Како неизмиената шолја може да биде јасен знак дека сте во големи животни проблеми
Еднаш имав многу добар пријател кој беше многу добар, паметен и љубезен човек.
Имаше навика секогаш да си ја мие чашата од која пиеше кафе или чај, беше многу уреден и секогаш ги средуваше работите зад себе за да не мора другите да чистат по него. Сите го познаваа по таа негова навика, но наеднаш престана да си ја мие чашата.
Само ја истураше содржината на чашата, понекогаш ја протресуваше со вода и си сипуваше кафе или чај. Набрзо потоа се разболел и умрел, а тукушто наполнил педесет години. Не станува збор за една неизмиена чаша и за тоа дека чашата е виновна за неговата судбина.
Тоа што почнал да го занемарува миењето на шолјата било знак на замор, психички и физички. Премалку одмараше и работеше премногу, но не можеше да заработи доволно за удобен живот. Морал да бара дополнителен извор на приход кој ќе му ги обезбеди потребните пари.
Тоа што почнал да го занемарува миењето на шолјата било знак на замор, психички и физички. Премалку одмарал и работел премногу, но не можел да заработи доволно за удобен живот. Морал да бара дополнителен извор на приход кој ќе му ги обезбеди потребните пари.
Им помагал на студентите со тези, давал инструкции после работа и пишувал статии за пари, а енергијата ја штедел за миење чаши. Престанал да се грижи за себе, доцна им се обратил на лекарите кои на крајот не можеле да му помогнат.
Тој престанал да се интересира за себе, и ја трошел целата своја енергија на работа, но не на работата што ја сакал, туку на онаа што му носела повеќе приходи. Честопати не знаеме дека промената на малите навики може да биде загрижувачки знак и повик за помош.
Тоа може да биде знак дека личноста се бори со некои многу тешки животни проблеми. Видете мојот пријател имаше семејство за издржување. Неговата сопруга не работеше, се грижеше за домот и децата. Неговите родители беа стари и болни. Приходите им беа многу мали, пензија никаква, па мораше да им обезбеди корка леб и да им помага.
На сите им помагаше и се трудеше да им обезбеди се што им треба, а единствениот на кој не му помогна беше самиот тој.
Патот до дното започнува со мали, суптилни и неважни промени. Луѓето околу вас нема ни да го забележат тоа, а нема да го забележите ниту вие, но промените во некои мали навики, како што е миењето на шолјата, се јасен знак за замор и уништување. Тие мали промени прават пукнатини во животот кои не ги забележуваме веднаш. Тие се јасен повик за помош, не заборавајте го тоа.
ФОТО: Фрипик
