Не сакам да се грижам за мојата болна мајка: Како дете барав љубов каква не ми даде, сега нека не очекува ништо од мене
Нивната семејна приказна е многу тешка и комплицирана
„Пораснав во големо семејство. Имам двајца постари браќа и две сестри, последна сум родена, а не бев планирана. Попрво може да се каже дека ги уништив сите планови.
Моите родители не криеја од мене дека сакале да ме абортираат, но веќе беше доцна.
Кога се родив, моите браќа веќе беа возрасни и на студии. Никогаш не бев дел од нивниот живот. Денеска и двајцата се во брак, имаат убави жени и свои деца, одлично заработуваат, патуваат насекаде... Не ги ни познавам.
За моите сестри, јас секогаш бев досадно девојче. Мајка ми ме тераше да живеам со нив, за да може да се ослободи од мене, а сестрите ме мразеа поради тоа. Не ја ни криеја омразата. Како и браќата, и тие имаат свои куќи, сопрузи, деца и се богати. За мене и сега нема место во нивниот живот.
Кога доаѓаа соседите на гости, секогаш гордо покажуваа слики од моите браќа и сестри. И секогаш бев глупава, неуспешна, не бев добра, ништо не знаев. Постојано ме споредуваа со нив, иако сите беа барем 15 години постари од мене.
Со текот на времето се заљубив во шиењето и се запишав во таа гимназија. Успешна сум во тој бизнис и до ден денес работам во уметничко студио. Имам многу клиенти и добро заработувам. Но, во моето семејство го имам прекарот „недовршен моден дизајнер“.
На крајот на краиштата, се трудам што помалку да комуницирам со членовите на моето семејство. Тоа го решив уште во средно училиште, кога се преселив во студентски дом и изнајмив стан од првата плата.
Изградив свој свет - се оженив и добив син, тројцата бевме многу среќни, до скоро тоа беше најдобриот период од мојот живот. Но, еден ден, мохот маж и син патуваа во автобус, кој излета од патот и двајцата загинаа. Бев скршена, не знаев каде сум и како ќе продолжам без нив. Се обратив кон семејството за утеха, но не добив ништо. Ниту убав збор.
Оттогаш поминаа десет години. Запознав еден господин и се надевам дека има среќа и за мене. Никогаш повеќе не се јавив на моето семејство, ниту пак ми се јавија.
И тогаш, телефонот заѕвони. Татко ми починал, а мајка ми доживеала мозочен удар и останала парализирана. Моите браќа и сестри ме повикаа да се грижам за мајка ми. Сите најдоа некоја причина зошто не можат да се грижат за неа, само јас можам.
Нема. Не сакам. Не може. Ме понижуваа цел живот. Сега се сетија на мене.
Ме уценуваа дека мајка ми ќе ми го препише станот. Тие не разбираат дека не сакам ништо од нив. Некогаш сакав љубов и поддршка. Ако немаше ништо такво, не ми треба ништо друго.
Од уцена преминаа на закани, но јас не попуштив. Нека се снајдат без мене. Повеќе не сум тука за нив и никогаш нема да бидам“.
Извор: stil.kurir.rs