Мајка им почина, татко им ги остави, се грижат за бабата инвалид: Суровата судбина на Марко и Маријана
Понекогаш судбината си игра со нас, ни наметнува товар што не можеме да го поднесеме, но го носиме.
Таква е судбината на двете деца, Мирјана (10) и Марко (13) од селото Суви Дол во Блаце, кои веќе четири месеци се грижат за својата баба Лиjана Дачевиќ (58). Неволјата никогаш не доаѓа сама, па во 2019 година ја изгубиле својата мајка, татко им ги оставил, а нивната баба е единствената светлина што ги осветлува. И како што вели, наместо да се грижи таа за нив, тие треба да се грижат за неа. И тоа не е крај на нивните проблеми, затоа што петнаесет дена откако нивната мајка починала, нивната куќа изгорела во пожар, па затоа се сместиле во помошната зграда што ја имале во дворот. За среќа, ако може да се каже, таа просторија е уредно уредена.
И додека Марко меси леб за кој станал експерт, а Маријана подготвува супа од компир, бабата Лилјана плаче, неподвижна затоа што една од нејзините нозе е ампутирана, а другото е повредена.
- Се срамам, наместо јас да ги чувам нив, тие ме чуваат. Не ми се допаѓа тоа што мора да го вадат садот со урина, ме хранат и ме капат, но што да правам, немаме друго чаре- вели низ солзи бабата-ја пренесува приказната direktno.rs.
Ова храбро трио живее од десет илјади социјални бенефиции. Децата одат на училиште во Блаце, а кога ќе се вратат, подготвуваат ручек, палат оган и ја чуваат својата баба. Маријана е добра ученичка, а Марко има здравствени проблеми, пелтечење и егзема на рацете.
Помалку срамежливо додава дека јадат еднаш на ден и дека децата подготвуваат сè.
- Снаа ми почина од рак, тогаш набрзо се запали нашата куќа. Потоа започнаа моите здравствени проблеми. Имав слаба циркулација, морав да пијам лекови, но бидејќи немавме пари да ги купиме, сè беше полошо и на крајот ми ја ампутираа ногата пред четири месеци - се присетува Лилjана.
Таа додава дека кога ќе добие социјална помош, купува лекови, брашно, квасец и компири. И така се прехрануваат.
Додека се жали раскажувајќи ја нејзината судбина и на нејзините деца, децата гледаат на нивната баба како светилиште. За нив, таа е целиот свет.
- Додека сум жив, останувам покрај тебе. Ти се грижеше за мене дванаесет години и никогаш нема да го заборавам тоа. Ти не јадеше за да имаме ние, бабо, ние ќе се грижиме за тебе - се слуша гласот на Марко додека Лилјана плаче и објаснува колку се срами.
Додека излегуваме, (ја пренесува порталот атмосферата) Марко додава дека сака да им се заблагодари на сите луѓе кои им помагаат.
- Јас сум сè уште мал и слаб, но кога ќе пораснам, ќе им помогнам на сите што се беспомошни, знам како е - вели ова момче кое стана возрасен човек во последната година.
И над тие зборови, ние молчиме. Можете да ја видите целата трагедија и храброст на еден мал - голем човек кој има своја цел: да се грижи за својата баба и сестра и кога ќе порасне да биде хуман. Тоа боли.
FOTO: S.M.
