'Рбетот може да издржи сè, но срцето не: Постојат гревови што ни Бог не може да ги прости

фотографија: Ilustracija / Shutterstock

-Секогаш одговараше на сите: Еве само Јово да заврши училиште, Мира да се омажи, Јанко да се вработи, Бранка да заврши факултет, Горан да направи свадба...

Станко беше домаќин. Тој се ожени со Видa млад. Oдимаа деца, пет. Три сина и две ќерки.

Добро и чесно семејство. Тие работеа напорно како што работеа сите во тие среќни и несреќни периоди. Многу, напорно и фер. Децата едно по едно беа испраќани во светот, во училишта, колеџи. Куќата остана празна. Деца никаде, а работата е иста. На нивниот грб тежеше товарот да се издржат пет деца. Луѓето им велеа:

„Станко намали ја својата работа, продаваш ливади и говеда, не можете сами, а Вида не може повеќе. Искусете го ова малку што останува од животот, без коса, гребла и штали.

Тој секогаш им одговараше: „Еве само Јово да заврши училиште, Мира да се омажи, Јанко да се вработи, Бранка да заврши факултет, Горан да направи свадба“.

Со испукани раце плаќаа студентски соби во Белград, првите темели на куќите на нивните деца, ги кренаа покривите, ги омажија децата, а тие си живееја свој живот и ги заборавија. Останаа сами, некаде горе на врвот на планината.

Им испраќаа сирење и кајмак на своите деца по автобус… Секоја кофа и парче сирење беа залиени со солзи. Секоја за да ги запомни… Дека се овде, сè уште живи… Дека се добро, дека не им треба ништо друго освен нив, нивните деца… Нивните глави и насмевки, нивната љубов, покани, писма… Никој од петмината не ја забележа чудната соленост на сирењето од мајката и таткото... Секое оплакано и пресолено со тага, недостасување и осаменост.

Вида почина едно септемвриско утро. Среде куќата, и пукна срцето. Ја испушти душата токму таму каде што ја даде својата душа.

Станко остана сам. Ги погледна sидовите, се сети на детското пискање и радост, мирисот на леб од Вида и нејзините топли очи. Тишината му ги скина градите. Ноќе, долго време ќе седеше на базамакот од празната куќа… Гледајќи во небото…Со сеќавања ја рушеше тишината што му се провлече во срцето и душата.

Се разболи… Три сина и две ќерки. Почнаа да го преселуваат, од еден кај друг. Им пречеше на сите. Неговите снаи се караа со неговите синови поради него… Не сакаше да се случи истото и со неговите ќерки… Го скршија жив, толку болен… Секој пат кога ќе му ја спакуваа торбата за да оди кај некој друг, ќе му ја скршеа душата.

Му ги кршеја прстите со кои ги одгледа сите, 'рбетот со кој ги носеше на училиште и им направи куќи, очите одамна му ослепеа гледајќи преку ридот, за да ја види фигурата на барем еден од петмината како доаѓа кај него.
Ја напушти куќата на ќерката Мира со таа проклета торба, повторно. Неговата внука Милица долета во неговите раце, цврсто го прегрна и почна да плаче.

„Немој дедо…“
„Ќе се видиме наскоро, нели? Ќе бидеш повторно со нас, нели? Мамо? "

Колку бразди имаше на лицето, низ секоја од нив лееше солзи. 

„Нема повеќе да се видиме. Биди добра и не го заборавај дедо ти “.

Тој знаеше дека наскоро ќе замине, не кај некое од неговите пет деца, туку во подобар свет, каде што има место за него.

Го однеле во дом за стари лица. Умре сам, болен, замина... Сè издржаа неговите раце и 'рбет за неговите деца, но срцето, срцето не издржа. Експлодираше една ноќ, во некоја темна просторија, напуштена од сите.

Последните негови зборови: „Само моите деца нека бидат добро“… Ја држеше за рака сестра си додека ја испушташе душата…
Течеше последната негова солза на овој свет.
Во солзата десет раце, а ниедна од нив во неговата рака.

Постојат гревови што дури и Бог не може да ги прости.“

извор: stil.kurir.rs