Ивана го доби црниот дроб на трагично починато девојче и ќерката ја крсти по него: „Го изгубија детето, а сепак спасија туѓо дете и сега тоа дете роди дете...“
Кога дознала дека има автоимуна цироза на црниот дроб, животот на Ивана Јокшиќ целосно се променил, бидејќи оваа болест нема лек. Нов црн дроб и лековите кои морала да ги зема доживотно биле нејзината реалност, а иднината неизвесна. Најпрво ѝ требаше трансплантација на црн дроб, на што ѝ претходи долга листа на чекање.
И покрај тоа, Ивана доби шанса да заздрави, ѝ беше трансплантиран црн дроб, сега е повторно здрава, а најголемата желба ѝ се исполни - да стане мајка.
- На трансплантацијата не гледав како на смртна казна бидејќи за мене чашата е секогаш до половина полна. Го сфатив како единствен лек за мојата болест и благодарна сум на Бога што оваа можност постои. Да продолжев да живеам со мојот заболен црн дроб, никогаш немаше да можам да родам дете, а тоа е најважното нешто во мојот живот, изјави Ивана за „Блиц жену“ во 2019-та година, осум месеци по успешната трансплантација.
Внука за три семејства
Сега, пет години по нејзината борба и шанса за нов живот, Ивана роди девојче на кое ѝ го даде името Софија, во чест на трагично починатото девојче чиј црн дроб го доби.
- Се чувствувам одлично. Бременоста и породувањето поминаа максимално лесно. 04.04.2024. Софија е родена во 08:10 часот. Ќе го цитирам нашиот домашен пријател, големиот писател Синиша Ковачевиќ, кој на нејзиното раѓање напиша прекрасен цитат:
„Денес една Ивана роди една Софија. Ништо необично, освен што малата Софија го носи името на трагично починатото девојче чиј црн дроб ѝ го дадоа на мама Ивана. Така големата тага се претвори во голема радост. И вистинско име за ново девојче од Белград. Засекогаш да знае благодарение на кого е родена. Внука за три семејства“.
Мајката на Ивана вели дека Софија дошла на овој свет како дар од Бога.
- Таа е прекрасно и паметно бебе од самото раѓање. Бебе каков што би посакал на секого. Понекогаш се прашувам што направив за да го заслужам тоа, но кога ќе кажам нешто такво гласно пред некого, добивам одговор дека навистина сум го заслужила.
Ивана одлично се снаоѓа во улогата на мајка и истакнува дека сѐ што е поврзано со мајчинството ѝ причинува големо задоволство.
- Ништо не ми е тешко. Сакам сѐ што е поврзано со неа.
Со оглед на тоа што ќерката ѝ го дала името по нејзината хероина на која ѝ го должи животот, ни откри и дека е во постојан контакт со семејството на донаторот.
- Со мајка ѝ на Софија сме во постојан контакт, тие знаат сѐ за нас и наскоро треба да дојдат да ја запознаат Софија. Мислам дека се толку среќни што ние две пополнивме барем мал дел од таа голема празнина.
Највозвишен чин
Ивана истакнува дека навистина мисли дека луѓето треба да бидат свесни дека дарувањето е највисок чин на хуманост и човечност.
- Мислам дека работата е јасна. Ако некој може во моментот на најголемата можна трагедија, а нема поголема загуба од загубата на дете, да каже ДА и да донира органи, тогаш секој треба да го направи истото ако се најде во таква ситуација.
Со дарување органи не се спасува само животот на тешко болен, туку се спасува целото семејство, туку, како и во мојот случај, се раѓа и нов живот.
Таа вечер ме спасија родителите на Софија. Го изгубија своето дете, сепак спасија туѓо дете и сега тоа дете роди дете... Софија се роди... сите се родија...
Извор: zena.blic.rs