Радувајте им се на брчките, стареењето е привилегија!

Немам желба да се вратам во своите 20-ти. Уште помалку во средното училиште. Искрено сум благодарна што овие години се далеку зад мене и до ден денес можам само да се зацрвам или да се смеам на сеќавањата од тоа време.

За ништо во светот не сакам повторно да го преминам хормоналниот кошмар на пубертет, украсен со сериозно проблематична кожа, која ми донесе толку многу солзи како уште едно раскинување со момче.
Не сакам да се борам повторно со предизвиците на „младоста“, изразени во акумулацијата на животното искуство преку фронтално (и болно) соочување со проблемите на „возрасните“.

Не сакам да ја преминам првата голема љубовна врска, првата тешка загуба, првото интервју за работа, првиот мамурлак, првата финансиска катастрофа и така натаму.

Благодарна сум за сè што поминав, дури и за лошите емоции и периоди, јас сум горда на себе за научените лекции иако моите брчки се размножуваат заедно со свеќите на тортата, секој следен роденден го поздравувам со радост и треперење.

Никогаш не ми се случува да ја скријам мојата возраст! Или да се чувствувам „старо“ пред помлада од мене личност за 10-15 години. Јас воопшто не им завидувам дека се 20 или повеќе и допрва треба да поминат низ толку многу животни предизвици од кои се заморувам само размислувајќи за тоа.
Колку повеќе напредувам во животот, толку посигурена, избалансирана и смирена се чувствувам, а ова, верувајте ми, е нешто непроценливо! Дури и ако треба да бидам искрена, јас среќно размислувам за времето кога ќе бидам пензионирана баба. Да точно. Стареењето не ме исплаши, само се молам да бидам здрава и способна за да уживам во златната доба во мојот живот.

Бидејќи стареењето е привилегија од која многумина се лишени.

Внесени во нашиот секојдневен живот и фокусирани од филозофијата да бидете успешни, мора да бидете убави, слаби и, пред сè, со младешки изглед, забораваме дека всушност имам е само еден животен пат. Нашите животи можат да бидат одземени толку брзо, додека трепнеш, како еден здив. Додека да трепнете и можеби ќе ве нема. Повеќе нема да е важно кој е пред вас на семафорите, кој добил поголем бонус и отишол во Бали, а вие на село, кој има брчки и целулит и кој има нови чевли.
Трепка и крај. Умот е замолчен засекогаш, а телото останува без здив. И ништо повеќе не е важно.

Смртта е исто толку ужасна колку што е задолжителна. Тоа е сенка на животот и за подобро или полошо, никој не останал на овој свет и никој не се вратил од другиот да каже како е таму.

Стареењето значи да имате привилегија да го достигнете крајот на вашиот живот и кротко да го гледате светот како се движи околу вас. Да потонете во вашите сеќавања и да се насмеете на старите грешки, да пролеете солзи и да искусите емоции, да жалите повеќе за непростливите настани од минатото и да зборувате нежно со духовите на изгубените луѓе. Со оние што немаа привилегија да остарат и да го побараат одразот во огледалото.
Не плашете се од возраста и радувајте се на брчките. Нема да има ништо подобро од тоа да ја достигнете возраста на вашата баба и да бидете изненадени колку и оваа возраст може да биде добра. Што подобро! Да уживаме во 70-80, зошто не и во 90 години од нашиот живот, и тоа по цена на старо тело и избледена меморија.

Да бидеме благодарни за секој ден во кој повторно дишеме воздух и во кој имаме луксуз да се лутиме за глупости. Ценете ја и почитувајте привилегијата да соберете години и брчки на вашето лице. Ајде да го живееме овој живот, ајде. Да остариме и да бидеме благодарни за нашето време во овој свет.