Чек да брцнам во ташнава: Златен медал во „има надеж“
Седам пред некој ден у дуќан. Онака, некако безволна, разочарана. Некако како сите оние внатрешни бунари, кои научив низ годиниве сама да ги создавам, како да ми пресушиле. Се чувствував како Сахара.
А бунарите кои сите ние „гревови“, кои којзнае по која казна се родивме тука, научивме сами да си ги создаваме, оти немаме друго чаре. Бидејќи оние кои треба да ни ги „танкаат“, со грижа за своите жители со чувство за припадност и љубов кон земјата и нејзините граѓани немаат појма што е тоа љубов кон својата земја и својот народ. Како сите кастрирани да се родија на оваа тема. Буквално како кастрирани. Немам друга дефиниција за сите нив.
А немаме друго чаре, бидејќи имаме години кај што не си ни за напред, ни за назад. Рано ни е за умирање, а касно ни е да тргаме негде по бел свет, па да почињаме од конобари во Мекдоналдс.
Не можам да верувам како сите по ред се иста сорта.
Толку многу ми е ова за неверување, што си велам, дали и јас би била иста кога би била дел од нив.
Жими мајка, и покрај тоа што мајка ми цел живот ми вика „нема шанси, ти си градско дете и сосема поинаку си воспитана“, некако не знам. Си мислам дека бидејќи ми е мајка и ме сака највеќе на свет, па ми вика така за да ме утеши.
Е до таму сум дојдена. Да почнам и за себе да мислам така. Оти никако не можам да разберам дека сите се исти, ко под индиго. Па си велам мора да има таму во воздухот нешто, кое што чим го вдишиш стануваш и ти таков. Или на столчињата можеби. Па чим седнеш некој чип автоматски ти се пика во тебе и „оп“ стануваш ѓубре.
И… си седам така во дуќан, во кој цела недела влегуваат по два-тројца луѓе на ден. И тоа оние кои мораат да влезат, бидејќи или имаат свадба, или годишнина од брак, па мора што се вели да купат цвеќе.
Оние другите кои до вчера си купуваа и со причина и без причина никаде ги нема. Таквите луѓе одамна ги нема. Всушност ги нема секогаш кога се случува некоја опака и не знам веќе дали смислена или не ситуација во државава.
Ако Грујо бега, ако Боки го апсат, ако дошла Бугаркава, или Германкава… сите трчаат дома ко разулавени да ги гледаат тие сензации од настани.
Народот за жал станува зависен како од дрога од такви работи. Трча да види како бил Боки облечен на следното судење, или како Мијалков му правел свадба на синот, или да ѕирнат каков е затворот во Струга, па после да коментираат со саати, со денови. И така, ем никој ништо да не работи на работа, ем ние дуќанџиите да свириме у фрула, додека не помине еуфоријата од актуелниот настан, по која трчаат сите и да се молиме следната таква будалаштина да биде што подоцна, за да поработиме малку. Да извадиме барем колку за данок.
Е така ни е нам по дуќаните, ако ве интересира вас од администрација, кои редовно секој први си зимате иста плата. Јал, не јал три и пол.
НЕ!, не велам дека сте вие криви. Само ви кажувам колку да знаете. Бидејќи ние всушност вас ве чекаме да дојдете и промет да ни направите. Оти само вие имате пари. Другиве сме сите тапа.
Е, сево ова си го мислам и си седам така безволна, со пресушени бунари. Имам такви денови. Овој беше токму таков.
И туку наеднаш чукнува некој на врата. Ме збуни, бидејќи вообичаено луѓето по дуќаните не чукаат, туку влегуваат. Од местото каде седам, не се гледа баш кој чука. Потстанувам и гледам две мали главчиња. Дечиња некои на седум-осум годишна возраст.
Ајде велам повелете.
Си реков тука се од зградиве сигурно играле фудбал, па вода бараат.
Оти и ова се случува понекогаш. Ретко, ама се случува.
Добар ден! -ми велат.
Добар ден!-кажете дечки!
Дали сакате да купите лимунада?
