Во време на најголемата слава изгубила два сина: Трагедиите во животот на Весна Змијанац

Во својата автобиографија „Kad zamirishu jorgovani“, Весна Змијанац отворено пишува за најголемите загуби во животот.

Во времето на најголемата слава, таа се запознала со најголемата болка

"Втората половина на осумдесеттите, времето на мојата најголема слава. Додека околу мене се случуваше нешто што никогаш порано не било забележано во народната музика, во мене и околу мене - жиците на животот, плетени од волјата на Господ, се извиткаа едни со други, и кога конечно требаше да созреам како жена и мајка, можеби и по моја вина и поради мојот начин на живот, тие жици на живот не преживеаја.

Имено, ми беше судено да ги доживеам најголемите духовни маки за време на мојата најголема слава, да ја потиснам големата радост на големиот успех и со уште поголема жалост, преку лесно подносливо, мало и краткотрајно физичко страдање на телото, да ја запознаам огромната, едвај издржлива и вечно присутна болка, болката што загубата на дете ја остава кај родителот “, ја опиша Весна нејзината голема болка, пишува Хело магазин.

Нашето прво дете, синот, Влада Јовановиќ и јас го изгубивме во 1986 година, кога бев во седмиот месец од бременоста. Абортусот се случи за време на паузата на концертот во Младеновац.
Тоа е една од болките што сè уште ме болат, и секогаш кога ќе се сетам на тоа (а многу често се сеќавам), секогаш ми се стеснува грлото и секогаш обвинувачки се прашувам - дали и колку сум јас виновна (поради мојот начин на живот, пред сè) за она што се случи?

Во првите неколку недели после тоа, додека болката од загубата беше сè уште свежа, и јас сакав да исчезнам, да ме нема. Се обвинував себеси, не барајќи никакви олеснителни околности, а истовремено мислев на такво страдање и мачење, како казна, што, можеби, во еден момент ја преминав границата што ја одделува свесната перцепција на фактите од замислената, донекаде болна, во секој случај на погрешни, и грешни заклучоци.

Но, животот продолжи. На работата ѝ се предадов со уште поголема ревност, со уште побрзо (скоро немилосрдно) темпо - посакувајќи, претпоставувам, да најдам прибежиште во работата, во стрес и замор, за да ја заборавам таа неизлечива рана на душата и мислев дека телесната, се разбира, не вреди ни да се спомене. Но, немав идеја дека, за жал, истото - и уште потешко и полошо ќе се повтори за многу краток временски период - кој ме дочека за помалку од една година подоцна.

Второто мое и дете на Владо, кое беше исто така син, го изгубив исто во седмиот месец од бременоста, под приближно исти околности, во 1987 година.

Се прашував и тогаш, и сè уште понекогаш се прашувам - како заслужив да ми се случи ова што ми се случи? Причината ја барав во сите свои грешки и гревови, сите мои несакани злодела, сите мои бесови и особено изразени маани, сите оние грди мисли што ги имав за некого или нешто, сè што не е за пофалба да се направи...

Живеев прилично долг и бурен, палав живот, така што таму може да најдете многу работи на кои не сте баш горди. Но, мислам дека доволно платив и дека со моето страдање одговорив на сите оние поранешни прашања што си ги поставив, како и на овие - што си ги поставувам дури и денес. Платив доволно. Мислам, поточно, дека платив премногу. Дека преплатив. Јас и моите неродени синови сметаме дека данокот е платен што се однесува до нашата крв. 

Се сеќавам, дури и тогаш размислував на тој начин. Несреќен и очаен бидејќи ми се случи тоа што ми се случи повторно, барав знак во себе (и околу мене), некаква потврда дека конечно - со оваа втора жртва - принцот на темнината и злото го задоволи својот глад и дека јас , после тоа, можам да имам надеж дека од мојот живот, од мене, сè уште може да се појави нов живот. Па, си помислив, сега е доста. Јас навистина ја платив цената. И, најдов знак, најдов патоказ. Тој беше во мене, се разбира. Во мојата сила, во мојата волја, во моето знаење дека секое страдање прочистува и челичи, а големото страдање го прави човекот достоен за откуп и зацелување.

Најдов знак на каење, во самоосудување на совеста, во болно, но ослободувачко потопување во најтемните агли на сопствениот ум и душа. Во мојата желба да бидам најомиленото суштество на светот за некој друг во мојот живот (покрај мене) - да бидам мајка. И чувствувајќи дека мојата покајана желба е доволен залог за иден среќен исход, заминувајќи директно од болницата (по интервенцијата) за доделување на статуата на „Оскарот на популарноста“, решив никогаш да не дозволам да имам нешто поважно отколку сопствениот мир, здравје и согласност со законите што управуваат со човечките животи и го прават таков феномен пред кој сè друго изгледа мало, незначително и неважно.

Годината 1989 година ја одбележаа два настана, кои без сомнение ги претставуваат најважните моменти во мојот професионален и личен живот. На почетокот на годината објавив (со голема и несебична помош на мојот голем пријател Дино) плоча наречена „Кога јоргованите ќе замирисаат“, а на деветнаесеттиот ден од октомври ја родив ќерката Николија.

Овој пат, поучена и казнета, според претходните искуства, решив да ја држам бременоста под постојан медицински надзор.

Следствено, ги откажав сите свои обврски и сите гостувања, а подоцна, непосредно пред раѓањето на Николија -со Влада го официјализиравме бракот.

На 19 октомври 1989 година, во осум и триесет часот наутро, по рутински царски рез, се роди ќерка ми Николија, именувана по нејзината баба, мајката на Влада.

извор:stil.kurir.rs

фото: Инстаграм/vesna_zmijanac_official