„Моето семејство сè уште не знае дека сум ХИВ позитивен“: 29-годишно момче ја сподели својата приказна и моментот кога сфатил дека има неизлечива болест!

Вчера се одбележа Светскиот ден на ХИВ. А оние на кои им е потврден вирусот, освен што се грижат за своето здравје, се соочуваат и со можеби уште поголем страв од осуда и отфрлање.

Ова интервју по барање на соговорникот е објавено без да се наведе неговото име и презиме. А тоа е всушност вистински показател за стравот со кој живее ХИВ-позитивно лице.

Сепак, за интернет порталот РТС, 29-годишникот решил да го сподели своето искуство. Откри што најмногу го загрижувало, дали му е дозволено да го сподели својот проблем со некого, но и како изгледа третманот.

Кога дознавте дека сте ХИВ позитивни и како решивте да се тестирате?

- Бев тестиран во рамките на неделата на борба против ХИВ во 2018 година, а потоа дознав дека сум позитивен. Отидов на тестирање на иницијатива на партнер. Тоа беше прв пат да се тестирам себеси, бидејќи мислев дека нема причина за тоа и дека нема ризични ситуации кои ќе ме доведат до тоа. На тест отидов малку од љубопитност, малку од одговорност кон себе и мојот партнер.

Кога ги дознавте резултатите, што прво ви помина низ глава? Што ве загрижи најмногу?

- Резултатите пристигнаа ден по тестот и се објавуваат во живо. Сите беа информирани за резултатите во посебна ординација. Се сеќавам дека кога влегов во ординацијата, ја затворив вратата зад мене, немав време ни да седнам, докторот рече дека сум позитивен.

Бев во шок, но по тестирањето се подготвив и за таа опција. Секогаш постои таа можност. Моето прво прашање што го поставив беше дали лековите се бесплатени. Докторката беше изненадена што го прашувам токму тоа, бидејќи како што ми кажа, првото прашање што сите ѝ го поставувале било колку долго ќе живеат.

Знаев дека има лек, дека денес може да се живее со ХИВ, но мислев дека кај нас тоа е недостапно идека се плаќа. Стравот што го чувствував повеќе се засноваше на фактот дека нема да можам да се излечам. Во тој момент приходите ми беа многу скромни и не можев тоа да го поделам со моите родители кои би можеле финансиски да ми помогнат.

Таму добив контакти со луѓе кои волонтираат во Клиничкиот центар на Инфективната клиника кои ми помогнаа со дополнителни испитувања. Потребен е уште еден тест, за дефинитивно да се потврди дека сте позитивни. Постои можност тестот да е лажно позитивен, но тој процент е многу мал. Затоа не си дадов лажна надеж, бев подготвен за тоа.

Кои беа првите резултати? Немавте симптоми?

- Првите резултати беа прилично лоши, не ги разбирав сите тие параметри, но лекарите ми ги објаснија деталите. Пи-си-ар беше превисок, а клетките на имунолошката одбрана беа на минимум. Тоа укажуваше дека вирусот е присутен веќе некое време, па дознавме колку време сум бил заразен. Три години пред тоа ми беше дијагностицирана мононуклеоза, а лекарите претпоставуваат дека тоа е всушност првиот показател за ХИВ инфекција.

Што ве советуваа лекарите, како треба да се однесувате?

- И волонтерите и лекарите директно ме советуваа да сокријам дека сум позитивен, веројатно водејќи се од стигматизирањето на ХИВ позитивните кај колегите, но и во општеството. Сепак, решив да го споделам тоа со некои од моите најблиски луѓе.

Како реагираа?

- Имав среќа што имав голема поддршка од луѓето на кои им верував. Не кажав на сите, внимателно избрав кај кој имам слобода да кажам. Не дојдов брзо до одлука да им кажам, тоа беше процес кој траеше една година. Беа многу емотивни, дури и плачеа. Тоа беа тешки моменти, но пред се‘ чувствував голема поддршка од сите нив.

Од друга страна, и денес не сум им кажал на моето семејство, на моите родители. Дефинитивно не би се ни решил на тој чекор бидејќи се стари и прашање е како ќе ги прифатат тие информации.

Спомнавте дека вашиот прв страв е колку чини терапијата и дали е достапна кај нас. Како е организирано и дали земате лекови?

- Осигурувањето ја покрива комплетната терапија, а аптеките кои го имаат лекот се добро организирани и не информираат многу ажурирани кога треба да дојдеме по лекот. Што се однесува до тоа, навистина никој не треба да се плаши дека нема да има лек.

Кои се вашите резултати сега? Колку терапијата помага?

- После само една година резултатите ми беа многу добри, пи-си-ар ми беше на нула, што значи дека сум неоткривлив, т.е. дека повеќе не сум заразен за другите луѓе. Вирусот е сè уште присутен во мене, но не можам да го пренесам на други.

Колку пандемијата влијаеше на можноста за лекување и контрола?

- Можноста за тестирање поради пандемијата на коронавирус дефинитивно е намалена. Само еднаш сум тестиран од почетокот на епидемијата, бидејќи клиниката е во режим на ковид.

И сега, три години откако дознавте дека сте позитивни, дали повеќе се плашите од дијагнозата или осудата во општеството?

- На почетокот стравот беше недефиниран, не знаев што повеќе ме загрижува, но денес дефинитивно можам да кажам дека постои поголем страв од осуда и отфрлање отколку од самата болест, бидејќи сфатив дека не е мит да се каже дека со тој вирус може да се води нормален живот.

За крај, дали имате порака до сите оние кои мислат дека нема потреба да се тестираат и кои веруваат дека никогаш не може да им се случи да се заразат?

- Мојата порака е дека секој треба да се тестира без разлика на сексуалната ориентација, начин на живот и возраст. Во чекалната на Клиниката запознав и млади и многу стари луѓе, и хомосексуалци и хетеросексуалци. Не мислев дека припаѓам на ризична група и дека можам да се заразам со мојот начин на живот, па испадна спротивното.

Фото: фреепик