Сите двојки имаат несогласувања кои честопати предизвикуваат кавги и расправии. Често се случуваат кавги пред децата, така што многу родители се прашуваат како овие расправии влијаат на благосостојбата на малите деца. Одговорот на ова може да го дадат истражувања, а најновото вели дека не е важно зошто тие се караат, туку најважно е како партнерите се караат, односно како да се справат со конфликтните ситуации. Научниците од Универзитетот во Аризона проучувале конфликтни ситуации меѓу партнерите. Првата студија била спроведена за време на бременоста, а последната кога децата биле постари од три години.
Резултатите, кои ќе бидат објавени во списанието Journal of Family Psychology, покажале дека „конструктивните“расправии можат да бидат корисни и поучни, додека „деструктивните“расправии негативно влијаат на емотивниот живот на децата во смисла на уништување на нивното чувство на сигурност.
Ова истражување, исто така, се совпаѓа со некои претходни студии за семејни конфликти. Децата се многу чувствителни на знаците на лутина и на она што го сметаат дека е опасна ситуација за нивната безбедност. Значи, кога на лицата на родителите гледаат експресија на лутина или слушнат викање и закани, или пак кога кај едниот родител видат и почувствуваат страв, тоа го поткопува нивното чувство за емоционална сигурност. Не само што децата се чувствуваат исплашени, туку и оние што треба да ги утешат, нивните родители, не се достапни за тоа, бидејќи се заглавени во нивната фрустрација. Ова е дополнителна закана за детето, бидејќи, освен стравот од родителите, тие не добиваат утеха, смиреност и чувство на сигурност. Децата не знаат дека тоа е само минлива кавга. Деструктивните кавги во нивните глави се катастрофа, бидејќи децата живеат во моментот и не проектираат конфликт како нешто што ќе помине и сè ќе се врати на старото.
Конструктивен наспроти деструктивен конфликт
Што точно се мисли под конструктивен и деструктивен конфликт? И како воопшто да знаеме, среде аргументи и кавга, дали се расправаме „на вистински начин“?
Конструктивниот конфликт подразбира стратегија во која другиот не изгледа бесен или дури и повеќе фрустриран, а децата не изгледаат исплашени. Во конструктивна кавга, двојките одржуваат мирна дискусија фокусирана на решавање на проблемите. Во конструктивна караница, секој подеднакво излага и е слушан подеднакво. Двете страни имаат за цел да најдат решение и да го решат конфликтот. Во такви караници фокусот е на проблемот, а не на другото лице. Не постои преоптовареност, навреда, непочитување и повредувања, но потребен е и одреден компромис. Конфликтот завршува со израз на приврзаност и топлина.
Во деструктивни расправии, детето чувствува голема несигурност и закана, бидејќи е сведок на: израз на голем гнев, вербална или физичка агресија, понижување меѓу партнерите, фрлање работи или трескање на врата, солзи, страв од еден или двајцата родители, закани и слични негативни однесувања.
Најлошата деструктивна кавга е онаа во чиј центар се сместува детето и во која од детето се очекува да избере страна, да пресуди или да осуди еден родител.
Последици од изложеност на деструктивни кавги
Децата кои постојано се изложени на деструктивни расправии имаат голема тешкотија да се релаксираат и да се чувствуваат безбедно, што има големо влијание врз нивното здравје, образование и способност сами да градат здрави односи. Емоционалната безбедност е основна човечка потреба. Ако детето е загрижено за неговата / нејзината емоционална сигурност, тоа не може да се релаксира и да се фокусира на учење, дружење, играње, правила, итн. Кога едно лице се чувствува безбедно, тоа е исто така најотворено за учење и дружење. Постојаната напнатост на долг рок зема данок врз емоционалната стабилност на детето и тоа долгорочно.
Децата кои долго време биле изложени на деструктивни расправии ќе преземат заштитни мерки за да помогнат: тие ќе вршат разни прекршувања со цел да ги одвратат своите родители од расправии и нивните конфликти. Некои деца ќе се кријат, бегаат или ќе ги покриваат нивните очи и уши додека нивните родители се караат. Некои деца ќе се обидат да се мешаат, без разлика колку се мали, и да се обидат да посредуваат во решавањето на конфликтите, но немаат капацитет, знаење или зрелост. Некои деца ќе сакаат да бидат невидливи во конфликт, така што тие ќе бидат замолчени и стиснати некаде каде што нивните родители нема да можат да ги вмешаат во кавгата. Во секој случај, изложеноста на деструктивни кавги кај детето создава интензивна напнатост, тага и болка.
Дали е подобро да не се расправаме пред децата?
Некои родители сметаат дека расправиите обично се лоши за децата и никогаш не се караат пред нив. Можеби тоа е така затоа што не се сигурни како ќе реагираат во моменти на покачен адреналин и огорченост и дали ќе можат да го задржат конфликтот во границите на нормалноста или се ќе претворат во непријателска војна.
Но, истражувачите велат дека расправиите не се лоши за себе. Ова е реалност и се случува на сите и кога тогаш ќе се случи пред детето. Она што е проблематично и што треба да се избегнува во карањето е - агресија, понижување, закани.
Освен тоа, изложеноста на конструктивен конфликт всушност може да биде корисна бидејќи децата сведочат дека луѓето управуваат со несогласувања и таа вештина ќе биде добра кога ќе се најдат во конфликт со своите браќа и сестри и еден ден со свои партнери. Значи, ако сакате емоционално здраво дете, помалку може да го изложувате на деструктивни конфликти. Обидете се да го задржите своето несогласување во границите на почит и секогаш да бидете фокусирани на изнаоѓање решенија. Отфрлете ги наводите и употребете ја формулата: имаме проблем и за него треба да разговараме со целосна почит за соговорникот, треба да кажеме што не тишти и да ја сослушаме другата страна, а потоа заеднички да предложуваме решенија
