„Чудо“ е мал збор, за тоа што го доживеала Александра во Острог: „Силно плачев, замислив 3 желби, а потоа ми пријде монах“ – овие зборови ѝ ги кажал

Добивај вести на Viber

Често слушаме за чуда на Острог. Верувале или не, има луѓе чии животи се промениле на подобро со престојот во овој познат манастир, поради што решиле јавно да ги споделат своите искуства. Една од нив е девојчето Александра Новаковиќ, кое речиси од самото раѓање се бори со церебрална парализа и кое по посетата на Острог доживеа неверојатни промени во животот.

Програмерката и веб-дизајнер Александра Новаковиќ имала неверојатно и незаборавно искуство во Острог, кое никогаш нема да го заборави. Имено, таа од бебе се бори со церебрална парализа. Меѓутоа, веќе на 12 години го посетила Острог и оттогаш нејзиниот живот целосно се променил.

„Еднаш го сонував манастирот Острог и реков во ред, треба да одам, но одам кога ќе имам прилика. Меѓутоа, по 7 дена повторно го сонила истиот сон. Го гледам Свети Василиј Острошки на камен низ некаква светлина што само ми кажува да дојдам. Мојата тогашна соученичка Бранка Костиќ не одведе во Острог, а јас бев со мојата сестра“, вака ај започнала животната приказна младата девојка.

Веќе откако го преминала прагот на манастирската црква, ја преплавиле силни емоции:

„Кога стигнавме во Острог, веднаш штом стапнав во манастирската црква, почнав да плачам. Сите луѓе што беа таму се свртеа. Плачев, не можев да престанам. Тоа никогаш нема да го заборавам. Ме пуштија и ми рекоа, само плачи, бидејќи има нешто што треба да излезе од тебе и ова ќе биде пресвртница во твојот живот. Тоа ми го рече еден од монасите. Потоа влегов во манастирот, се помолив и се приближив до моштите на Свети Василиј, почувстував како исчезнува целата болка во твојот живот, како почнуваш да сакаш тоа што си, како сиот товар што го носеше на грб, не затоа што си сакал, туку затоа што си морал, исчезнува“, продолжи таа.

„Ја ставив раката на моштите на Свети Василиј и почнав да плачам“

Кога ги положила рацете на моштите на свети Василиј, чувствата дополнително се засилиле.

„Ја ставив раката на моштите на Свети Василиј и почнав да плачам. И во таа сила на плачење успеав да ги замислам моите три желби, кои денес, 12 години подоцна, сите ми се исполнија. Во тој момент, мојата прва желба беше само да можам да одам барем 100 метри сама, за да не мора мајка ми да ме држи, сестра ми или некој од моето семејство. Втората моја желба беше во мојот живот да дојде човек кој ќе ме разбере што сакам, кога ќе кажам сакам да правам вежби и сакам да напредувам, затоа што знам дека можам многу да постигнам во мојот живот, без разлика што го имам тоа што го имам. за мажот да ми каже што сакав да ми се случи. Третата желба беше да се занимавам со оваа работа која денес ја работам и да можам самостојно да заработувам, да почувстувам дека и јас вредам покрај тоа што имам болест“, раскажала Александра.

Се присетила и на моментот на разговорот со монахот, кој се случил токму во моментот кога таа размислувала за своите желби.

„Една желба ќе се оствари за 2 години, друга за 10 години, а третата кога ќе дојде време“

„Кога замислив три желби, еден монах ми пријде и ми рече: „Драго дете, тие три желби што си ги замислила, едната ќе се исполни за 2,3 години, на втората ќе и требаат 10 години да се оствари, а во твојот живот ќе дојде човек кој ќе ти помогне да ја постигнеш. И третата ќе дојде кога треба да дојде“.

Тоа не беше единственото нејзино искуство при посетата на манастирот.

„Излегов од манастирот, почна шестчасовната богослужба. Кога влегов во манастирот, не можев да стојам. Откако излегов, стоев шест часа. Инаку, секој ден трпев болки, бидејќи се разбира, кога ги правиш вежбите, мускулите се воспалуваат бидејќи се активни, а потоа им треба одредено време за да закрепнат. Неверојатно е, затоа што не можам да го раскажам до ден-денес по 12 години, ова е прв пат да го кажам тоа“, признала во таа прилика девојката која со својата судбина, упорност и неверојатно искуство не остави сите во неверување, но со чувство на надеж и среќа.