И гледам во рацете држат пластичен бокал, покриен со целофанска фолија.
Откако се збунив првата секунда, втората веќе се стопив ко чварка.
Сакам, како не сакам. Се збунив вртејќи се по дуќанов да најдам чашка.
Не треба ми рекоа-ние имаме чашки.
Едниот го држеше бокалот, тој позади него-посрамежлив, ги носеше чашките.
Имав трема и не знаев ни што да ги прашам, ни дали да ги прашам.
Сакав да ги изгушкам и да им клекнам тука на колена и да им се заблагодарам од земја до небо.
Ама останав скаменета, оти си реков, што ако ми кажат дека мајка им и татко им останале без работа, па сега тие одат тука по локалниве дуќани и продаваат домашно-цедена лимонада.
Замисли човече, јас која ги имам поставено сите прашања на светот не се осмелив да поставам ниту едно прашање. Всушност не се осмелив збор да прозборам.
Немав сила да чујам некоја тажна приказна. Ионака бунарите ми беа на последна капка. Си велам, ќе се срушам тука. Мртва ќе паднам Не сакам да знам.
Една чашка 20 денари. Ја прекинаа тие тишината.
Им дадов пари и си отидоа.
Доаѓаа уште неколку дена и секој ден сè беше исто. Тие точеа лимонада во чашката, јас скаменета стоев, им давав по дваесет денари, тие си одеа. И ги чекав утредента пак да дојдат.
Едно време ги снема. Едно две недели.
Се покосив. Си реков ете се спакувале и си заминале. Некаде по бел свет. Оти земјава црна чума ни ја јаде, па сите си одат. Или бела чума се викаше тоа!? Каква и да е чума е. И деца сè помалку се раѓаат и млади, убави, паметни луѓе сè помалку има. Сè повеќе и повеќе „шљам“ останува овде.
Нит џагор детски се слуша веќе по улици, нит ластик се игра, нит жмурки. Ништо! Нема ни кој да игра, ни кој со топка прозор да скрши. Нит кајсии и цреши да краде.
Отиде све у три лепе.
Ја не знам како да им објаснам на овие од властиве како се чуствуваме ние дур они купујат пури, глисери и џипови. Ми се иде на плоштад да клечам и да плачам, па белким некој, ќе си ја акне тоа главата.
И така заробена понекогаш во вакви мисли си седам и си чекам муштерии во дуќан.
Кога, еве ти ги пак дечињава.
Се израдував ко Господ да сум го видела.
Викам „кај бевте бе вие две недели?“ -радосно ги искарав.
Збунети ми рекоа дека биле на одмор. Едниот во Охрид, другиот во Дојран.
Се прерадував. Фатив да ги гушкам тука. Ем дека биле на одмор, а тоа значи дека им работат родителите и дека сепак имаат некој динар да си ги однесат децава на одмор. Дојран-Дојран. Нема везе. Дојран е прекрасен и треба таму да одиме на одмор и да уживаме во глетката ко мислиш на Езеро Комо си. Еднаш бев пред две години и знам дека посакав да живеам таму.
За Дојран друг пат. Сега за децава. Не можев да се изнарадувам.
Значи не продаваат лимунада бидејќи, немаат за леб, туку за да си заработат пари за сладолед и патики.
Душава ми се разигра како на пеперутка. Си реков браво, браво, браво и за мајката што им цеди лимон секој ден и што ги „пушта“ да работат, бидејќи ова глупавиве скроевичи никад не би го направиле ова.
Ауууу, моето дете да оди да продава лимунада, како не! Срамота. Мрш.
Срамота и грев сте сите вие, со кој мора да го дишиме овој исти воздух.
А за децава спремам златни медаљи. По една за нив и по една за нивните родители, иако не ги знам кој се. Златни медаљи за прво место во “има сè уште има надеж“.
За Женски Магазин, Тања Трајковска
*Ставовите изразени во колумната се лични ставови на авторот и тие не мора нужно да ја одразуваат уредувачката политика на Женски магазин
Колумната може да ја слушате во аудио-верзија во продолжение:
