Трагично го изгубила синот на само 10 месеци: Грешката која ја прават многу породувалишта ја чинела тага која засекогаш ќе ја носи со себе

Лендон денеска би имал пет години да беше жив. Ова е многу тежок ден за нас, кога ќе сфатиме што можеше да направи на пет години и што никогаш нема да може да направи.

Исповедта на мајка чиј син починал на само десет месеци, ја пренесуваме во целост:

- Ќе одеше во градинка, ќе се радуваше да си игра со другите деца, ќе беше среќен и сакан.

Тој би не сакал нас како што ние би го сакале него.

Болката не престанува со годините, бидејќи знам дека можеше да биде поинаку. Но, наоѓам сила и верба дека нашата приказна може да помогне некому, па решив да ја споделам денес.

Јас и Џерод отсекогаш сме го сакале само најдоброто за нашиот син. Како што сака секој родител за своето дете. Посетувавме подготвителни часови, читавме разни книги. Бевме подготвени! Или така мислевме. Сè што требаше да научиме за доењето научивме. Ги прашав другите мајки за искуството, важноста и здравјето. Лендон е роден во болница „Friendly за бебиња“, што значи дека е целосно ориентирана кон доењето, што е оневозможено само ако мајката има рак на дојка или други сериозни медицински проблеми. Во спротивно, се што требаше и мораше , а во болница можеби и морала, е да го дои своето бебе.

Роден е со царски рез и кога се роди имаше 3 килограми. Поради проблеми при породувањето, ми го донесоа после неколку часа, а потоа неуморно го доев на секој час по половина час. Лендон цело време ми беше на градите. И тогаш дојдоа докторите да ми објаснат дека постои можност да не произведувам млеко, бидејќи ми беше дијагностициран синдром на полицистични јајници, што директно значеше дека ќе биде тешко да се усогласат хормоните за да се произведе млеко. Ми препорачаа лекови кои можам да ги користам по напуштањето на болницата, но доењето не беше прекинато.

И покрај тешкотиите, предизвикани од хормонални пореметувања, намалени брадавици и проблеми поради секое доење, ми беше кажано да продолжам со доењето. Лендон заплака. И потоа постојано плачеше. Тој не престануваше. Ќе се смиреше дури кога ќе почнав да го нишам и да го носам. Медицинските сестри донесуваа ќебиња за да го стоплат за да може да заспие. Сепак, не стануваше подобро.

Тој немаше ниту една влажна пелена цели 24 часа, а во следните три часа почна да слабее. Се повеќе и повеќе му требаше мајчиното млеко, а јас се обидов да му го дадам истото, бидејќи на бебето кое плаче немаше друг начин да му помогнам. Вториот ден имаше 3 мокри пелени, но килограмите не му се вратија. Загубата продолжи и почнав да го сфаќам сето тоа сериозно. Сепак, не ми беше јасна врската помеѓу бројот на влажни пелени и производството на мајчино млеко во првите четири дена од животот. Единствено што знаев е дека и покрај тоа што понекогаш се случува да дојде до слабеење, детето може да менува и до 6 пелени дневно поради мокрење.

Нашиот Лендон не можеше да наполни толку пелени кога му оневозможено доењето, а ние не му дадовме шише, бидејќи јас бев мајка која требаше да најде начин да го нахрани своето дете. Никој не рекол дека дехидрацијата може сериозно да влијае на мозокот на детето и неговото функционирање. Ако детето постојано плаче и не може да се смири, јасно е дека има проблем. Сепак, не можевме да знаеме колку може да биде сериозен. Детето плачело затоа што не ги добило најосновните работи што му биле потребни. Течност неопходна за преживување.

На децата кои имаат потешкотии со доењето им требаат повеќе калории, бидејќи тие што ги добиваат побрзо ги согоруваат, што директно влијае на слабеењето. Потоа посебен притисок се врши врз мајката која треба да продолжи да дои и покрај тоа што веќе нема сила. Но, дали знаевте дека новороденчињата не се предодредени постојано да плачат? Треба да јадат, да спијат и да ги валкаат пелените, но бидејќи никој не ни кажа какви опасности нѐ демнат, не ни знаевме дека нашето дете буквално гладува.

Бидејќи беше на моите гради, не можев да знам колку и кога му е доста. Не му дадовме шише затоа што доењето беше принудно. По неколку дена бевме пуштени дома, со 9,7% губење на телесната тежина на Лендон поради фактот што моето млеко беше недоволно и речиси и да го немав. Не ни знаевме колку ни е дозволено да ослабе, бидејќи не држат на интензивна нега. Не пуштија да си одиме дома. По 12 часа бил дехидриран.

На враќање во болница ни рекоа дека единствен начин да се увериме дека детето е сито е да го нахраниме со дополнително шише. Информации вредни злато, но предоцна. Неговата состојба се влошила, а отчукувањата на срцето се забавиле. Тој заспа, но ние се исплашивме за неговиот живот и повторно отидовме во болница. Таму по неговата хоспитализација ни рекоа дека се работи за хипернатремична дехидрација и срцев удар поради хиповолемичен шок. Со други зборови, неговото срце повеќе не можеше да го движи гладното и уморно тело.

По 15 дена, агонијата продолжи. Се обидоа да ни помогнат, вклучија и терапии, но сè што добивме беа десет месеци, по што тој почина, оставајќи ни чувство на неопислива болка и прашања: Што ако му го дадеме тоа шише? Бев лут ана сите затоа што како можев да знам кога не ми кажаа? Се сеќавам кога се роди ќерка ми Стела, колку беше тивка. Постојано ги прашував медицинските сестри што не е во ред со неа, а тие ми одговорија дека се е во ред. Спиела, јадела и уринирала во пелени. Тоа беше сè што требаше да направи бебето. Лендон премногу плачеше. Плачеше од глад, но јас не знаев.

Требаше да знам.

И денес се борам со вина и одговорност.

Го изневерив.

Сепак, она што овој мал херој го остави зад себе се незаборавни и бесценети моменти.

Научив да простувам.

Го научив вистинското значење на зборот „животот е краток“. За жал на најтешкиот можен начин.

Научив толку многу лекции. Научив што значи безусловна љубов.

Нашите 200 моменти престанаа во 10-те месеци што ги поминавме со него. Не можам да го сменам трагичното минато, но за некој мојата приказна може да ја промени иднината на подобро.

Среќен петти роденден мое храбро момче – напишала храбра мајка која сѐ уште се бори со трагичната загуба на синот.

Извор: najzena.rs