Приказна за татко ми: Знам дека и ти знаеш дека јас знам
Татко ми умре кога имав 17 години. Беше роден на 4 -ти Јуни 1933, или како што тој по најскопски сленг секогаш кажуваше триес-треќа. Беше роден во Скопје. Големото дрво на паркингот кај штабот на ВМРО му било во двор. За време на земјотресот куќта им се срушила. Некое време живееле во шатори на Водно, а потоа добиле бараки, оние кои Финската држава, како донација му ги подари на Скопје. Поради големината на нивната семејна куќа, имал право да земе две бараки. Но тој рекол „што ќе ми се две - не ми требаат. Имам една жена и едно дете - немам потреба од две куќи“. Тој ова никогаш ми го немаше кажано. Ниту го мислел, ниту му било важно, ниту пак сметал дека е битен податок за да се зборува за тоа.
Мајка ми во една прилика, го имаше спомнато. А го спомна, бидејки таа живееше (и сѐ уште е жива), доволно долго за да ја види сегашната вредност на бараките, илити зградите кои се изградија на местото на тие бараки во Тафталиџе. Не ми е ова темата. Друг пат ќе пишувам за ова.
Да беше жив татко ми, сега ќе имаше точно 90 години и ќе беше влезен во 91 -ва, како што пак баба ми при крај на живот кажуваше. Се во свое време. Кога си дете кажуваш со “и пол“, девет и пол, бидејки едвај чекаш да наполниш 10, конечно двете раце да се пополнат. Всушнст едвај чекаш да пораснеш. Мислиш дека тогаш ќе можеш да си купуваш сладоледи колку што сакаш, дека не ќе мораш да јадеш боранија, дека ќе можеш да си играш жмурки до миле воље, дека ќе можеш да си ги купиш тие патики што ти ги сакаш, а не оние кои мајка ти и татко ти мислат дека се за тебе и ред други работи „дека ова, дека она“, кои се типични за детските соништа, под паролата„“ах кога ќе пораснам, кога само ќе пораснам“…
Кога си пак во средни-зрели години почнуваш да калкулираш со нив. Да не ги кажуваш на глас, да се пресметуваш уште што и како треба да направиш, да се препрашуваш да се разведам, или не, да кроиш планови каде ќе отпатуваш, колку да им оставиш на децата, колку да земеш за себе… и ред други „колку, како, што“.
А кога си при крај на живот, тогаш веројатно кажуваш дека имаш една, та дури и неколку години повеќе од тоа што реално имаш, веројатно сакајки да изнудиш фалби, одушевувања, почит и восхит. Се правиш малку важен, дека и покрај сите премрежија во животот, си успеал да стасаш до 80 и кусур. И тоа е секако за длабок наклон. Бидејки животот е мудра борба, со сѐ што те пресретнува на патот.
Го гледам тоа по мајка ми. Има 81-на, а веќе кажува 82, некогаш, кога ептен треба да поентира дури и 85.
Ниту ова не ми е темата. И за ова друг пат ќе пишувам.
Ми влегуваат „во перо“, овие „кратки станки“, што би се рекло, па малку ги чепнувам. Инаку сосем друг ми е муабетот.
Ми се јавува пред некој ден една жена. Ми го нашла бројот на страницата на мојата Цветна галерија „Сончевина“.
Добар ден.
Добар ден велам. Повелете.
Сакам да порачам букет. Денеска ќерка ми полни 40 години.
Ооооо, велам за убаво нека е. Ќе го направиме најубавиот букет. Сакате со достава, или ќе дојдете да го земете од дуќан?
А Тања ли е тоа?!, прашува.
Да велам, јас сум.
Ве познав по гласот. На телефон е Софија.
Драго ми е Софија.
Дали вие ќе бидете во цвеќарницата, би дошла да го земам.
Да, тука сум. Велам.
Во ред, се гледаме за кратко.
Пријатно.
Пријатнооо…
Не помина ни еден час, влегува една повозрасна Госпоѓа во дуќан. На некои свои 70 и кусур.
Добар ден Тања.
Вие мора да сте Софија. Велам.
Да јас сум.
Повелете.
Тања -вели. Дојдов по букетот, но сакам и друго да ви кажам.
Повелете.
Знаете, јас работев со вашиот татко. Во секретаријат за енергетика и стопанство.
Подзастанав. Љубов и тага истовремено. Не се сеќавам, кога последен пат, некој го спомнал татко ми.
И насмевка на лице ми се развлече и солзи одвнатре ми дојдоа.
Ах, велам. Навистина!?
Да, вели. Ве познавам од дете. Доаѓавте, всушност ве носеше татко ви на работа.
Уште оттогаш бевте разиграна, насмеана, разборита…
Благодарам велам. И да, љубопитството и разборитоста ми се сѐ уште сестрите близначки.
Но сакам и за татко ви да ви кажам нешто.
Ах, колку би сакала да чујам. Но истовремено и се сепнав. Си помислив, што ли ќе ми каже. Можеби нешто, што само најблиските колеги и колешки го знаат. Оти со нив нели век, работен век се поминува.
Знаете вели, јас имам 76 години, татко ви беше постар од мене. Јас го затеков кога ме примија на работа.
Делевме канцеларија неколку години.
Оттогаш се поминати 35 години. Си велам, што е тоа што оваа жена сѐ уште памти и сака да ми каже?!
Знаете Тања, јас имам веќе и години и син и ќерка и внуци…, и многу искуство зад себе.
Но сакам да знаете дека почесен човек од татко ви, никогаш во животот немам сретнато.
Ах реков, јас го знам тоа, но како вие тоа толку години го носите со себе и во себе?! Зошто, како...?!
И како тоа, сега и после толку години ви доаѓа да го кажете, да го мислите, да…. Не знам што?! Се збунувам…
Со години вели, ве следам и на телевизија и колумните ви ги читам.
Но некни случајно видов дека имате цвеќарница.
Си реков ќерка ми има 40, Тања мора да има 50 и кусур. Ќе ја најдам во цвеќарата и ќе отидам да и го кажам ова.
Ете така. Не знам како поинаку да ви објаснам.
И не треба велам. Се ми е јасно. Оваа ваша реч е подарокот од татко ми за сите мои животни јубилеји што не сме ги прославиле заедно.
Ви благодарам Софија. Бескрајно ви благодарам.
А тебе, татко мој…., до небесните височини ти благодарам. До небесните височини од каде што знам дека под брк се смешкаш и си велиш….
Не е важно…, знам што си велиш…
Знам дека и ти знаеш дека јас знам…
За Женски Магазин, Тања Трајковска
*Ставовите изразени во колумната се лични ставови на авторот и тие не мора нужно да ја одразуваат уредувачката политика на Женски магазин
Колумната можете да ја слушнете во аудио верзијата подолу
