Во секој ден има ситници кои измамуваат сјај во очите... Тој сјај - тоа е животот

Српската радио водителка Горица Нешовиќ, која почина вчера, на 59-годишна возраст, само неколку денови претходно ја објави својата последна колумна на порталот „То сам ја“ .

Колумната ја пренесуваме во целост.

Животот

Сакам да имам и да трошам прилики. Ако не се случат сами од себе, јас ќе ги направам. Не мора секоја да биде посебна. На крајот на краиштата, има многу малку такви посебни во животот.

Кога ќе го отворам плакарот, тој е полн до врв. Две три работи на една закачалка, нема место за ништо. Кога треба да се облечам и да излезам, си го „тупам“ мозокот петнаесет минути, не знам (немам) што да облечам.

Дај да видам.

Убава, нова јакна, купена пред повеќе од петнаесет години во „L. Ashley“, нежен цветен дезен... ццц... не е за тој ден, ја чувам за посебна пригода.

Панталони, три пати носени, нови... и нив ги чувам за некоја посебна прилика.

Од десетина бели кошули, две ми се големи, три со преголеми деколтеа, едната е малку истрошена, три веќе се изморени од мене, а три ги штедам за некоја посебна прилика. Насекаде паѓаат маички... Плакарот ми е полн со работи што не ги носам, но ги чувам за некоја посебна пригода.

Што значи посебна пригода во Србија?

Некогаш се зборуваше дека млад, згоден, добро ситуиран тип е „добра прилика“. Сега таа прилика е најчесто во бесен автомобил, постар, не мора да биде убав...

Посебна прилика беше кога отидов во банка да потпишам договор за заем за стан, кога славам роденден или роденден на моето дете (но тогаш носам фармерки и нешто удобно за да можам да трчам наоколу, да ми биде удобно кога имам гости ), интервју за ново работно место, Нова година, па годишнина на компанијата... Само неколку такви моменти во една година.

Кога разговарам со моите пријатели, на дневна основа - што се случува, што има и слично... сите се жалат на „мали глупости што го загорчуваат животот и денот“. Свекрвата ти се јавува три пати на ден да праша дали детето се спрема за матура, а комшијата секогаш се паркира на „твоето место“, „во пошта е гужва до влезната врата, да полудиш. “, „сообраќајот е хаос во петок“... Реално, кога ќе погледнам – сите се само ситници. За среќа.

Често се прашувам зошто убавите ситници помалку ги забележуваме отколку лошите. Зошто се сеќаваме на лошите работи, а не на добрите работи? И таму се оние секојдневни ситници во тек. Првото кафе наутро за време на викендите - кога ќе го мириснам, веќе се чувствувам добро. Додека се готви земам една лажица од слаткото од вишни на мајка ми. Последна тегла, па ја штедам. Попладневното кафе оди со локум од роза, мек како душа (од Босиљчиќ).

Мојата куќа е полна со ситници-спомени. Дури чувам билети за концерт од кога бев девојче. Имам и колекција на „собирачи на прашина“ кои ги добивав во разни прилики.

Некои ги ставам во кутии, а некои ми седат на полиците. Многу ми значат дури и да се мали и безвредни, но секој има приказна - од каде и од кого ја добив, во која пригода...

Сакам да имам и да трошам прилики. Ако не се случат сами од себе, јас ќе ги прогласам како такви. Не мора секоја да биде посебна. На крајот на краиштата, има многу малку такви посебни во животот. Свадби, крштевки, прослави... Чекањето на тие големи, мали, убави прилики многупати поминуваат покрај нас, но не ги ни гледаме. Мислиме дека се мали нешта.

Прилика е и кога ќе излезам на кафе со другарките, кога ќе ми дојдат другарките да се дружиме и да се напиеме пиво, кога наеднаш два дена патувам надвор од градот.

Во моите педесет и непарни години се случија многу, големи и мали, убави и грди, радосни и тажни. Како и кај секој.

Има неколку големи нешта во животот кои имплицираат радост - дипломирање, свадба, прва плата, раѓање деца, нов стан... а останатите претпоставувам се ситници.

Во секој ден има ситници кои измамуваат сјај во очите.

Тој сјај - тоа е животот.