„Примаше терапии со хормон за раст, но ништо“: Марко има 13 години, а на 11 прв пат проодел-неговата мајка ја опиша борбата на малиот херој

Поради стеснување на хранопроводникот и стеноза на дуоденумот не можел да јаде и расте, на 10 години имал само девет килограми, вели мајката на момчето Драгана Јока, апелирајќи до родителите да се борат за своите деца и да не се откажуваат дури и кога е најтешко.

Дека во животот, колку и да е тежок, никогаш не треба да се откаже, бидејќи и од навидум безизлезната ситуација со упорност може да се најде решение, докажува и случајот на малиот Марко (13) од Пожаревац, кој победи во тешка борба за живот и проодил на 11 години.

Неговата приказна за Курир ја сподели неговата мајка Драгана Јока (36) во желба да ги охрабри и поттикне родителите чии деца имаат здравствени проблеми да се борат за своите малечки и да не се откажуваат дури и кога е најтешко.

Поради овие болести не можел да расте, да јаде, да напредува како сите деца, па на 10-годишна возраст имал само девет килограми. 

„Дури по операцијата, на 11 години научи да оди“ - вели мајката Драгана.

Истакнува дека Марко имал редовни контроли од самото раѓање, но лекарите во Пожаревац не можеле да откријат зошто не може да се развива нормално.

- Примаше и терапии со хормон за раст, но ништо... На 10 години изгледа како дете од пет години, само со коски и кожа. При еден преглед, лекарите во Пожаревац ми рекоа дека треба да се збогувам со моето дете, дека најверојатно ќе умре и дека е во фаза на распаѓање. Чувството е ужасно, немоќна сум. Се прашував каде грешам како мајка, наидов на осуда од луѓето и прашања дали воопшто го хранам моето дете. Гледам други деца со Даунов синдром, големи се, растат нормално, а моето не е ни девет килограми - се сеќава Драгана и забележува дека Марко не одел на училиште, но на седум години бил примен да остане со деца со инвалидитет.

Таа истакнува дека видела трошка надеж кога медицинската сестра им препорачала лекар во пензија, кој би можел да го прегледа Марко.

-Тој доктор приватно го прегледал стомакот на Марко и утврдил дека има вродена стеноза на дуоденумот и затоа не може да расте и да се развива. Тогаш јас и мојот сопруг Марио го однесовме детето на прегледи во Детската клиника во Тирсова, каде што беше закажана операција на 05.10.2018. По операцијата на дуоденумот и хранопроводникот, закрепнувањето траеше околу пет до шест месеци. Правевме мускулни вежби, редовно земавме терапија. Дури тогаш Марко почна да живее. И 11 години живееше во темнина, тешка борба, тортура. На 11 години ги направи првите чекори - изјавила Драгана.

- Го храбрев, бев со него, му го дадов целото мое внимание и љубов и успеа! Неговиот прв чекор, мојата најголема среќа. Затоа им порачувам на сите мајки да се борат за своите деца и да не се откажуваат дури и кога е најтешко. Секогаш има светлина на крајот од тунелот, без разлика колку е долго и темно. Борбата за живот на Марко е јасен пример за тоа. Тоа светло ни го дадоа лекарите од Тирсова и Пожаревац. Со нивна помош моето дете може да оди, да јаде и да биде нормално момче – заклучила Драгана.

Солзи и откажување

Ужасно е да се гледа дете кое не може да јаде

Драгана вели дека речиси 11 години живеела како во сон со Марко, секогаш покрај него, бидејќи нејзиниот сопруг е на полињата во другите градови за да заработи и да го издржува семејството:

- Цело време верував во своето првороденче. Имаше многу солзи, откажувања, маки, плачење. Ужасно е да го гледате вашето дете да не може да јаде. Постојано повраќаше, не можеше да оди во тоалет. Се случуваше штом се тргнам од него да падне од столот. Ако не го мрднам во текот на денот, цело време седи укочено на едно место, во иста положба. Сега гледам во моето дете во кое дури сега, после повеќе од една деценија, се буди животниот пламен и продолжувам да живеам со него, да се борам за него, додека не стане здраво момче.

Сами во битка

Најблиските им го свртеа грбот

Драгана Јока вели дека во борбата со болеста на Марко со текот на времето ја изгубила поддршката од семејството и пријателите:

- Тоа беше мојот дополнителен товар и тага. Чувството дека си сама со сопругот, дека нема кој да ти помогне и дека сите се откажале од моето дете. Добивме поголема поддршка и љубов од непознати луѓе отколку од нашите најблиски.

Извор: stil.kurir.rs

Фото: илустрација