„За 2 години изгубив 2 сина“: Ова е најголемата болка на пејачката Весна Змијанац – „Што направив за ова да ми се случи?“

Пејачката Весна Змијанац во времето на нејзината најголема слава минуваше низ најтешките моменти во животот. Во својата автобиографија „Кога мирисаат јоргованите“, таа еднаш ја опишала болката што ја доживеала поради загубата на двата сина, и двата ги загубила во седмиот месец од бременоста.

-Всушност, ми беше судено да ја доживеам најголемата духовна болка во времето на мојата најголема слава, да ја потиснам големата радост поради големиот успех и со исто толку голема тага. Едвај поднослива и вечно присутна болка, што загубата на детето ја остава кај родителот“, напиша Весна.

-Го загубивме првото дете, синот, Влада Јовановиќ и јас во 1986 година, кога бев бремена во седмиот месец. Спонтаниот абортус се случи на паузата на концертот во Младеновац. И не ме обвинувајте за таа сцена (пораѓањето кое започна ненадејно и предвреме, всушност се случи во соблекувалната зад сцената на салата во Младеновац, а траеше и на пат кон Белград, па дури и неколку минути во болница) не можам да ја опишам болката ни денес, иако помина многу време. Затоа што тоа е една од оние болки кои сè уште болат и секогаш кога ќе се сетам на тоа (и многу често се сеќавам), мојот стомак секогаш се грчи и секогаш се казнувам со - дали јас (со мојот начин на живот, пред се) сум виновна за тоа што се случи и во која мера? Во првите неколку недели потоа, додека болката од загубата беше сè уште свежа, сакав да исчезнам и јас..., се присети пејачката која по трагичниот настан најде сила да продолжи, не сфаќајќи дека повторно ја чека истото сценарио.

-Сепак, животот продолжи. Работата си го направи своето. Повторно закажаните гостувања беа откажани поради мојата случајно прекината бременост, а на сето тоа се посветив со уште поголема ревност, со уште побрзо (речиси избезумено) темпо - сакајќи, претпоставувам, со бегање на работа, стрес и умор да заборавам и на таа неизлечива рана на мојата душа (физичката, се разбира, не е ни вредна за спомнување). Но, повторно ми се случи истото - и уште потешко и полошо затоа што се повтори за многу кратко време по речиси една година и моето второ неродено дете, исто така син и исто во седмиот месец од бременоста, приближно под истите околности како во 1987 година“, напиша Весна.

-Тогаш се запрашав, и сè уште понекогаш се прашувам - што направив за да го заслужам тоа што ми се случи? Ги собрав (и сè уште ги собирам) сите мои грешки и гревови, сите мои постапки, сите мои бесови и особено изразени маани, сите оние грди мисли што ги имав за некого или нешто, сите не многу пофални работи што си ги направив себеси и на другите... сите тие моменти во кои повредив некого (макар и ненамерно) со ова или она, што сум кажала или направила - и ги барав корените и причините за таква и таква казна што ми беше досудена“, беше искрена Змијанац во својата автобиографија.

По големата тага за Весна дојде и најголемата среќа - во октомври 1989 година ја роди ќерката Николија. Наследничката тргна по стапките на мајка си и ѝ подари две прекрасни внуки Реа и Хана.