ПРИНЦОТ НА БЕЛ КОЊ
„После 20 години заедно, со сопругот функционираме подобро отколку на самиот почеток на врската. Не си го узурпираме просторот и слободата. И најважно, не се обидуваме да се смениме еден со друг“. Ова се зборови на жената која ја интервјуирав минатава недела. Мои не се. Не сум сигурна дека истово би можела да го кажам за себе (се смее). Можеби ќе треба да почекам да поминат дваесет години партнерство, за да сфатам дека не можеме да се смениме еден со друг, јас и мојот сопруг, човекот со кој дванаесет години кршам копја...
Кога почнуваме да ги прифаќаме разликите кај другиот? Во кој период од животот се учиме да ги бараме трошките сличности, наместо планините разлики со партнерот со кој сме одбрале да живееме? Кој е моментот во кој се помируваме дека не можеме да имаме сè?
Работејќи на гореспоменатото интервју и паралелно подготвувајќи една обука за комуникациски вештини, почувствував потреба да се релаксирам со некоја полесна содржина. На работниот план за читање и пишување рецензија ми беше книгата „Картата на жалењето“ од Натали Сковронек, а таа вечер немав капацитет за мистична содржина и психолошка (себе)тортура. Доста ми беше од вриење на мозочните ќелии, ми требаше некоја „лесна литература“, па му се обратив на Господин Нетфликс. Во паранојата дека Интернет ги слуша и препознава нашите желби и потреби, на екранот ми светна серијата „Валерија“. Шпанска, шарена и романтична, со назнака 16+ поради сцени со секс. Токму тоа ми требаше во моментот – естетика што пука од боја, совршен продукциски дизајн за плакнење очи и сценарио во кое можеш да ги препознаеш или предвидиш некои од сопствените проблеми. Четири млади жени, најдобри другарки на триесетгодишна возраст, се обидуваат да се пронајдат себе си низ своите љубовни и егзистенцијални кризи. Звучи познато?
Хероините се на спекатрот од неуротична кариеристка, сек-богиња, лезбијка до нереалзирана писателка заглавена меѓу своите соништа и кризата во бракoт. И ако требаше да се идентификувам со некоја од овие четири жени, почнав по принципот на исклучување. Кариеристка сум, ама неуротична не сум. Ги поддржувам ЛГБТ правата, но никогаш не сум добила љубовна или сексуална желба за друга жена. Сек-богиња – тоа е една од работите со кои не би можела да се пофалам со оглед на моето искуство со само неколку долги врски. Значи ли тоа дека ми остана писателката која е заглавена во монотонијата на својот брак?
Хм.... Почнав да се преиспитувам колку сличности имаме со главната протагонистка. Нејзините шест години со партнерот, наспроти моите дванаесет. Таа без деца, јас со скоро петгодишeн син. Нејзините 29 години, наспроти моите 39. Таа на почеток на писателската кариера, без ниту една издадена книга, јас со три книги зад себе и уште две на повидок за публикување во следниов период. Таа црвенокоса, јас со надмината фаза за фарбање црвена коса и со понекое бело влакно. Вака, математички поставено, сличностите се разминаа. Но зад веселата математика имаше нешто што почна да ме боцка околу срцето после секоја изгледана епизода. Чувството дека можеме повеќе – во бракот или генерално во животот.
Дали на мојот брак му треба „рифреш“? Дали и јас сум влезена во една секојдневна рутина во која веќе не се препознавам себе си? Дали односот со партнерот ми легнал на дното на листата со приоритети во денот? Колку често излегуваме сами на романтична вечера? Дали обврските со детето ја консумираат целата моја енергија? Дали за сметка на чистиот дом и блескавата кариера почнувам да живеам на стара слава во љубовта? Меѓу низата прашања, што почнаа да ми се тркалаат низ мозокот, некои легитимни, некои не, едно се извиши над сите останати – дали во животот може да имаме сè во секое време? – Безусловна љубов, интензивна врска, луд секс, воспитано и задоволно дете, чиста кујна, светнат паркет, истрчано и среќно куче, непресушна креативна енергија, кариера која блеска, средена коса, лакирани нокти, добра финансиска заработувачка, докторски студии, средени плакари, квалитетни пријателства, библиотека полна со прочитани книги... Веројатно можеме, но која е цената на тоа? – Хроничен замор.
Затоа, без да го чекам крајот на серијата, си ветив дека нема да се споредувам со протагонистката чиј лик е креиран на хартија, во нечиј сценариски занес, со девојката која како мува без глава бара зачин во друг маж за својот монотон брачен живот, туку ќе запомнам дека во реалниот живот нема принцеви на бел коњ кој те спасуваат од осаменост. Во реалниот живот, принцот е твојот маж кој се здебелил десет килограми откако сте заедно. Оној кој последен пат ти донел рози за минатиот роденден лани, а во меѓувреме ти ги носи своите валкани чорапи за перење. Оној кој почнал да заспива додека гледате филм. Оној кој го фрла ѓубрете од домот и кој оди на работа и нема време секој ден да биде романтичен заводник. Оној кој порано со тебе ги броеше ѕвездите над магичниот Куршумли ан во Старата скопска чаршија, а сега ти вика: „Tе молам чувај го малиот вечер за да одам на Фестивалот за креативен документарен филм „Македокс“ во Куршумли ан“, додека ти се прашуваш кога последен пат си излегла навечер сама?! И, додека тој гледа ангажирани документарни филмови од најновото 12-то издание на „Македокс“, каде некогаш бев дел од жирито за наградата за етички вредности, јас (како и секогаш) останувам дома да го чувам детето, кое ако евентуално заспие порано, ќе „ми дозволи“ да ја гледам „Валерија“, ром-ком серијата за жени кои се очајни за повеќе живот од животот.
Но нема принц што ќе те спаси од решетките на своето жртвување (како љубовникот на Валерија), сè додека не сфатиш дека за да бидеш среќна и исполнета треба да си самодоволна. Во меѓувреме сакај го оној чие срце трепери по тебе кога си тажна, оној кој ти вари чај кога си болна и те држи за рака кога си уплашена. Истиот оној во чии очи ја гледаш љубовта и поддршката што ти е потребна за да бидеш најдобрата верзија на себе си.
Човекот кој престанал да те импресионира, но продолжува да те сака.
За Женски Mагазин АНА ЈОВКОВСКА, новинаркa,писателка и менторка за личен развој
