Изгубив три сина, едниот од нив го родив во 6-от месец од бременоста: Голема емотивна исповед на Сузана Манчиќ

Со години, пред раѓањето на нејзините ќерки Теодора и Наталија, Сузана Манчиќ се бореше за потомство.

Многу малку се знае за тоа, но Сузана има за цел да им биде пример на жените за храброст и одлучност во нивните напори да се остварат во улогата на мајка.

Сузана Манчиќ е мајка на две возрасни ќерки, дваесет и осумгодишната Теодора и две години помладата Наталија, но малку е познато дека таа останувала бремена три пати пред да ги добие двете ќерки:

„Јас сум силна жена и го прифатив сè тоа што ми се случи. Упорно се движев кон мојата цел да имам дете еден ден, а тоа не се случи сè до моментот кога сфатив дека морам да се смирам, да направам распоред во животот, да ги одложам сите обврски и да ја „чувам“ бременоста. За мене беше нешто незамисливо, јас која отсекогаш сум била здрава млада жена, без никакви проблеми, да го изгубам првото бебе, потоа второто, а потоа и третото“, рече Сузана за „HELLO!“

Во својата книга откри дека сите три бебиња кои ги изгубила биле синови.

„И покрај тоа што лекарите ми велеа и за трите пати дека носам момче, не можам да верувам стопроцентно дека сите биле синови, бидејќи како наша традиција е да сакаме да имаме машки деца. Но, мислам дека тоа може да биде стимул на лекарите да ве охрабрат да продолжите да се обидувате. Сакав да имам син кој ќе се вика Александар, по татко ми и син кој ќе се вика Стојан, секогаш ги сакав оние стари, архаични имиња.  Не познавав ниту еден Стојан, но одев на училиште по улицата „Стојан Новаковиќ“ и некако тоа име секогаш ми звучеше цврсто.
На првиот ултразвук со Теодора, бев убедена дека носам повторно момче, кога докторот ми рече дека е девојче, реков дека е невозможно и плачев многу. Но, така големата моја желба за машко дете е поради тоа што бев единица ќерка и во животот морав да бидам и маж и жена, да се борам против сите забрани, родителски, училишни, социјални, чаршиски, морав да обезбедам заштита и оправдување, сето тоа што го идеализирав за да бидам во улога на постар брат што никогаш го немав. Истото тоа сакав да го има мојата ќерка.“

Како всушност изгледаше борбата на Сузана за потомство.

„Го изгубив првото бебе на самиот почеток, во третиот месец од бременоста. Потоа се покажа дека имам дворога матка со преграда, како и многу жени, што е предуслов за проблеми и прекинување на бременоста.
Кога останав бремена втор пат, имав компликации во вториот месец и лекарот ми рече дека морам да абортирам и ми направи киретажа, после морав да пијам силни лекови, се опоравив и наскоро отидов на музичкиот фестивал во Јужна Африка со Билјана Јефтиќ и Александар Илиќ, а на третата вечер од престојот во Јоханесбург се разбудив во локва крв. Се испаничив дали ќе умрам, се прашував што да правам, не знаев кој е во која просторија во хотелот каде работеа Филипинците, чиј англиски беше крајно лош. Беше агонија. Како и да е, во целата таа несреќа што ја имаше, имав и среќа, бидејќи ден пред тоа ми се јави пријателката на мајка ми, која живееше во тој град со нејзиниот сопруг и ме однесоа на еврејската гинеколошка клиника, каде што лекарот направи ултразвук и ме праша дали ми е прекинета бременоста. Реков дека да, и тој ме праша каде го сторив тоа. Реков: 'Во Европа', на што повторно ме праша: 'Но, каде?' Јас одговорив: 'Во болница'. Потоа го сврте екранот кон мене и го покажа недопрениот плод. Скокнав од столчето, солзи ми течеа од страв и среќа, а најмногу од неверување поради сè што претходеше. Сфатив дека сум била бремена со близнаци и дека едниот фетус ја преживеал киретажата. За жал, го изгубив моето дете во четвртиот месец од бременоста во Белград, во страшна болка и мака. Физички, тоа беше најболното искуство во мојот живот. Тоа патување од куќата на Бежанијска коса до „Градската болница“ во Звездара траеше подолго од кое било друго. Мислев дека ќе умрам.
Последното бебе го изгубив во шестиот месец од бременоста. Тогаш се породив, иако лекарот ми рече веднаш по породувањето: „Не се надевај“. Детето не преживеа, немаше доволно развиени бели дробови. Најлошото беше кога ме донесоа да го потпишам уверението за смрт. Тоа беше толку сурово и болно“.

На прашањето како изгледа сè низ што поминала тогаш, од денешна перспектива, Сузана вели:

„Тоа беше вистинско талкање низ маки. Но, факт е дека жената е исткаена да биде силна, да раѓа и да губи. Јас изградив таква филозофија во себе и се водев од неа". Затоа чувството на вина дека можеби не се заштитила себеси и бебето доволно никогаш го немала.

„Навистина никогаш го немав тоа чувство, иако мојот лекар Златко Беслагиќ стори сé за да разбуди грижа на совест во мене. Наместо тоа, тој разбуди чувство на одговорност. Кога сте здрави и физички можете да направите сè, не чувствувате дека треба да се воздржувате во што било. А јас се чувствував толку моќно и силно што мислев дека можам да ги поместувам ридовите, а камоли да родам дете. Покрај тоа, моите колеги пееја, изведуваа, патуваа со стомакот до забите, и мене воопшто не ми беше јасно дека јас тоа нема да го можам, очигледно требаше да се осигурам неколку пати дека тоа не може да е така во мојот случај.
Конечно застанав и се прашував колку долго ќе ја удирам главата во ѕидот и ќе го ставам својот живот пред невозможното.
Тоа време подготвував плоча, а бременостите се прекинуваа една по друга. Тоа се одразува на психата, на физичкото здравје и на кариерата. Сепак се охрабрував самата и на пријателките им велев: „Полекам битно е да си упорен.“
Денес, кога ќе видам дека жените не можат ни да забременат, ова низ што поминав јас во споредба со нивните маки е „лук и вода“.
Не го бомбардирав моето тело со хормони и којзнае што, и страшно ми е жал што толку многу жени денес се борат со ин витро оплодување. Го ризикувате сопствениот живот за да дадете нов живот. Но, нема поголема среќа отколку кога ќе ја постигнете таа цел, важно е само да не се предавате и да не го губите духот“.

Никогаш не чувствувала страв или сомнеж во мисијата да стане родител.

„Бев убедена дека тоа ќе се случи, бидејќи останував бремена без никакви проблеми. Требаше само да се смирам и да легнам. Така, еден април легнав и не станав до декември. Лакирав нокти, читав книги и гледав телевизија, бидејќи веќе бевме во големи конфликти со други републики, избегнував се што би ми предизвикало стрес. Ја родив Теодора во декември 1992 година и тоа беше мојата прва победа. Втората ја освоив две години подоцна, кога Наталија се роди “.

Поврзани вести:
Сузана Манчиќ искрено за животот со Симеон: Кога си со некој, ја читаш и неговата тишина