ТАА...
Ми стоеше на душа да напишам нешто за тебе. Ми стоеше две недели
една горчина, како топка во грлото која ниту можев да ја плукнам, ниту да ја
голтнам. И ќе седнев, ќе почнев да пишувам, ќе избришев, ќе затворев лаптоп...и
пак отпочеток.
Велат дека Господ до себе ги зема оние со чиста душа, дека сака да биде опкружен со ангели, со љубов. Јас велам дека ги измешал лончињата и капачињата и дека никогаш не смееше и не требаше да ни се случи 16-ти март. Никогаш! И лута сум, многу сум лута оти дури и да е навистина така, тој е еден....а те зеде од многумина, многумина зеде од многуте нас.
Те знаев уште пред да се запознаеме. Не само оти ниту еден музички настан и ниту една песна не беше без твојот глас и твојата толку препознатлива црвена коса која ти прилегаше совршено, туку нé спојуваше поезијата...или да бидам попрецизна, нé спојуваше нашата сличност во кревкоста на душите. И ќе си пишевме одвреме навреме, но не за да си го храниме егото, ами колку да си покажеме дека мислиме една на друга.
Не, не бевме блиски на начин на кој вообичаено се покажува блискоста. Не, не се слушавме често и не се гледавме по кафиња. Јас не бев дел од твојот живот на тој начин, туку на едно друго ниво, на некои си неколку прсти над земјата...токму онаму каде што душите ни се среќаваа. Се сеќавам колку бевме и двете среќни и возбудени заради нашиот прв заеднички проект (а си ветивме дека ќе има многу) “Можам, оти жена сум”.
Ми текнува колку се смеевме кога ме прашуваше како да ме именуваш во флаерот и кога ти реков “како ти идит, така...што и да пишеш нема да згрешиш”. Ми текнува дека шеретски ме праша дали сум сигурна, а јас знаев дека ќе смислиш нешто што за тебе ќе има значење. И ме нарече “душата”, а Марија која ги читаше стиховите, беше “гласот на душата”. Ми текнува каква љубов извираше од тој настан, на кој бевме како во една друга димензија, полна звуци и зборови, преполна солзи и емоции.
Ќе фалиш Сара, ќе фали твојата насмевка, таа искра во тебе која беше заразна, та ми се чини дека имаше моќ да го извадиш најубавото од луѓето. Чоек-иљач.
Никогаш повеќе ниту една песна што ќе ја слушнам, нема да е иста. Никогаш ниту една сцена на која ќе има музика, нема да е иста. Никогаш нема да бидеме исти сите ние кои барем еднаш сме ја почувствувале твојата топлина, харизма, стисок за рака.
Ќе останеш непребол и незаборав...до следно видување Сара, каде што ти ќе си ПЕСНА моја, а јас ЗБОР твој.
Твоја Ана
Жените со најшироки насмевки
Чија ѕвонлива смеа гргори
Чиниш извор со бистра вода пред тебе
Жените со радост во гласот
Од која сета болка ја снемува
И која однатре утеха ти дава
Жените со сјај во очи
Од кој видело добиваш
И светлина пред себе имаш
Жените кои гушкаат како дете
И чиј стисок како да ти вели
“остави, добро ќе сме и двете”
Жените кои не се опишуваат
Со ниту еден, ниту илјада зборови
Оти се над сите букви
Жените кои во себе едно срце имаат
Ама знаат на 100 да го поделат
За љубов секому да дадат
Жените кои тагата в раце ја носат
И од неа ќе стокмат спокој
За насмев да ти измамат
Тие жени...
Тие прекрасни, тие големи жени
Тие жени во кои тебе те препознав
Ти си тие жени....ти си...
Жената која беше ПЕСНА
Жената која Е ПЕСНА
Жената која ПЕСНА ќе остане
А јас...
Јас не знам да пишувам песна
За песната во тебе
Јас не знам да пишувам песна
За љубовта во тебе
Јас не знам да пишувам песна
Со која ќе се поздравам со тебе
Јас ќе ти напишам песна
Која еден ден заедно ќе ја испееме
