Машка спонзоруша: Дали ако таа ја плати сметката, тој е токму тоа?

Во денешно време сè повеќе стекнувате пријатели преку Фејсбук отколку во живо. Така пред една година се стекнав со т.н виртуелен пријател. Се допишувавме за разни работи и со текот на времето стана многу заморно. Ми праќаше во инбокс разни глупости кои не им се смешни ни на децата во основно училиште. Отпрвин бев подготвена да реагирам на тоа, но подоцна тој претера со секоја мерка и почнав да го игнорирам.

Во текот на летото постојано ме прашуваше кога ќе пиеме заедно, кога ќе го пиеме тоа кафе, затоа што никогаш не сме разговарале насамо, па дојде време да разговараме во живо.

Учиме во истиот град и кога почна факултетот, ме повика на таа пијачка...

Првиот пат го одложив затоа што не можев, па реков дека учам. Се срамев да одолговлекувам и да одбивам кафиња со него цело време. Реков, добро, нема ништо да се случи ако изгубам час, два, нема да умрам, ниту тој да ме изеде. Се сретнавме следниот ден. Отидовме во блиското кафуле, седнавме, нарачавме и разговаравме. Не беше ни толку досадно, всушност, разговорот беше дури и пријатен. Да се ​​разбереме, состанокот беше чисто пријателски, така што не му доделувам добри и лоши страни за некои работи бидејќи тој не ме интересира. Воопшто не.

Во суштина, кога се уморивме од седење, секој си се упати кон својот стан. Стана, го облече палтото, шалот и ги зеде работите. Беше побрз од мене, ја напушти нашата маса, а јас сè уште бев на масата и се подготвував. Одеше полека и застана на висока маса со весник и почна да го прелистува.

Додека се подготвував да си одам, забележувам дека сметката останала на масата под пепелникот. Мислам, добро, можеби ќе плати без сметка. Го гледам, а тој сè уште стои и не се движи.

Ја симнувам сметката од масата и ги успорувам сите мои постапки за секој случај да се упати кон барот каде што е келнерот. Одам кај келнерот и плаќам. Се враќам и ме чека како кога девојка чека дечко да ја плати сметката. Какво копито.

Така, се изнамачи и читаше весник за случајно да не ја плати сметката. Секој си ги цени парите, но непишаното правило е дека момчето го плаќа пијалокот, особено ако ТОЈ се јави и ако е прва средба. Среќа што го донесов паричникот и уште поголема среќа што не ме покани на вечера.

Подоцна разговарав со другарот и рече дека е скржав по природа, не дека нема, но не дава. Се разбира, како типична жена им го кажав тоа на моите пријатели и го нарековме „спонзоруша“. Да не заборавам - не ми се заблагодари, ниту пак одговори подоцна. Се надевам дека ќе умре од срам.

Фото: freepik