Не ми доаѓа на памет да одам на море, се ежам од оние на кои тоа им е најважно сега

Слушам луѓе како си разговараат за тоа каде ќе одат на море оваа 2020 година. Зборуват за тоа како ќе изгледаат годинава плажите, помеѓу лежалките ќе имало растојание и ѕид од проѕирна пластика, а само пред помалку од десет дена, собравме намирници како да нема утре - сега без два коктели на плажа не ни треба утре.

Нема да одам на море оваа година.

Не ми е грижа каква граница можам да поминам. Не ме интересира каде можам да одам со маска, каде без неа. Јас не живеам за летниот одмор - но ги разбирам луѓето кои заработуваат од тоа. Не ми паѓа на памет да одам во странство на море, планини или мочуришта, и еве зошто.

Не сакам да се тресем на лежалката

Големото прашање е колку здравственото осигурување ќе покрие и како да се покрие потенцијалната инфекција со коронавирусот. Лежење на плажа и пливање во море секогаш кога некој околу мене кашла не е моја идеја за одмор. Ова зло не помина. Едно е да трчате на песок, сосема е друго да ја туркате главата во неа.

Бидејќи проклетата работа може да биде во мене е многу поголема отколку да го поминам летото на море, можам да го поминам годинава летото и дома. А никако не можам да си дозволам, да не знам дека го имам вирусот и да им го пренесам дома, на семејтвото.

Се сеќавам на тој понеделник во пет

Изразот на лицето на татко ми кога конечно го напушти станот никогаш нема да го заборавам. Постарите сограѓани толку долго седеа заклучени, односно беа изолирани, плашејќи се од голиот живот, не можам со чиста совест да заминам во странство, знаејќи дека можам да им донесам нешто многу полошо од магнет.

Ако вашата најголема грижа во моментот е каде да одите на одмор - честитки! Го имате тој луксуз. Илјадници луѓе во Србија ги загубија своите работни места. Останатите се тресат од она што ова лето ќе им донесе. Ќе имаат ли пари до есен да ја платат киријата, заемот, да купаат патики за децата. Не, морето не е смислата на мојот живот и не, нема да се однесувам како светот да запре ако не ги натопам моите нозе во солена вода оваа година. Светот запре оваа година - и за многумина никогаш повеќе нема да биде ист. Малите семејни бизниси изградени со текот на годините пропаѓаат за еден ден, имам доволно почит да не им кукам на овие луѓе дека, нема да јадам гиро во Пефкохори годинава. И, конечно - што и недостасува на Врњачка Бања?

„Благодарам многу, немате идеја колку ми значи тоа“

Овој викенд купивме магнети на шанкот во Рама недалеку од Пожаревац. Сум патувала низ целиот свет, но никогаш не сум видела ништо подобро. Го прашав човекот од каде го купиле тоа дрвено ремек-дело. Човекот се вцрвене.

„Знаете, мојата сопруга и јас ги правивме цела зима. Имав два срцеви удари и сега од тоа живееме“.

Живееме од тоа сега. Моите луѓе. Моите соседи. Луѓе во мојата земја. Веќе одамна не го поминувам летниот одмор во Србија и свесна сум колку сум привилегирана да можам да одам некаде далеку. Јас подеднакво сум свесена за тоа колку ни требаат сега оние што ни се блиски. Не ми е товар да не одам на Халкидики оваа година. Ниту е празник за мене да ги дезинфицирам рацете додека купувам сладолед и да треперам ако навечер добијам треска и нема кој да ме лечи.

Ако има нешто што го научив оваа година, тоа е дека не мора да правам ништо - освен да разберам кои се вистинските вредности, а морето не е едно од нив.