Му се гледаше секој крвен сад на телото: Предвремеродениот Огнен доживеа два мозочни удари како бебе, а денес е бестрашно момче

Добивај вести на Viber

Денес се одбележува Светскиот ден на предвремено родените бебиња, мали џинови со натчовечка сила кои се борат за живот уште од моментот на раѓање. Една таква битка ја водеше малиот - голем херој Огњен, чија мајка Ана Ануфриев ни ги открива сите детали од битката. Ова храбро момче денес има 10 години и е бестрашен.

„Огнен е четврто одделение во ОУ „Војвода Радомир Путник“ во Белград. Неговата борба се уште трае, но во меѓувреме се префрли на спортскиот терени, во два параолимписки спорта. Тој е многу активен во парадресурно јавање и пливање.На неодамна одржаниот градски натпревар во оваа спортска дисциплина освои злато.

На белградското пливачко првенство за лица со посебни потреби, во октомври годинава, освои два златни медали: на 50 метри слободно и на 100 метри слободно.

Огнен е активен член на Спортското здружение на лица со инвалидитет на Белград и во 2021 година е прогласен за најмлад и најперспективен спортист на годината со попреченост, а оваа година е добитник на престижна спортска стипендија, раскажала мајката на Огнен, Ана Ануфриев и вели дека нејзиниот син е многу горд што е мал џин:

„Се трудиме да не го криеме од него неговиот тежок почеток и долг престој во инкубаторот. Стануваме сè посвесни дека колку што го учиме, тој не учи нас многу повеќе. Борбата со која живее уште од предвремените денови кога дојде на овој свет сè уште продолжува, а неговата упорност станува се поголема и поизразена и од него ги учиме најважните лекции во животот, вредностите, среќата, предизвиците и целите.Насмевката со која зрачи е нашиот најголем успех“.

Мајката на предвремено родено бебе има еден апел до сите:

„Фактот што сите негови другари од инкубаторот се деца кои се најголемите борци што сум имала можност да ги запознаам во мојот живот, како и тоа што е неопходно постојано да се зборува на оваа тема и да се подига вниманието на јавноста, ме тера да ве замолувам денес, во име на малите џинови облечете виолетови чорапи, или ставете виолетова марама преку рамената, или барем застанете за момент покрај некоја знаменитост што е обоена во виолетова светлина во овие долги ноемвриски ноќи, во нивна чест.Овие светли виолетови молитви нека патуваат денеска до оние на кои во овој момент им се најпотребни – бебињата во одделенијата на неонатологија и нивните родители“.

Пред да го роди Огнен, Ана веќе родила три деца. Ги родила синовите Ненад (29), Иван (25) и Алекса (18) по природен пат. Вели дека немала никакви здравствени проблеми ниту во првата ниту во втората бременост. Додека се чекало пристигнувањето на Алекса, имала мали проблеми со вените, но тие не го загрозиле нејзиното или здравјето на нејзиното бебе.

„И четвртата бременост одеше добро до 12-та недела, кога ми беше дијагностицирана послаба циркулација на крвните садови и тромбофлебитис (воспалени површни вени). Сепак, лекарите беа убедени дека ќе можам да ја носам бременоста до 35-та, 36 -та недела“, вели Ана.

„Секој крвен сад на неговото тело беше видлив. Огнен е роден на првиот ден од седмиот месец или што би рекле лекарите во 28-та гестациска недела, по природен пат“, раскажува таа.

Кога зборува за тој ден, се сеќава на секој момент. И дека сè се случило одеднаш, неочекувано, брзо.

„Пукањето на водењакот, прегледот на лекарот, спуштањето во салата, сето тоа траеше 15 минути. Се сеќавам на тој огромен страв. Не се плашев за себе. Не бев ни свесна дека сум во опасност, се плашев за моето бебе“. Огнен е роден на ГАК „Народни фронт“. Тежел 1.140 грама и бил долг 40 сантиметри.

„Беше мал, проѕирен, се гледаше секој крвен сад на неговото тело. Очите му беа затворени. Неговото плачење едвај се слушаше“, истакнува таа.

Тие први моменти требало да бидат најсреќните моменти. Но, сè се случило поинаку. Огнен веднаш бил префрлен на Институтот за неонатологија, а во породилното одделение останал уште една недела. Иако забележува дека тогаш се ставила себеси „во четвртиот и петтиот план“, морала да ја издржи разделбата од синот поради инфекциите што ги добила за време на породувањето. За тоа време, неговиот татоко го посетуваше Огнен секој ден.

