Сузана имала 4 години кога ги слушнала последните зборови на мајка си: „Седи таму, ќе дојдам“

Нејзината мајка побегнала од неа и ја оставила сама.

Сузана имала само четири години кога ги слушнала последните зборови на мајка си: „Седи таму, ќе дојдам“. Таа не се сеќава, но така прочитала во полициското досие.

Оттаму дознала дека токму тоа и го кажале на полицијата луѓето кои седеле во чекалната на болницата во белградско Дедиње тој ден, на 28 декември 1988 година. Луѓето рекоа дека го виделе девојчето како седи само на клупа и никој не дошол да ја земе.

„Бев навистина малa и имам само неколку магливи слики од моето детство пред мајка ми да ме остави . Се сеќавам дека една жена со црна долга коса рече – дојди да јадеш. Имам слики во мојата глава како скокам во креветчето со друго дете, се качувам на некои големи столчиња со други деца и седам на масата и многу други работи“, вели Сузана (39), пишува Блиц.

Открив малку од досието, но доволно

Вели дека ја боли што како дете станала непозната личност. Без извод од матична книга на родени, без документи. Дури по две години откако мајка и побегнала, државата и дала име, презиме и датум на раѓање. Местото каде што е родена остана тајна за неа. Кога станала полнолетна, почнала да истражува, а потоа за прв пат го прочитала своето досие.

„Прочитав изјави, меѓу кои и онаа дека жената влегла од улица, го оставила детето во ходникот и побегнала во непознат правец. Пишуваше дека тогаш спомнав некои имиња, а кога ме прашаа како се викам, прво реков Сања, па Сузана, дека баба ми е Живана, мајка ми е Флор или Флоријана, едната сестра Марија, другата Весна, брат ми. се викал Паја, а отец Сава Дамјанов. Продолжив да барам и во болницата во Дедиње наидов на една собарка која работеше таа вечер кога ме оставија. Бидејќи тој ден имало и друго дете, таа ме праша дали јас сум детето што таткото дојде да го земе или детето што го одзеде полицијата“.

Сузана не се сеќава, но имињата запишани во досието и дале надеж дека можеби ќе може да ги најде сестрите и братот. Вели дека нејзините родители се неважни, дека не ги бара, туку дека би сакала да ги запознае сестрите и братот кои ги спомнала во полиција.

Трауми од детството

Низ детството поминувала низ тортура, преселувана од едно во друго згрижувачко семејство, од еден дом во друг, а како најголема траума го носи времето од третото згрижувачко семејство, во Видиковац.

„Бев со таа жена скоро две години и трпев малтретирање. Најпрво бев сама, а подоцна дојдоа уште две помали деца, Емина и Слобо. За среќа, таа не ги малтретираше двајцата, а постојано ме тепаше што го мочав креветот. Ме натера да седнам во када со ладна вода и да перам ќебиња, ме исфрли во долна облека на терасата покриена со снег, ме стави во ќош да стојам …

Сега ми е смешно, но се сеќавам, кога таа ме праќаше сабајле да купам леб и стапче, секогаш грицкав колбас и леб и ѝ кажував дека тоа ми го дадоа. Сè во одреден момент пријавив кај социјалната работничка која беше задолжена за мене, се викаше Марија. Од таа жена ме однесоа во Зрењањин, во домот за запуштени деца „Ангелина Којиќ Џина“, се присетува Сузана.

Навистина ја сакав мојата куќа, моето семејство

Таму била осум години, а кога го завршила основното училиште ја префрлиле во дом во Белград. На крајот на краиштата, таа има голема желба да ги запознае своите браќа и сестри. Не мајката. Како што вели, не се виновни децата, виновна е мајката. Таа би сакала да може да се пофали дека има своја. Ова е надежта и имагинацијата на Сузана, жената која не била разгалена од животот, а денес и покрај се е среќна.

Сузана има четири деца со кои се гордее

„Фала му на Бога, го имам своето семејство, што е мојата најголема радост. Се омажив за мојот Никола на 18 години. Го запознав кога бев во Домот за запуштени деца „Моша Пијаде“ и се венчавме веднаш штом го завршив Школата за нега и убавина, насока фризерство!

Навистина ја сакам мојата куќа, моето семејство и ние двајца успеавме во тоа. Мајка сум на четири прекрасни деца, три сина и едно преслатко девојче. Најстариот син Михаило дипломира и е успешен готвач во познат белградски ресторан. Средниот син Милош заврши училиште за нови технологии, насока мехатроника и работи како менаџер, додека најмалиот Матеја е ученик во Техничкото училиште, а нашата мила Јулијана е основец – гордо зборува за семејството и насмевки.

Неговите ме прифатија како нивна

Сузана и Никола живеат во Белград и работат заедно во една компанија. Тој е сервисер, а таа хигиеничарка. Заедно пораснале и созревале, па имаат причина да бидат горди.

„Често можам да кажам дека не го избрав јас мојот сопруг, туку дека Бог го избра за мене и го благослови, ми го даде по негов избор. Се сеќавам, кога забременив, не чувствував страв да бидам сама, без никој, но чувствував среќа. Му се јавив на Никола, му кажав дека сум бремена и од тој момент ми беше најголем поддржувач во се. Од првиот ден неговото семејство и роднините ме прифатија како своја“.

Имам само еден страв, но голем

Таа многу го сака своето семејство, вели дека децата ги воспитуваат да бидат чесни, вредни, праведни и благородни, да ги сакаат своите и да ги почитуваат другите и да не се плашат од различностите.

„Ги учиме дека е важно да се сака и да биде сакан. Засега добро ни оди и да не речам, добри ни се. Среќна сум кога гледам дека и покрај тешкото детство, ги водев моите деца на вистинскиот пат, а мојата најголема радост е кога сме сите заедно“.

Освен семејната среќа и задоволство што ги чувствува, има нешто од што се плаши. Има еден страв, но голем.

„Ако некогаш ги сретнам моите браќа и сестри, иако навистина сакам, се плашам дека нема да ме прифатат, дека нема да сакаат. Тоа е мојот најголем страв. Тоа неприфаќање. Претпоставувам дека тоа е и траумата на моето растење“, вели срамежливо, но со надеж дека сепак ќе се сретне со своите.