Исповед на Србинка: Мажот и децата ме третираат како слугинка, колку понижување може да издржи една жена?!
„Моите деца понекогаш дури и не ми кажуваат ништо, само покажуваат што да правам за нив“, пишува Ана од Србија во исповед до редакцијата на НајЖена.
Нејзиниот живот бил низа од понижувања веќе неколку години. Нејзиниот сопруг и двете деца ја гледале како слугинка која ќе го задоволи секој нивни каприц. Госпоѓа Ана била измачувана од нив и сега чувствува дека повеќе не може да издржи.
Ви го пренесуваме писмото на г-ѓа Ана споделено за српскиот медиум НајЖена:
„Мојот живот е пекол веќе неколку години. Најлошото е што таков го направија луѓе што ги сакам повеќе од било што. Мојот сопруг и двете деца тинејџери воопшто не се грижат за моето мислење. За нив јас сум куќен робот. Кога се обидувам да се побунам, ме казнуваат. Мојот сопруг потекнува од традиционално семејство. Од детството бил воспитан со верување дека мажот е одговорен за заработка, а жената за раѓање деца и служење. Бев свесна за тоа, но љубовта замижа пред се'. Наивно мислев дека ќе го променам. Затоа во секоја прилика му кажував колку ми е важен партнерскиот однос и како можеме и двајцата да напредуваме во се' и да растеме заедно.
Едно време беше навистина така. И двајцата работевме. Бев дури и многу успешна во мојата професија. Меѓутоа, кога забременив, се' се смени. Родив близнаци и тоа значи многу работа. Мојот сопруг, на крајот од моето породилно отсуство, ми рече дека не може да замисли да се вратам на работа. Тој решил јас да останам дома. Немав сила да се расправам со него. Како и да е, мислев дека на некој начин е во право. Близнаците уште беа мали за во градинка. Не можевме да си дозволиме бебиситерка. Од друга страна и двете баби живеат во други градови, па немаше шанса да се грижат за децата. Затоа решив дека би било природно да продолжам да бидам дома со децата.
Поминаа години. Мојот сопруг ме убеди дека најдобро решение за нас ќе биде тој да најде друга работа, а јас да останам дома. Не бев воодушевена. Но, што можев да направам? Не работам веќе многу години. Ја изгубив самодовербата. Всушност, почнав да се плашам дали можам да правам нешто друго освен да менувам пелени, да готвам, да чистам.
Сега децата имаат 13 години. И јас живеам во пекол. Ниту мојот сопруг, ниту моите деца не ме почитуваат. За нив јас сум „мајка“, онаа „старата“ што седи дома и е способна само да служи вечера. Тие се навикнати да имаат се' под нос. Кога нешто ќе падне, го земам. Ја чистам нивната соба, иако знам дека не треба. Еднаш се обидов да се побунам. Реков дека не сум чистачка и дека конечно ќе почнат да се грижат за нивниот простор. Ми се изнасмеаја во лице и почнаа да се шегуваат дека „услугата во овој хотел е се' полоша и полоша“.
Мојот сопруг никогаш не е дома. Работи на две работи бидејќи на се тоа реши пред неколку години. Се разбира, тој се смета себеси за херој дома. А за него само „седам дома и мислам дека парите сами се заработуваат“. Еве години подоцна забележав каков простак е тој. Го нема веќе згодното, слатко момче кое ми го украде срцето. Сега тој е тотален странец кој седи пред телевизор во маица и зборува со мене без да ме гледа во очи. Како и да е, зборува само кога нешто сака. На пример, дај ми колбас или пиво од фрижидер. Јас врескам во себе, но го правам тоа бидејќи кој е мојот излез, мојот херој, нели?
Дозволив да бидам затворен дома. Ја изгубив шансата да направам повеќе со мојот живот. Сега само се плашам бидејќи знам дека мојот сопруг навистина е единствен кој заработува за оваа куќа. Но, не знам што да правам? Колку понижување може да издржи една жената?!“
извор:najzena
фото:unsplash