„Најтешко беше напуштањето на породилиштето. Требаше да го носам бебето во раце, но заминав со празни раце и празно срце“.

Секое утро дијагнозите се менуваа

Ана додава дека патувањето од породилиште до Институтот траело вечно.

„Кога го видов Огнен, помислив како изгледаше подобро и поубаво за време на породувањето. Ги видов сите тие уреди, бројки, моето име на инкубаторот“.

Со сета благодарност што ја чувствува кон лекарите и медицинскиот персонал од Институтот, таа вели дека тие биле оние кои први го погалиле нејзиниот син, а таа морала да ја чека првата прегратка.

„Денот беше како една година. Но научете да бидете трпеливи. Огнен ме научи на тоа, јас воопшто не бев трпелива пред да се роди. Но мора да бидете. Секое утро кога доаѓате во болница, дијагнозите се менуваат. Најлошото е кога ти велат: „Ситуацијата не е сменета, чекаме“. А смртта е до тебе. Ти всушност чекаш да не се случи смртта. А јас бев сведок кога некои бебиња ја загубија битката“, вели Ана. Таа нагласува дека морала да биде храбра бидејќи видела колку се мачи нејзиниот син.

„Гледате, таков мал борец... На Огнен му застана срцето на пат кон Институтот, имаше две мозочни крварења, цисти кои се појавија како последица и кои исчезнаа по седум месеци, двапати пневмонија, инфекции, анемија за која прими трансфузија. Имаше отворена аорта меѓу срцето и белите дробови, која заздрави пред да дојде време за операција“, вели Ана.

Синовите и сопругот и дадоа голема поддршка. „Понекогаш ми беше потешко на мојот сопруг отколку на мене, но мажите се разликуваат од нас жените, тоа не го покажуваат. А тој не сакаше да покаже како навистина се чувствува“.

Најтешкиот период траеше неколку недели, а потоа Ана и нејзиното семејство ги добија најубавите вести. „Тогаш ни рекоа дека Огнен се здебелил 25 грама. Тоа за нас беше како да се здебелил четири пати повеќе, бидејќи се случувало неговата тежина да падне на 890 грама. „Малиот знак“  најави голем пресврт.

Кога го зедов во раце, се појави таа ронка поврзаност и надеж дека се ќе биде во ред

Огнен го напушти одделот за интензивна нега, а мајката доби можност секој ден да поминува по еден час со своето бебе во собата за развојна нега, како што Институтот ја нарекува најпрекрасната соба за многу мајки.

„Тогаш почна да цица. Се сеќавам на првиот пат кога силно влечеше, што беше многу добар знак за лекарите“. А за Ана голема радост.

„Кога го зедов во раце, се појави блесок на поврзаност и надеж дека се ќе биде во ред“. По 72 дена поминати во Институтот, од крајот на март до почетокот на мај, Огнен замина дома со семејството.

Дома дошол со 2,5 килограми и добро воспоставен ритам, се будел и јадел на секои три часа. „Тогаш беше уште мал, но не за нас. Беше толку голем за нас“, нагласува Ана.

Предвременото раѓање остави последица кај него, церебрална парализа. Како што вели мајката на Огнен, ова е нејзината најлесна форма. „Тој е многу весело, бестрашно, зборливо момче. И ако можам да се пофалам, а другите се согласуваат, тој е многу талентиран за сликање“, вели таа.

Огнен почнал со редовна физикална терапија на возраст од 10 месеци. „И кога ќе разговараше со другите деца, за што и да зборуваа, се фалеше дека има тројца браќа“, се сеќава на тој период мама Ана.

Ана ни открива дека и било тешко да помине покрај „Народен фронт“.

„Го заобиколував тој дел, но неодамна морав да поминам таму. И тоа беше точно во моментот кога во амбулантата внесуваа бебе во инкубаторот. Цел тој ден размислував и сега размислувам како и е на неговата мајка“, посочува Ана, која не крие колку ја променило искуството со Огнен: „Не сакам никој погрешно да ме разбере, но животот го делам на пред и по Огнен. Секој кој не го доживеал сето ова, не може да разбере како изгледа.“

Таа забележува дека секоја мајка која се соочува со ваков предизвик може да има голема корист од разговорот со жени чии бебиња се родени предвреме: „Родендените се особено тешки за мајките на малите џинови. роденденот некако ме крши и ми наметна горчлив вкус во устата.Повторно и повторно сеќавањата на деновите на чекање, на искинатата радост бидејќи бебето не е дома и не е со мене и стравот дека смртта е во воздухот , веднаш до мене, и дека можеше да потрае“.

Фото: Приватна архива