Во Јапонија велат дека сите имаме три лица: Првото му го покажуваме на светот, второто на блиските пријатели, а еве кој само смее да го види третото
Факт е дека секој има најмалку три лица, но не дозволувајте оваа изјава да ве збуни, станува збор, всушност, од создавањето на театарот, во античкиот период, до денес, кога ерата на Инстаграм и другите социјални мрежи, луѓето всушност дејствуваат, односно одлично се трансформираат во многу животни моменти.
На пример, инфлуенсерката што ја гледаме како самоуверено се претставува во типична инста -поза, најверојатно седи на каучот во тренерка во неделите, а можеби и не е толку сигурна и среќна како што се преправа дека е.
Но, не се однесуваат само инфлуенсерите и актерите, всушност, сите ние носиме различни маски.
Три лица во јапонската култура
Во Јапонија, луѓето очигледно се темелно свесни за тоа, бидејќи се вели дека секој човек има три лица: едно што му се прикажува на светот, едно што може да го видат блиските пријатели и членови на семејството, и третото што се открива само дури кога сте сами.
И барем како груба класификација, има многу смисла. Личноста што му ја покажуваме на „светот“ мора да изгледа што е можно покомпетентна и неповредлива, бидејќи теоретски може да ја види некој што сака да направиме нешто лошо и би ги искористил нашите слабости или болки. Во исто време, треба да изгледа пријателски и да предизвика сочувство, бидејќи само тогаш другите ќе се однесуваат претежно убаво со нас, а тоа е многу важно ако не сакаме постојано да се бориме против лошото расположение ...За блиските пријатели и семејството, треба да покажеме сосема различни страни од светот: со нив ги споделуваме нашите тајни, чувства, сомнежи, грижи, моменти на среќа, им го кажуваме нашето искрено мислење, дури и ако тоа не е многу политички коректно.
Сето ова создава блискост, доверба и интимност меѓу нас и на тој начин ги разликува нашите долгорочни врски од минливи случајни или намерни врски, како што се оние со странци, претпоставени или колеги.
Но, обично на најблиските луѓе не им го покажуваме лицето што го носиме кога сме сами. Кога не мораме или не сакаме да бидеме внимателни кон никого, и ништо што правиме нема влијание врз другите.
Нашето осамено лице е длабоко себично, но тоа е во ред, затоа што ни требаат моменти кога се грижиме само за себе и затоа што никому не наштетуваме. На нашето „соло лице“ мислите, расположенијата, сомнежите, чувствата и слично се изразуваат уште понефилтрирано и поинтензивно отколку на другите лица, бидејќи дури и да плачеме пред нашата пријателка и да и веруваме скоро сѐ, секој човек има мисли и страни во себе, што никому не ги открива. И се е во ред.
Адаптацијата е човечка
Некои луѓе разбираат дека терминот автентичен значи дека е верен за себе и дека стои сам по себе, дека е конзистентен со неговите вредности. Но, не само што луѓето се сложени и разновидни, туку и животот.
Различни ситуации и цели бараат различни луѓе. Лингвистите одамна забележаа дека зборуваме различно во различни контексти, и тоа се нарекува „code switching“.
Во интервју за работа, ние се изразуваме поинаку отколку на кафе со најдобриот пријател. Ова е природно, човечко и соодветно однесување, и сѐ друго би било крајно чудно. Во наша природа е да се менуваме и прилагодуваме, важно е само да се препознаеме со секоја маска.Дали тоа знаење треба да нѐ направи посомнителни или постудени?
Каква придобивка е навистина да се биде свесен за овие три лица, бидејќи може да има многу повеќе. Како и да е, сега можете да се опуштите, ако лицето што го гледате во огледало наутро дури и не почне да личи на лице на инфлуенсерка на Инстаграм, бидејќи споредувањето на нејзиното световно лице со нашето „јас“ би било како споредување на јаболко и авокадо, значи, целосна глупост.
Izvor: zena.blic.rs
FOTO: PROFIMEDIA
