Во еден момент, животот сосема очекувано ме пресели на друга адреса. Малку постара зграда, во која главно живеат професори, лекари… Луѓе од стариот еснаф ков. Сакам да кажам фин и учтив свет.

Зградата исто така средена, чиста, поштнските сандачиња сито до едно во функција. Лифтот работи во секое време. Вратата карши мене запечатена. Восок, коноп во три бои и некое стуткано парче хартија, веројатно некое застарено известување, или сметка.

Кваката мусава, стара, како просто да раскажува некоја горка судбина, низ која поминал овде некој во последните денови од својот живот. Не чепкам ништо.

Децата секогаш ми велеа дека се плашат кога поминуваат покрај оваа врата. Сите претпоставуваме и нагаѓавме што можело да се случи тука. Убиство, или дрога. Нема трето.

Поминаа неколку месеци, а јас речиси секој ден гледав збунето во вратата, по малку и љубопитна, барајки некакви траги од нешто. Ништо немаше.

Еден ден некој ми зазвони на врата. Не очекував никого, бидејки речиси не ни познавав некого во зградата.

Со оглед на тоа дека не звонеше интерфонот, си реков мора да е некој од зградава. Отворив и здогледав љубезно лице на постар човек со беретка на глава.

-Јас сум претседател на куќниот совет последниве дваесет години. Дојдов да ве запознаам и да ви посакам добредојде.
Ако слушнете дека нешто клокоти во цевките над вас, тоа е сосема нормално. Да не се секирате, така е 20 години. Ако сакате, ќе ви покажам на вашата тераса каде поминуваат тие цевки. Извинете ако ве прекинав во нешто.

Оваа огромна количина на учтивост и добредојде, ме оставија без текст. Му се претставив. Му отворив врата и го поканив внатре.

Ми падна на памет дека тој сигурно знае што се случило во станот наспроти мојот.

Еееее, тука живееше мојот драг сосед!, рече и воздивна учтиво симнувајки ја капата од глава.
-Тој своевремено беше професор на Филозофскиот факултет. Жена му одамна почина. Се гледаше едно време со една бабичка, се шетаа во паркот и поминуваа некое време заедно. И таа живееше сама.
Еден ден го побарав на телефон, да дојде да ми помогне. Ми се беше распипал фрижидерот. А тој беше “цар“, за сите апарати од бела техника. Не ми се јави. Го побарав и утредента и преку-тредента. Не ми се јавуваше. Си помислив дека се преселил кај бабичката.
После некој ден, вашава сосетка од другиов стан, слушнала дека преку кровот влегуваат крадци.

Повикала полиција, и тие дојдоа исклучително брзо. Јас влегов после нив и здогледав речиси костур со саат на рачниот зглоб. Токму тој часовник го доби на подарок кога се пензионираше. Што ти е живот!Тука го стигнале, баш пред да влезе во када. Немаше никого, на кого би можеле да му јавиме дека умрел. Тоа се случи пред околу 7 години.

Со денови размислував на ова. Тогаш почна да ме фаќа страв од самотијата. Ќе родиш деца, ќе се жртвуваш, ќе се откажуваш, ќе се секираш. Тогаш тие ќе пораснат и ќе си отидат. И ти ќе останеш сам. Ќе чекаш еднаш неделно да дојдат на ручек, се разбира ако стигнат поради обврските.

Во меѓувреме, ќе го живееш својот здодевен живот, во кој нема ниту место, ниту простор за патувања, за бањи, за релаксации, бидејки пензијата не знаеш на што попрво да ја распоредиш.

Живееш како црквен глушец, кој и понатаму се откажува од сите свои задоволства, за да им купи на внуците по некое чоколадо, или да им даде по два-триесет евра за на годишен одмор.

Не си веќе ниту убава, ниту згодна. Располагаш со непишана книга на мудрост, но ниту имаш кому да ја раскажеш, ниту пак некој сака да те слуша. Молчиш и гледаш здодевни емисии на телевизија. Кој ќе ме сака таква. Нема да можам да се “перчам“ во мини сукња, и со коса раскошна и бујна, до појас. Ќе бидам баба. Стара, полупокретна, веројатно болна и на товар на децата. Ете така изгледа староста во Македонија. Така ја замислувам. И ужасно ми е страв од тоа.

После разговорт со комшијата, пред мојата врата се слушаа гласови. Sиркав преку шпиунката, да видам што се случува.

Петмина момци-“арслани“, го “вадеа“ низ врата животот на комшијата. Во кутии и во кеси. Видов дека како да им се “гадеше“, што го прават тоа.

Ги симнуваа по скали, неговите книги, машината за пишување, столните лампи, столици, намештај… Се.

Сево ова веројатно ќе оди во отпад. На крај ги изнесоа гоблените, кои веројатно ги везела неговата сопруга и неговиот господски шешир.

Отворив врата и излегов. Ги прашав дали можам да земам една книга. Не знам ни самата зошто ги прашав такво нешто. Сакав да имам некој спомен од човекот кој живеел спроти мојот стан.

Момците ми рекоа дека се во гужва и дека не можат да ги отвараат сега вреќите. Изгледаа како да не прават разлика помеѓу книга и гоблен. Ах животе.

Си отидоа. Видов едно хартивче паднато на скалите.

Го земав и го ставив кај мене на полицата со книги.

Му посакав да си го пронајде мирот и запалив темјан.

Сварив кафе и седнав. Почнав да мислам како ли ќе изгледа кога ќе ги вадат моите ствари од дома. Фустани, чевли, ташни, шешири… Текстови, најави, одјави, емисии, касети, плочи… Уф си мислам. Белким ќе ги отворат моите стари албуми, па ќе видат и ќе се уверат колку сум била млада и убава. А можеби и човеков со кој ќе остарам, ќе направи една фина фото-енциклопедија, за да го сочува споменот за мене.

Можеби и нашите деца ќе тарашкаат по ствариве, барајки траги од нашата љубов и од создавањето живот.

Би сакала однапред да знам за да не се плашам од самотијата, која во младоста ми пријаше како божји нектар.

Никој не заслужува да остаре и да умре сам.

Колумната може да ја слушате во аудио-верзија во продолжение:

За Женски Магазин, Тања Трајковска

Чек да брцнам во ташнава: Сакам да сум славен