Писмо до мојата покојна мајка: „Да знаев да правам статуи, ќе подигнав една во твој спомен“

Добивај вести на Viber

Имам една шега за тебе, можеби ќе ти се допадне. Вака оди... Мама го праќа детето во кујна да земе две пива од фрижидерот. Детето оди и вели: „Има само една мајка“.

Знам дека ти сама ќе се намсееше. И јас сакам глупави шеги.

Сè повеќе сум како тебе, мамо. Сите тие реченици што ги кажа, сите тие работи што ги направи, одеднаш се вклопија кога и самата станав мајка. Сега разбирам колку е тешко да се биде добра мајка. И тоа беше ти. Би сакала да бидам тоа и за твојата внука.

Не знам дали успеав да ти го кажам ова, но ти беше првата на која ќе и се јавев кога и да се случеше нешто, добро или лошо. Знаев дека ако е лошо, нема да биде полошо ако ти кажам, затоа што ме воспита да ти верувам, а не да се плашам од тебе.

Понекогаш слушам дека мајките ги тепаат своите деца, дури и ги тераат состап, јас тебе не можам да те замислам така. Беше полна со љубов, полна со разбирање, заедно со нас се трудеше да ги исправиш грешките на нашите деца, без да не натераш да се чувствуваме лошо. Затоа што сите грешиме и тоа е страшно за сите нас. А најмалку што ни треба е да ни биде полошо.

Ти не беше мојот најдобар пријател, ти беше моето најголемо засолниште, мојата база и тврдина. Со пријателките танцував надвор, а со тебе задоволно седев.

Ти благодарам што никогаш не ме удри. Ти благодарам што го остави татко ми кога видов дека сака да те удри.

Ме научивте важна лекција.

Не така одамна бранев дете во паркот чија мајка пред сите откина гранка од дрво и се упати кон своето дете. Ниту едно дете не треба да се чувствува претепано, особено од саканата личност. Освен разочарување во љубовта, со себе носи уште стотина проблеми.

Ниту јас, ниту мојот сопруг никогаш не сме ја удриле Мина, дури ни по задникот. Да ја удреше ќе го оставев. Оти ​​би покажал дека е слабак кој тепа послаб од него, а јас не ги ценам таквите.

Ти, мамо, прерано си замина од овој свет, но многу ме научи. За жал, и фактот дека никој никогаш нема да може да го заземе твоето место и дека врската помеѓу мајката и детето е нераскинлива и по смртта. Затоа што зборувам со тебе денес. Кога ми е тешко, зборувам со тебе. Се надевам дека не те удавив ако има живот после смртта. Се надевам и дека не те разочарав бидејќи веќе не верувам дека постои живот после смртта.

За тебе и кажувам на внуката. И јас се трудам да бидам добра мајка како тебе. Можеби не си ги прочитале сите тие книги за родителство, но правеше сè исто како да си ги прочитала. Не ни го наметнуваше твоето мислење, ни дозволи секогаш да кажуваме што сакаме, не не ставаше на чекање, не не понижуваше, ниту пак си не терала нас да се чувствуваме неважни, беше тука за секој важен момент во нашите животи.

Се обидов да бидам добра ќерка.

Всушност, не морав да се трудам многу затоа што беше лесно да се биде добра покрај таква мајка. Немав потреба да се бунтувам, ниту причина да си го уништам животот заради тебе. Тоа што животот не се грижел за нас нема врска со тебе. Исто како што твојата смрт не беше важна. Но, јас се распаднав тогаш и поминав години навраќајќи се во таа поранешна личност. Ти беше едноставно најважното парче од сложувалката. Мина ја најде и конечно ме закрпи.

Би го сакала тоа дете, таа е одлична. Ја викам мал змеј и ѕвер.

И се гушкаме многу како порано ние две.

Никогаш нема да заборавам кога ти седнав во скут на 18 години по враќањето од пат. Многу ми недостигаш. Други додека беа на студии бегаа од нивните мајки, а ти мене многу ми недостигаш.

Ти не беше мојот најдобар пријател, ти беше моето најголемо засолниште, мојата база и тврдина. Танцував надвор со моите пријатели, но и со задоволство седев со тебе.

Би сакала да бидам таква мајка. Присутна, полна со разбирање и нежна.

Боже, како можеше да бидеш толку нежна во вакви тешки ситуации!? Како барем не пцуеше, не крена глас, не ја тресна вратата? Никогаш не го доживеав тоа од тебе.

Те видов како плачеш многу пати, знаев дека не е добро, но не ме плашеше. И додека умираше, се грижеше за мене.

Кога би знаела да правам статуи, би изградила една во твое сеќавање.

Ти не беше таму кога дипломирав. Не отидов ни на свеченоста затоа што на сите им беа свои родители. Ти не беше таму кога се омажив. Не сакав ни голема забава без да забележам дека мојата страна од семејната трпеза е празна.

Те немаше кога забременив седум пати и се разочарав седум пати. И подобро што не беше, но многу ми недостигаш. Секој пат кога сакав да побегнам од тебе.

Не беше ни кога се роди ќерка ми. Најмногу ми недостигаше кога се породив.

Но ти си тука затоа што таа ги има твоите очи. Кога ќе ме погледне, тоа е твојот поглед. Знаеш, таа беше зачната на денот кога почина. Тој ден во студениот час има некаков баланс.

Простете ми затоа што не одам на гробишта на Денот на мртвите. Одам секогаш кога можам. Не ми е гајле што мисли селото, затоа што селото те уби. И тој проклет свештеник кој те советуваше да страдаш во брак полн со болка. Премногу доцна се отргна за да се спасиш. Ме научи дека никој нема да ти помогне ако не си помогнеш сам на себе. И дека околината знае полека да убива луѓе.

Не ми е гајле што мисли некоја баба кога не го гледа мојот букет на твојот гроб. Затоа што на таа баба и е гајле за мене.

Мамо, велат времето лечи се... Лажат. Времето само ве учи полесно да се носите со болката затоа што се навикнувате на неа. Секогаш ќе ми недостигаш.

Има само една мајка…