Чек да брцнам во ташнава: Мајка ми цел живот ме учеше дека „ако не си задоволен со малку, нема ни со многу да бидеш“
Секој ден се будам и станувам со мислата дека денеска е денот „Д“.
Дека нешто феноменално ќе се случи баш денеска. Дека денеска Космосот, кому секој ден му ги праќам со сопствената цветна ракета моите мисли, дека баш денеска е денот кога ќе ми ги услиша.
Никогаш тоа не биле желби за 7-ца на лото, или за најнов модел на „Лексус 75 ХЦ“. Никогаш.
И за едното и за другото имам многу радикален став.
За лотото мислам дека е нешто како турска серија во 10 минути. Многу ми е глупаво. За игрите на среќа имам сосема поинаков став. Мислам дека е тоа шпил од карти кој секој од нас го носи во сопствената утроба и дека битно е само да играш. Да играш на среќа. Или да играш од среќа. Или да играш за среќа. Само да играш. Среќа е да играш. Да си во игра. Не знам некој само да добива, или само да губи. Не знам таков. Знам само такви кои многу се нервираат кога губат, а кои ни приближно толку, не се радуваат кога ќе добијат.
Мајка ми цел живот ме учеше дека „ако не си задоволен со малку, нема ни со многу да бидеш“. И тоа обично ми го кажуваше, кога наместо најновиот модел патики, таа ќе ми ги купеше тие од лани, на попуст се разбира. Тие патики кои веќе некои од децата во школо ги имаа износено. Е тогаш ми го кажуваше тоа и тука завршуваше муабетот. Еднаш дур чистевме дома, ја прашав да ми објасни како е можно да не си задоволен со многу, мислејќи на патиките се разбира, тие што не ги купивме и на овие кои ќе треба утре во школо да ги облечам-ко за нови божем. Сакав да ѝ се спротивставам, употребувајќи ја бескрајно светнатата комода, како адут, за да добијам објаснување.
-„Кад порастеш кашче ти се само“. И толку.
Долго време траеше чекањето на тоа да ми се каже. Богами траеше добар дел од младоста.
Не се случи тоа преку ноќ. Сè додека чекав ништо не се случуваше. Всушност не ни забележав кога и како се случи.
Се сеќавам само дека за време на чекањето на „Годо“, мораше да научам да плетам, да везам, да шијам по шнит. Мораше да научам да мелам месо на машина, да правам колбасици во домашно црево, да правам чварки. Мораше да научам да му правам на татко ми тесто од леб и вода, со кое го затвораше казанот за печење ракија. Мораше да научам, да ги мијам бурињата од вино, да го газам комињето во подрум, да ги измијам и на 150 во рерна да ги исушам теглите за џемот од сливи. Од сливата, која татко ми, со комшиите ќе ја истресеа, а мене ќе ми оставеа три-четири вангли да ги соберам сите сливи една по една. Нивното тресење траеше пет минути, а моето собирање, сосе тегли, вадење семки, мелење и сè по ред со саати. Секогаш ми се чинеше дека мене ми паѓа најтешкиот дел од работите. Всушност не дека ми се паѓа, туку дека намерно мене ми ги даваат најтешките работи. Многу пати ги мразев поради ова. Ги гледав како чудовишта, кои баш мене ми се паднале да ми бидат родители, за да ме измачуваат како Пепелашка.
Зошто освен тоа, што морав и оградата да ја кастрам, со ножици и со столче, требаше и колата на татко ми да ја измијам со црево и со продолжен гајтан, да уклучам правосмукалка и да ја светнам од внатре.
Лектирите мораше и да ги прочитам и да ги раскажам во тетратка. Сè тоа одеше на проверка кај мајка ми. Комплетно диктаторски. За да ми дадат 100 динари (црвената со коњот), за да одам на кино, или на сладолед требаше речиси цела куќа да ја исчистам.
Да не ви раскажувам за тоа што ќе се случеше, ако на пример, не сум се прибрала од школо право дома, а не сум се јавила каде сум, или ако татко ми влезеше со кеси од пазар, а јас не срипав одма да ги поземам, или еднаш кога земав пари од фиоката, каде што стоеја сите пари, за да купам 50 пакетчиња сликички од Сара Кеј.
-„Како си смеела да помислиш без прашање да чепкаш“.
Синкир ако прашав, ќе ми дадевте си мислам. Ама не смеам ни да мислам да прашам за ова. Сите тие одговори требаше сами по себе да се подразбираат.
Дојде денот за наплата на сметките. Да видиме кој што знае. Кој колку џокери има во ракав.
Седиме на маса со некои луѓе. Секој со својот шпил карти. Еден има најнов ајфон 12-ка и не го испушта од раце. Му се истури виното и за да го спаси ајфонот „јок“ се направи целиот. Си отиде се разбира. Оти најважно е да си дотеран. Нема џокер во неговиот шпил за вакви ситуации. Другиот вртка со клучевите од најновиот модел на „Лексус“ ејди кој си… Му ѕвони жена му. Цел ден не се прибрал дома. Станува од маса, се кара. Се враќа на астал, ама ко да не се вратил. Не е тука. Нема џокер во неговиот шпил за вакви ситуации.
На една од госпоѓите и паѓаат ноктот и трепката во исто време. Се ужаснува. Три телефони сврте и немаше место ни кај Цаци, ни кај Вики, ни кај Соња. Си отиде. Нема џокер во нејзиниот шпил за вакви ситуации.
Останавме со маж ми сами.
Дечко донеси уште по една ракија.
„Живели“…
За сите вакви родители како нашите, кои успеава да ни ги подметнат сите џокери во ракав.
Колумната може да ја слушате во аудио-верзија во продолжение:
За Женски Магазин, Тања Трајковска
