Војка цел живот работела да ги нахрани трите деца: Кога ѝ бил дијагностициран рак, ниту едно од нив не дошло да ја нахрани или да ја пресоблече, само ТОЈ бил до неа
Војка никогаш не сакала да зависи од другите. Таа цел живот била борец, жена која се борела за се‘ што имала. Рано се омажила, родила три деца и иако бракот не ѝ бил идеален, не се жалела. Работела две работи за да ги воспита децата на вистинскиот пат, да им даде се‘ што никогаш немала. Таа била мајка која повеќе би сакала да гладува отколку нејзините деца да страдаат од лишување.
И тогаш дошла болеста. Тивко, подмолно, без предупредување. На почетокот имала мали проблеми – замор кој не поминувал, слабост во рацете и нозете, вртоглавица. Мислела дека е исцрпена од животот, од борбата. Но, кога нејзиното тело целосно престанало да ја слуша, кога и наједноставните движења станале невозможни, таа сфатила - таа повеќе не е господар на своето тело.
Набрзо откриле тумор на мозокот кој почнал да ја парализира.
Војка никогаш не се сомневала во своите деца. Цел живот работела за нив, се жртвувала и се трудела ништо да не им недостига. Рано останала вдовица, а трите деца ги одгледала сама, без ничија помош. Работела на дожд, на сонце и на снег.
Кога навлегла во повозрасните години и почнала да ги чувствува првите знаци на болест, не се грижела многу. Верувала дека децата се таму, дека ќе се грижат за неа, како што таа се грижела за нив цел живот. И тогаш, кога симптомите станале посилни - кога нејзините раце станале нестабилни, кога нозете почнале да се нишаат, кога веќе не можела да се движи сама - таа донела одлука што и се чинело сосема природно.
Куќата му ја оставила во аманет на својот најстар син.
„Сине, ти ќе се грижиш за мене, а јас ти оставам се‘. Во секој случај е твое, нема да го носам со мене кога ќе заминам“.
Таа не ја видела сенката во неговите очи, ниту начинот на кој тој го тргнал погледот додека ги земал хартиите. Таа не го ни забележала студенилото во неговиот глас кога рекол:
„Секако, мамо, јас ќе се грижам за тебе, не грижи се за ништо“.
Во првите неколку недели се‘ било во ред. Ја посетувал, ѝ носел храна, ѝ помогал да се пресоблече. И тогаш, малку по малку, почнал да отсуствува.
„Работа, мамо... Знаеш колку е тешко“.
„Деца, мамо... Имаат обврски, училиште, спорт, знаете како е“.
Сè помалку ја посетувал, се поретко се појавувал. Потоа престанал да ѝ носи храна. Потоа престанал да ѝ ја плаќа струјата.
„Мамо, немам сега, ќе биде следниот месец“.
Следниот месец никогаш не дошол.
Таа останала сама. Во куќа која повеќе не била нејзина, во темница, на студ, без храна, без помош.
И тогаш, кога таа помислила дека ќе умре сама и заборавена, се појавил тој.
Нејзиниот татко.
Најсилната љубов е родителската љубов.
Стар, изнемоштен човек, со раце кои треперат повеќе од нејзините, со грб свиткан од годините и уморот. Тој бил тој што ја гледал, ѝ носел топол чај и парче леб. Тој кој и покрај сопствената болка и помогал на ќерка си да се пресоблече, да ја избања и да ја нахрани.
Тој уморен старец, кој едвај имал сила да се издржува, тој ѝ зготвил супа, ја облекувал и ја хранел. Секоја вечер, пред да легне на стариот душек до неа, ја галел по косата.
И секоја вечер, додека лежел во темница, без струја, без храна, само со него покрај себе, се прашувала – како децата да ја заборават? Како можела толку слепо да верува во нив?
Но, вистината била сурова.
Понекогаш, луѓето што најмногу ги сакаме – оние на кои им даваме сè – се тие кои најмногу не повредуваат.
И понекогаш, единствената вистинска љубов што останува е родителската љубов.
Никогаш не престанува. Никогаш не заминува. Никогаш не остава.
И тогаш, кога сите морале да се вратат на својот живот, тој останал со неа.
Нејзиниот татко.
„Ќерко моја, не сакам да те оставам. Се додека живеам, ќе се грижам за тебе“.
Војка силно голтнала. Сакала да му каже дека не може да биде така, дека не е во ред, дека треба децата да се грижат за своите родители, а не обратно. Но, тој веќе седнал покрај нејзиниот кревет и почнал да ѝ турка прамени коса од лицето.
„Откако си родена, јас сум покрај тебе. Сега повторно си мое дете, а јас пак ќе бидам покрај тебе“.
Детето е секогаш дете, без разлика на возраста.
Првиот пат кога ја избањал, Војка сакала да умре од срам.
Додека тој истурал млака вода во легенот и подготвувал пешкир, таа се тресела, не од студ, туку од беспомошноста што ја чувствувала.
„Тато, не можам да го направам ова... Те молам, ова не е природно...“
Тој само продолжил мирно, како да не ги слушнал нејзините зборови.
„Кога беше мала, знаеш ли колку пати те бањав? Кога имаше температура, цела ноќ те носев во раце. „Ова сега... ова не е ништо, дете мое“.
Кога нежно и го прекрил пешкирот преку рамениците, Војка ја гризнала усната за да не плаче.
А во наредните денови се‘ се повторувало – ѝ помагал да се пресоблече, ја чешлал, ја хранел кога немал сила да држи лажица.
Се чувствувала понижено, скршено, како дете зависно од родителите. И тогаш, еден ден, додека тој и ја врзувал косата, таа низ солзи го прашала:
„Тато, како можеш? Како имаш сила за сето ова?“
Застанал, ја погледнал со нежни очи, а потоа нежно ѝ рекол:
„Затоа што си моја. Затоа што ти си мое дете. И детето останува дете, без разлика на возраста. Кога родителот сака, нема граници, нема правила. Само љубов“.
Таа ноќ, кога останала сама, долго плачела во перницата. Но, таа повеќе не плачела од срам. Плачела затоа што сфатила нешто што никогаш порано го немала - не била сама.
Неколку месеци подоцна, кога нејзината состојба почнала да се подобрува, кога нејзините раце повторно почнале да се покоруваат, кога можела барем сама да држи лажица, таа го погледнала својот татко, тој уморен старец кој, и покрај сопствената слабост, бил посилен од секого.
И тогаш си ветила - еден ден, кога ќе му затребам, ќе му врати се‘. До последната солза, до последниот љубовен збор. Затоа што родител кој го сака своето дете никогаш не го напушта своето дете.
Никогаш.
