Се прослави во „Бољи живот“, а во 90 - тите војната го разделила од ќерката: Вака изгледала нивната прва средба по 5 години

Актерот Борис Комнениќ почина по тешкото боледување на 64 години...

Првакот на драмата во Народниот театар во Белград, Борис Комнениќ е роден на 29 март 1957 година во Пула. По завршувањето на средното училиште во неговиот роден град, се запишува на Факултетот за драмски уметности, а во 1984 година станува член на Народниот театар.

Меѓу филмските и телевизиските наслови во кои играше се „Бал на води“, „Шпадијер један живот“, „Горе доле“, „Вратиче се роде“, „Мирис кише на Балкану“, „Синџеличи“, „Апофенија“, додека најпозната улога му е Саша Гуза Попадиќ во серијата „Бољи живот“.

Имаше голем број претстави на сцената на неговиот матичен театар, меѓу кои најпознати се „Ленин, Сталин, Торички“, „Меморандум“, „Свети џаво Паспучин“, „Ожалошчена породица“, „Покондирана тиква“, „Последња потера за златом“... Тој се обиде и како водител на ТВ квиз.

За приватниот живот на Борис Комнениќ малку се знаеше, бидејќи тој не сакаше да се експонира во медиумите. Зад себе има еден пропаднат брак. Рене му ја подарила ќерката Ника.

„Мојот брак заврши добро, бидејќи разводот се покажа како одлично решение. Тоа беше еден од најубавите моменти во нашиот заеднички живот, никогаш не се дружевме подобро од денот кога се разделивме. Отидовме на ручек заедно, разговаравме убаво и божествено си поминавме, а така и продолживме. И работата беше еден од факторите за разводот, но тоа не беше клучно. Рене и јас не се познававме доволно добро пред венчавката, тогаш започнавме да се запознаваме и не ни се допадна она што го научивме“ - раскажа тој во една прилика.

Тогаш тој истакна колку му било тешко затоа што не бил со својата ќерка во тие години.

„Не стигнав да ја учам, затоа што живееше со нејзината мајка во Хрватска за време на војната. Се немавме видено од почетокот на војната, бидејќи од непознати причини не можев да добијам виза за да одам и да ги посетам. Откако визите беа укинати, редовно се гледавме, но сега таа е зрела и формирана личност, мајка на внука ми Луција. Ника сега влијае врз мене, обидувајќи се да ме подигне и да ме направи позрел и подобар.“

„Не можам ни да објаснам колку ми беше тешко. Некои канали работеа, јас дури и не знам како успеав да ги остварам, и ми дадоа само информација дека двете се добро. Најлошо беше таа неизвесност и нашето меѓусебно непознавање. Тоа беа најчувствителните години на мојата ќерка во кои јас не учествував, и тој период практично беше изгубен засекогаш. Се обидувам да не го сторам тоа повторно со мојата внука и се надевам дека ќе успеам.“

Тој исто така опиша како изгледала првата средба со наследничката, откако пет години биле разделени.

„Беше како средба на две лица кои се многу блиски и не се познаваат. Се сретнавме во Љубљана, бидејќи во тоа време сè уште не можев да дојдам во Хрватска. Непријатностите беа скршени многу брзо, бидејќи крвта не е вода, а прекрасните односи на среќата траат до денес.“