Еве, ќерко облечи ја мантијата: Исповед на монахиња од манастир за чудото на Пресвета Богородица

Колку е голема љубовта кон Богородица, раскажува оваа приказна за една руска монахиња, раскажана од нејзиниот духовен отец, по нејзино барање додека била жива.

Поради нејзината побожност, монахињата во рускиот манастир имала само една должност во манастирот: секое утро да ја украсува иконата на Богородица со свежо цвеќе. Бидејќи била посветена како дете, остатокот од сестринството ја сметале за најдостојна за таа возвишена покорност.

Сестрите ја сакаа оваа калуѓерка поради нејзината срамежливост, едноставност и смиреност. Меѓутоа, како што обично се случува, кога имало најмалку можности и кога се очекувало најмалку, непријателот започнал толку силно и прецизно да ги напаѓа оние доблести, поради што Богородица најмногу ја сакала.

Еден од чуварите постојано чистел околу црквата и често и се обраќал. Наскоро оваа монахиња му станала блиска. Колку станале силни нивните односи, говори и фактот дека поради тој човек, таа ја соблекла мантијата и тајно напуштајќи го манастирот, заминала во светот со него! Не долго после тоа, паднатата монахиња се разбудила од состојба на духовно лудило. Страстите исчезнале како снегулка во дланка, а ѓаволот ја постигнал целта. Кога го сфатила тоа, веќе било доцна.

Покајанието барало натчовечка сила. Времето не може да се врати, па решила да го трпи сопругот. Тој не бил љубезен со неа, па со текот на времето нејзиниот живот се претворил во тортура. Таа веќе немала сила да живее,а не сакала да го напушти овој свет без покајание.

Неколку години подоцна, тој човек го напуштил овој свет. Монахињата конечно можела да оди повторно и да го види манастирот каде ги поминала најсреќните денови од својот живот. Веќе го немала тоа побожно лице, туку само измачено, сериозно и непокриено лице, а тоа го искористила за незабележливо да влезе во манастирот. На влезот препознала една од сестрите и и се обратила. Сестрата, се разбира, не ја препознала. Сакала да види дали нејзините сестри ја осудиле и колку.

- Извинете, дали знаете каде е монахињата… (го рекла своето име) и што се случи со неа?

„Да, секако“, одговорила сестра. - Еве ја во капелата.

Монахињата застанала.

Сестрата, чудно ја погледнала.

Монахињата збунета од одговорот што најмалку го очекувала, збунето го преминала прагот на црквата. Внатре, во тишина и осаменост, таа навистина забележала монахиња која ја украсува иконата со рози и и се приближила. Сестрата се свртела. Тоа била Богородица. Ја соблекла мантијата и и ја дала: Еве, ќерко облечи ја мантијата... 

Калуѓерката од страв паднала на подот и плачела. Таа не можела да ја крене главата од срам, но Пресвета Богородица веќе заминала. Пред неа стоела само нејзината икона украсена со рози. Богородица, милостива и сочувствителна, сите овие години ја извршувала должноста на монахињата да го прикрие нејзиниот грев и да не ги навреди другите сестри.

Калуѓерката неутешно се покајала со неисцрпни солзи и чувствувала огромен срам. Единственото нешто што ја тешело била неизмерната љубов кон Богородица. Таа се му признала на свештеникот во манастирот и го замолила да објави сè по нејзината смрт. Наскоро потоа, таа го напуштила овој свет.

Фото: Printscreen/alo.rs

Можеби ќе ве интересира: