Го прашав синот кога ќе се ожени и ќе ми донесе снаа: Шокантна исповед на мајка Македонка, чија судбина ја делат илјадници жени на Балканот

Фото: Фреепик

„Честопати се сеќавам на времето кога можеше да се оди на одмор со една плата, кога можеше да се купи мебел и да ти останат уште доволно пари за храна и сметки. А, сега, сега е многу тешко да се живее. Ова е закрпен живот. Кога ќе се отвори една дупка, се молиш пензијата или платата да стигнат до 15 во месецот за да можеш да направиш нешто, да ги плаќаш сметките и ако остане нешто да купиш храна, а ако не, пак ќе позајмиш и така натаму“, вака ја започна својата исповед оваа мајка од Македонија, чие име и е познато на редакцијата на Beoagrad.in.

Овој вовед не беше случаен. Нејзините егзистенцијални проблеми се поврзани и со нејзиниот син, работник, кого мајката би сакала да го види среќен и оженет, но тоа е скоро невозможно во Македонија со сегашните приходи. 

Имам два сина, продолжи мајката со признанието. „Едниот се ожени одамна и го напушти домот, но другиот го родив на 40 години и тој сè уште е со мене. Јас сум пензионер со 8.000 денари (130 евра), а тој е работник во приватна компанија со плата од нешто повеќе од 200 евра. Порано знаев да го прашам:

„Сине, дали имаш девојка, дали ќе ја сретнам снаата и ќе играм ли на твојата свадба? Наместо да одговори, тој само тажно ќе ме погледнеше и ќе се повлечеше во собата. Не разбирав зошто тој реагираше така и бев лута на него. Мислев, тука ќе живеат со мене и ќе им помогнам колку што можам. Но, тоа беше само мое мислење, а неговото беше сосема друго, од кое ми се скрши срцето...

Пред некој ден го најдов во подобро расположение. Седнав до него, го фатив за раката и го прашав: „Сине, како си? Ми се чиниш уморен и разочаран. Дали си среќен? “… Тој молчеше, за на крајот да каже:„ Не, мамо, не сум среќен “, па продолжи: „ Ме прашуваш дали имам девојка. Не, мамо, јас немам девојка. Се чувствувам мизерно од самата помисла дека треба да ја донесат во нашиот дом каде што нема кујна, каде има стари кревети, стар мебел, прозорци ... Мислам, кој би ме зел така. Љубов? Не можете да живеете само на тоа, љубовта нема да ви даде пари за храна, за облека, нема да ви ги плати сметките, само ќе ве скара и уништи “.

Солза се тркалаше по моето старо и збрчкано лице. Не можам да ја опишам тагата што ме обземаше. Го погледнав мојот син - висок, убав, здрав и исправен, и цврсто му ја стиснав раката без збор. „Мамо, заминувам од тука“, рече тој. „Знам, ќе биде тешко и болно за мене, но морам да одам на печалба. Не можам да ти ветам дека ќе дочекаш да ме видиш како младоженец, но јас секогаш ќе ти помагам колку што можам“. Тоа навистина ме растажи. Легнав, и се свиткав. Ја поминав цела ноќ размислувајќи за тоа како можам да му помогнам и дали му дадов доволно во животот… Тој отиде во Канада, далеку, далеку. Пред да замине, тој ми направи Скајп и отвори профил на Фејсбук за да можеме да комуницираме ... Тој се бореше три години, но тоа се исплати.

Конечно успеа. Со насмевка, секоја вечер ми велеше на Интернет: „Еј, мамо, кога ќе дојдам, ќе ти купам се‘ што ти треба во куќата, ќе те шетам…“. Бев пресреќна за него, но празна по срце и душа. 

Слушав приказни околу себе, лесно ти е, твојот син ти помага и си реков: „Ех, да е близу до мене. Што ќе ми се полни џебови, кога срцето ми е празно?

Можеби ќе ве интересира: