Чек да брцнам во ташнава: Не сакам да пораснам и точка
Уште сто пати да се родам уште сто пати ќе бидам ваква, ко вејка на ветрот. Ко Алиса во Земјата на чудата. Сакам да не гледам, сакам да не слушам, сакам да не знам, сакам да заборавам. Всушност не дека сакам, туку не умеам поинаку. И да сакам не знам. Син ми кој сега веќе е маж толкав, ќе ми рече одвреме-навреме, „слушај, не е можно да си толку Алиса“, или се преправаш, или си стварно малку „тутуле-бале“. Не ми се верува, оти не изгледаш така“.
Сака да рече така глупичко, знам, ама незгодно му е. Си мислам знам, тоа и ме вади во животот. Еден мој добар другар пак, одамна ми има речено „ти изгледаш, ко кујна да немаш дома. Да се кладев дека појма немаш од готвење, ќе изгубев“. Знам си викам во себе, ама па замисли да изгледам ко цел ден од кујна да не излегувам.
Значи сакам да си го гледам, да си го слушам, да си го мислам она што мене ми е ќеиф и она што мене ми прави мерак. Глупа-не глупа тоа ти е. Тутуле-бале, не тутуле-бале тоа ти е. Ја си сакам бре брате да си бидам вљубена. Во животот, во мажот, во радоста, во среќата. И во себе секако.
Уф кога ќе се сетам само, каква сум кога се вљубувам. Едно пет-шест пати во животот, така имам „заглибено“, што мислам дека во тој момент сите пеперутки на светот се во мојот стомак.
Татко ми, оти си беше чешит и тивок мудрец имаше некои негови „ребуси“ кои во два збора објаснуваа цела приказна.
Велеше „ко вол у купус“, кога сакаше да објасни во два збора, дека некој заглибил толку длабоко, што само со стап, со ќутек можле да го извлечат оттаму кај што заакал.
Ова најчесто го раскажуваше во она време, кога почнаа директорите по големите фирми од нивно време да крадат. Велеше дека „на ангро“ се крадело.
Мало беше тогаш Скопје. Се знаеше кој е, што е, од кај е, колку украл, што украл… Сè се знаеше. И тоа беше толку голема срамота, за која што пак мајка ми велеше „ни Вардар ни Дунав“ сега нема да можат да го исперат.
Е, кога некој од нив ќе ги фатеа и кога ќе ги пикнеа у ќорка, тогаш татко ми велеше дека, овој заакал ко вол у купус.
Ја така глибам до врат кога се вљубувам.
Ми се потат рацете, лицето ми се заруменува, ќе ослабнам одма едно четири-пет кила, со саати ќе се облакам-пресоблакам….
Секогаш исто, ко под индиго. И не дека ова е посилно од мене. Не! Ја никогаш не ни сакам да го контролирам. Немам зошто. Едно што не ми е страв, а друго затоа што од секогаш сум си мислела за себе, дека јас сум предодредена за големи љубови. Ма не само јас, сите сме предодредени за големи љубови. И љубовта токму така треба да изгледа. Баш така! Целиот да се разулавиш. Се друго е трала-баба-лан. Никогаш не сум ги разбирала овие другиве што ќе тактизираат, па нема да се јави, па ако ја бара нема да крене, па два дена нема да излегува, па ќе чека две недели за да водат љубов. Глупости!
Дај се бре тука цел од глава до пети. Заакај ко вол у купус, па нек те тепаат после со стап, ко ќе треба да те враќаат назад. Па што! Помалку боли тој стап, отколку што е убаво ова, кога глибиш. Тврдам. Ама никој не измисли до сега вага, на која ќе се измери ова. Знаат сите само, дека од љубов се умира и дека за љубов се умира. Па што. Поарно да умрам во живототв од љубов и за љубов, отколку од било што друго.
И никогаш не сум верувала дека во животот постои само една љубов. Ма какви. И сега на 50 години го сакам маж ми ко улава. Цупкам на прсти и во оваа љубовна среќа за која, исто како и секогаш си мислам дека нема рок на траење. Сакам да ми е мажот и храна и Сонце и небо и лето и зима. Алиса бе, то ти је. Ич нејќам да пораснам на оваа тема.
И не само на оваа, на сите теми. Некако не ми се расте. Ич не ми се расте да бидам искрена.
Всушност јас и не знам како тоа се расте. Кој ден, кој месец, која година од животот се расте. Кога тоа се расте!?
Кога ќе дипломираш, кога ќе се вработиш, кога ќе се омажиш, кога ќе родиш дете!?
Мислам дека не е тоа растење. Мислам дека е тоа само чекорење по патеката на животот. И дека тоа има врска со радоста, со среќата со убавините на душата и срцето, а не со растењето.
Или пак можеби се расте кога ќе се разведеш, кога ќе добиеш отказ, кога ќе ти умрат родителите.
И ова некако не ми е растење, туку се оние „рампи“ да не речам удари на животот, кој се исто така дел од патеката по која чекориме.
Застанувањето на тие „рампи“, или патарини, е само да му платиш на животот одреден износ, да земеш кусур и потврда дека си ја поминал и таа рампа и да продолжиш натаму да возиш.
Тоа се средби со болките, со тагата, со губитоците. И овие работи исто така немаат врска со растењето.
Демек едно дете помалку го боли кога ќе му умре мајката, или таткото, отколку еден „пораснат“ човек. Никако! Или едно дете помалку се радува, кога ќе му купите точак, отколку некој „пораснат“ човек.
И тоа никако!
Односно тука веќе можеби и има разлика.
Разликата е во тоа што тој што останал дете во душата и одбил да „порасне“, исто ќе скока од радост кога ќе му купите точак.
Ете затоа не сакам да пораснам и ете затоа сакам да си скокам од радост, сакам да се вљубувам секогаш како прв пат да ми е, сакам да си гледам тоа што си сакам, сакам да си правам тоа што си сакам, сакам да си слушам тоа што сакам да си слушам.
Сакам да си останам дете цел живот.
И само за крај, за да не се разбереме погрешно, плаќање сметки, или поскапена струја, или крумпирани политичари, или маж кој ве изневерува, или плачење до коска кога ќе загубите некого, или отказ од работа, или што е да е друго кога стигнуваме на овие наплатни рампи на животот, нема врска со тоа дали си дете, или пораснат човек.
Тоа само има врска, дека ние не сме она што нам ни се случува, туку ние сме она што ќе го одбереме како чувство, откако нешто ќе ни се случи.
За Женски Магазин, Тања Трајковска
*Ставовите изразени во колумната се лични ставови на авторот и тие не мора нужно да ја одразуваат уредувачката политика на Женски магазин
Колумната може да ја слушате во аудио-верзија во продолжение:
