се облече да не биде како последниот пат (тој во тренерки, јас во фустан) и сите други нешта кои го замараат денешниот свет…Но, ова не е поентата на приказната.

Тетка Зорка имала 17 години. Била полуписмена девојка во тутунското село. Ги собрала неколкуте работи што ги имала, и тргнала пеш до градот, пасо автобус, со воз, па со брод патува три месеци. Немала мобилен. Без Вибер. Без Фејсбук. Немала точен одговор. Таа едноставно рекла дека ќе дојде, а тој едноставно рекол дека ќе ја чека таму.

Неписменост. Селска облека. Автобус. Воз. Брод и отворено море три месеци.

И беа заедно скоро 60 години.

Тој само ја чекаше, а таа само отиде по него.

Дали исчезна ваквата луда љубов? Што се случува со нас? Зошто завршуваме во бракови без љубов, а денес го имаме светот на дланка?

Зошто завршуваме во врски каде љубовта само се прикажува, во која се стремиме да засакаме некого?

Зошто остануваме со оние што не газат и измамуваат? Зошто лажеме за плодни и неплодни денови? Зошто правиме деца да го задржиме момчето или девојката?

Зошто ги оставиме оние што ги сакаме, бидејќи тие не се на истата скала со нас?

Зошто ги понижуваме оние што нè љубат?

И главното прашање, кои овие денови, а особено во ноќта, ми се врти во мојата глава: Зошто денес, кога имаме мобилни, ФЕЈС, автомобили, слобода на движење, немаме храброст да одиме каде што сакаме? Зошто немаме храброст да оставиме се за љубовта, и зошто никогаш не сме сигурни дека таа љубов нас не чека? 

Јас немам идеја.

Но, знам дека светот е грдо место во кое немаме храброст на некого да му кажеме: “Чекај ме, јас ќе дојдам по тебе.”

Јас ви гарантирам со мојот живот, светот е одвратно место затоа што луѓето веќе немаат храброст за луда љубов.

Не сум ја видел мојата тетка Зорка, но се сеќавам што ми рече беба на крајот од приказната: “Сине, во се е дозволено да се биде кукавица освен во љубовта. Во љубовта не биди кукавица и не сакај кукавици”.


Извор: pozitivanstav.com

Фото: tuzlanski.ba